Nabeschouwing Best Kept Secret, dag 3: The Comet Is Coming en Alvvays doen aan zieltjes winnen voor gevorderden

Dag drie. Pompen in de TWO of verzuipen aan het meer. Een laatste keer de hitte trotseren, en het stof om af te sluiten met Aphex Twin. Ook op dag drie dansten, moshten en zongen we er op los met onder meer Alvvays, The Comet Is Coming, Crack Cloud, Kurt Vile en meer. Lees hieronder het volledige verslag. Geschreven door Yannick Verhasselt en Louis Keymeulen. Beelden door André Joosse.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Wie had gehoopt op een indrukwekkende show met koorknapen en allerhande tierlantijntjes, kwam een beetje bedrogen uit zo vroeg op de middag met Crack Cloud. De Canadezen hadden voor de gelegenheid wel twee achtergrondzangeressen meegenomen en iemand op klarinet. Door die extra toevoegingen en de aanwezigheid van een saxofonist, kwam de vergelijking met Black Midi(‘s livereputatie) al snel boven drijven. Hoewel Crack Cloud minder abrasive en in het gezicht is dan de jonge Britten. Songs werden zo onnodig uitgesponnen om ieder lid een beetje in de schijnwerpers te zetten, al was dat eigenlijk nergens voor nodig. Jammer, want van de gebruikelijke recht-toe-rechtaan punk van de Canadezen kwam vroeg op de middag weinig in huis. Vlees noch vis, jammer. (Yannick)

Ook Julia Jacklin had het, zoals velen van haar collega’s die vroeg moeten spelen in de Two, niet gemakkelijk. En waarbij collega’s als Crack Cloud of Black Country, New Road het publiek kunnen wakker houden (en schudden indien nodig), dan bleek dat voor de vederlichte muziek van Jacklin een pak moeilijker. Nochtans bracht ze de songs van zowel ‘Pre-pleasure’ als ‘Crushing‘ wel prima. Het was alleen moeilijk om de aandacht van het publiek vast te houden – dat bovendien zienderogen uitdunde. (Yannick)

Julia Jacklin – Best Kept Secret

De opmars van Lime Garden begon iets meer dan anderhalf jaar geleden. De female-fronted Brightonians maken een zwoele mix van elektronische- en alternatieve indie rock. De aesthetic heeft wat weg van vintage posters uit de jaren 60 en 70. Zangeres Chloe Howard nailde de punk chick look met een felrode haarstijl en een tartan rok (het reliëf van een kilt n.v.d.r). Haar stijl contrasteerde zeer goed met gitariste Leila Deeley, die aantrad in een klassiek, Brits grootmoedergewaad geplukt uit Downton Abbey. Bassiste Tippi Morgan speelde haar riffs dan weer in all black. Veel zicht op drumster Annabel White had je niet, maar horen is alleszins geen probleem geweest.

Lime Garden was in de vroege namiddag in The Secret geprogrammeerd. Er was wel redelijk wat volk aanwezig in de tent, maar meer toeschouwers op een beter tijdstip had wenselijk geweest. In feite was het niet zo erg, de zwoele dansmoves van Howard misten hun effect op de aanwezigen niet. Deeley varieerde tussen gewaggel van links naar rechts en harde shredds en solo’s. De jurk zorgde gewoon dat het nog impressionanter leek. Het verbaasde ook niet dat halverwege de show Deeley haar knikker in de luchtstroom van de airco zette. Het was flauwvallen van de hitte.

Lime Garden – Best Kept Secret

De veelzijdige muziekliefhebber blijft niet op zijn honger bij deze Britten. Lime Garden is van karakter heel erg genre-bending. Met ‘Bitter’ werd het publiek opgezweept in een waas van post-punk, om dan mee te zweven op het funky ‘Clockwork’. Alle mogelijke emoties werden uit een publiek gesleurd dat een uur ervoor waarschijnlijk nog katerig in zijn tent lag. Niet alles en iedereen wilde mee, maar stilzitten was evenmin een optie. Zeker tijdens het energieke ‘Surf n turf’ dat toch op z’n minst een twintigtal mensen heeft wakker geschud.

