De Britse post-vanalles band werd al een tijdje getipt als een in de gaten houden groepen (komende van over het water). English Teacher doet er op hun debuutalbum alles aan om te bewijzen dat het lof van die eerste ep welverdiend en verzilverd mag worden. ‘This could be texas’ is een indrukwekkende verzameling van nummers die je heen en weer slingert tussen wervelende post-punk statements en ballads met een hoek af – dit telkens omkapselt in eigenzinnigheid en met emotionele tonen.

De band gaat namelijk way back voor eentje die een debuutalbum uitbrengt. De oorsprong ligt ergens in 2018, hoewel de band pas temidden van de covid-pandemie in 2020 de knoop doorhakte om de plons in het diepe te wagen als band. Hun doorbraak kwam er met ‘R&b’, een nummer dat we ook op de plaat vinden. Het was echter pas in 2022 bij de release van hun eerste eptje ‘Polyakward’ dat de bal aan het rollen ging. Het katapulteerde hen meteen als van dé vaandeldragers van de huidige (of liever nieuwe) post-punk scene.

Waar bands als Squid, Black Midi of Shame je veelal trachten te overweldigen, kiest English Teacher bewust voor een ander pad. Hen in het hokje ‘post-punk’ of ‘indie rock’ droppen, zou de band bovendien veeleer oneer aan doen. Het bombastische en intense in de instrumentatie van hun peers, wordt hier achterwege gelaten. English Teacher bewandelt, eerder lichtvoetig en met wat humor, hun eigen weg. ‘This could be texas’ is een album dat na iedere luisterbeurt zich blijft ontvouwen. Het kwartet kiest bewust voor zeer uiteenlopende tracks waarvan de rode draad de poëtische teksten van frontvrouw Lily Fontaine zijn. Deze zijn telkens gevuld met veel tederheid en een zachte sentimentaliteit zoals in ‘You blister my paint’ of de closing track ‘Albert road’ bijvoorbeeld.

Het album wordt geopend met ‘Albatross’. De track wordt gedragen door mooie pianoarrangementen en een intrigerende aanloop naar een explosief einde dat nooit écht komt. Hierna volgt ‘The world’s biggest paving slab’ met de meest gruwelijke baslijn die je in tijden hebt gehoord. Die wordt gedragen door het lichtelijk euforische refrein en de uitgestreken zang van frontvrouw Lily Fontaine. Leg dat nummer naast het psychedelische ‘Sideboob’ of het fantastische – met geautotunede vocals ‘Best tears of my life’, en je beseft meteen hoe breed op dit album durft gaan. Het straffe is dat als je uiteindelijk bij ‘Albert road’ uitkomt, het plaatje wel degelijk past. En je de plaat bijna automatisch nogmaals wil opleggen omdat je bepaalde details wil blijven ontdekken.

Er zijn momenten waarop het enorme scala aan stijlen en muzikale ideeën een beetje desoriënterend kan zijn. Sommige van de meest indrukwekkende nummers zijn ook de meest bescheiden. Het uitzinnige, maar enerverende ‘Nearly daffodils’ is een hoogtepunt op het album. Ook ‘Broken biscuits’ trekt bij elke luisterbeurt wel je aandacht met die onregelmatige ritmes waar de band je mee om de oren slaat.

Het debuutalbum van het viertal is een indrukwekkend wapenfeit geworden. Eentje zoals die van leeftijdsgenoten Black Midi, Squid of Black Country, New Road nog jaren zullen koesteren. De band demonstreert hier zowel tekstueel, instrumenteel als in vindingrijkheid door songs te brengen waarvan je het gevoel hebt dat er geen twee hetzelfde klinken. Verder is de dynamiek die op ‘This could be texas’  schuilt ronduit impressionant. De beslissing van English Teacher om de tijd voor de plaat te nemen heeft hen duidelijk goed gediend. De jaren die ze hebben besteed aan het aanscherpen van hun geluid, zowel op als naast het podium, schijnen door in de samenhang van de plaat, die een verzameling sprankelende soundscapes en culturele referenties is.

English Teacher staat deze zomer op Pukkelpop (tickets & info).