De band speelde ook enkele songs van hun aankomende debuutalbum. In hun prille beginjaren hebben ze niet stilgezeten en dat reflecteert. Het ging van tour, naar albumopname en terug naar tour. Vermoeid en oververhit speelde Lime Garden een meer dan degelijke set om de laatste dag van Best Kept Secret in gang te zetten. Hierin zijn ze met verve geslaagd. (Louis)

Kurt Vile & The Violators – Best Kept Secret

Zoals velen onder jullie al ondervonden hebben, ligt de One van Best Kept Secret naast een strand. Normaal gezien staan de meeste toeschouwers dus op het strand. Maar tijdens Kurt Vile & The Violators stonden er dubbel zo veel benen in het victoriameer, dan op het strand. Het eerste dat dus meteen opviel, was dat de psychedelische rockmuziek goed dienst deed als soundtrack bij dit collectief pootjebaden. Op de bizarre tonen van ‘Palace of OKV in reverse’ kwam de rommelige, langharige veertiger het podium op.

Qua omkleding was er weinig aanwezig. Een livestream met camerabeelden op de achtergrond, en dat was het zo een beetje. De act was even laid-back als Kurt Vile doorgaans zelf is. Zoals wel vaker reflecteerde de attitude van de artiest een beetje op het publiek. Het publiek ging drinken halen of een babbeltje slaan terwijl ze waggelden (al dan niet in het water) op Vile’s gitaargetokkel. Met ‘Pretty pimpin’ eindigde de Pennsylvaniër op een relatief hoge noot, in vergelijking tot de rest van de set. Vile zorgde voor een oase van rust in een sfeer waarbij de frustraties door de hitte hoog aan het oplopen waren. Mocht dit zijn opzet geweest zijn, dan was hij geslaagd. Verder zal het geen set zijn die levens heeft veranderd, of lang in de hersenpannen van de mensen zal blijven steken. (Louis)

Japanese Breakfast – Best Kept Secret

De sfeer zat er met ‘Paprika’ en ‘Be sweet’ in. Ook met ‘In heaven’ had Japanese Breakfast het publiek nog mee op sleeptouw, maar daarna geraakte ze stilaan wat de draad kwijt. Michelle Zauner leek wat verloren, zoekend naar een bevredigende blik of glimlach uit het publiek. Die kreeg ze ook wel, al zette het wel een beetje de toon van het daaropvolgende deel van de show. ‘Road head’ en ‘The body is a blade’ klonken nochtans impressionant. Voor ‘Komono, IN’ kroop ze dan weer achter haar piano. Japanese Breakfast bracht een enig, goed geluimd concert waarbij we hitte liever ons even lieten overmannen om te getuige te zijn van het geweldige concert van Michelle Zauner. (Yannick)

Wat is het beste bewijs dat je een household name bent? In onze opinie is het dat je drie verschillende shows op drie aparte dagen op een festival krijgt. Vorig jaar bracht De Staat de albums ‘Red’, ‘Yellow’ en ‘Blue’ uit. Vrijdag speelden ze in de “gele” tent, de Two. Zaterdag in de ‘blauwe’ tent, ook wel The Secret genoemd. Vandaag maakten ze hun opwachting in de rode hangar, de Casbah. De drie kleurrijke platen hangen ook elk vast aan een eigen sfeer. ‘Yellow’ is eerder funky en uplifting. De blauwe is moody en lo-fi, en de rode is, zoals je kan raden, vooral hard. Met dreunende single ‘Look at me’ werd meteen duidelijk gemaakt aan het publiek wat ze konden verwachten van deze versie van De Staat. 

Even een weetje over de Casbah. Het is veruit de kleinste locatie van het hele festival, namelijk een mini-hangar die een beetje lijkt op een vergeten bunker uit het interbellum. De eerste edities van Best Kept Secret telde minder bezoekers en vormde de kleine ruimte geen probleem. Anno 2023 moet je toekomen op exact het juiste moment om überhaupt binnen te kunnen. Zeker als een groep zoals De Staat, met toch enige bekendheid, op de planken staat. De band speelde als voorlaatste in de set het nummer ‘Witch Doctor’. Een track die een mix is van metal en hardstyle, met wat verses van zanger Torre Florim ertussen. Wanneer ze deze single live spelen vormt de fanbase meestal een grote circle pit. Ikzelf stond amper binnen, maar ik vreesde dat de bunker ineen zou stuiken van het geweld. Maar kijk, we leven nog. (Louis)

Alvvays – Best Kept Secret

Wat hopelijk wél lang in mensen hun hersenpannen zal blijven hangen, is de set van Alvvays in een tot de nok gevulde The Secret. De Canadezen stonden eerder deze week al eens in Brussel, maar werden op Best Kept Secret wél getrakteerd op een enthousiast publiek. Zoals steeds wikkelt Molly Rankin er weinig doekjes om. “We have some songs for you. And are gonna play em fast“. Zo gezegd zo gedaan, want de band knalde er in een uurtje wel veertien nummer door. En deed dat splijtend.

Voor de show werd er hevig geleund op hun laatste plaat ‘Blue rev’. ‘Pharmacist’ en ‘After the earhquake’ openden daarvan zoals steeds het concert. ‘In undertow’ werd nadien voorzichtig meegezongen. Op een groots zang- dan wel moshconcert, liep het niet echt uit. Maar je merkte nummer na nummer wel de appreciatie van publiek naar de band toe groeien. ‘Archie, marry me’, een oudje van hun self titled, werd in de tweede helft van hun set uitzinnig mee gekeeld en tekende voor één van de vele hoogtepunten van hun show. (Yannick)

Christine & The Queens – Best Kept Secret

De laatste keer toen Christine & The Queens op Best Kept Secret stond, was dat als headliner. Ditmaal, nu vier jaar later, staat hij een trapje lager. In tegenstelling tot de grootse popshow van toen – inclusief dansers en spektakel – schotelt de Fransman ons Redcar voor. Een conceptuele popopera met proza en focus op Heloïse Letissier zélf in plaats van z’n popsongs an sich. Letissier ging nochtans bevlogen tekeer op het podium, maar ging daarbij compleet voorbij aan één van de meest belangrijke zaken tijdens een live show: je publiek mee hebben.

De show draalde, ging van eindeloze gitaarsolo’s dan wel Letissier die op het podium kroop. Elders bracht hij korte stukjes proza. Soms in het luchtledige (nooit gericht aan het publiek) of gewoon aan een bandlid. Ik vermoed dat hij in een uur tijd meer heeft verteld tegen z’n gitarist dan tegen het publiek. De beeldspraak leek groot, maar vuurwerk was er allerminst. Een deceptie, Redcar. (Yannick)

Het is geen sinecure om een tent te vullen wanneer op de main stage Aphex Twin aan het optreden is. Toch is het The Comet Is Coming redelijk goed gelukt. De nu-jazz meets space-rock outfit uit Londen kondigde iets meer dan een maand geleden aan te stoppen. Als er een moment was om ‘King’ Shabaka Hutchings los te zien gaan op zijn saxofoon, dan was het ‘nu’ wel. Ook dat andere grote project, Sons Of Kemet, hield vorig jaar op te bestaan. In The Comet Is Coming wordt King shabaka overigens geflankeerd door synthesizerbeest/houthakkerimitator Dan ‘Danalogue’ Weavers en drumwonder Max ‘Betamax’ Hallett. De avond werd ingezet met ‘Code’, waarbij King Shabaka accentueert hoe hij aan een snel tempo in tegentijden aanstekelijke saxofoonpartijen aaneenrijgt als geen ander.

De muziek van The Comet Is Coming is allesbehalve formulematig te noemen, maar er zit wel een trend in. Danalogue slaat de toetsen van zijn keyboard kapot om dreunende bassynthriffs eruit te krijgen. Betamax houdt het ritme en volume aan met zijn drumstokken, en King Shabaka speelt zijn kenmerkende staccato saxofoonstukken aan de snelheid van een kruisraket. Zelfs zonder Shabaka sloeg de tent aan het dansen. Niet geheel verwonderlijk: het was al elf uur ’s avonds en bij velen gierden de alcohol en andere middelen door het lijf. Middenin de set zorgde single ‘Summon the fire’ voor nieuw vuur in de tent. Toen de synthwaveachtige keyboardlijn werd ingezet droop de energie van het publiek. Zo puur dat je ze kon aftappen om er later Red Bull mee te brouwen. Iedereen ontwikkelde een dansritme en hield eraan vast tot het bittere eind. Er zijn weinig bands die zoals The Comet Is Coming de dunne lijn kunnen bewandelen tussen feestmuziek en hoogtechnisch klankspel dat conservatoriumstudenten doen kwijlen.

Wat zullen we ze missen. The comet has come en is met een wonderlijk schijnend licht opgebrand in de atmosfeer. Brokstukjes Shabaka, Dan en Max zullen nu andere muzikale oorden opzoeken. Er is geen twijfel mogelijk dat al degenen die gisteren om middernacht The Secret verlieten, nu al hopen op een spoedige reünie. (Louis)