De Brusselse producer Sky H1 schikt zich al enkele jaren in de limelight van de betere elektronica. Haar ep’tjes ‘Fluid’ en ‘Motion’ toonden de vooruitziendheid en kunde die ze in zich heeft. Al bleef het na die eerste output bij hier en daar nog eens een feature of een remix. Zo liet PAN haar voor hun ‘Mono no aware‘ compilatie in 2017 nog opdraven tussen ander schoon volk – die overigens ons eindejaarslijstje van dat jaar haalde. Voor dit langverwachte debuutalbum heeft ze dus ruim haar tijd genomen – en dat loont.

Los van de sporadische live- en dj-sets, lijkt Sky H1 zich de laatste tijd enigszins toe te spitsen op het visuele aspect. Samen met de Berlijnse beeldend kunstenares Margarita Maximova werkten ze tijdens een residentie in de Botanique samen aan delen van het album. Niet alleen de clips, waarin ze hulp kregen van het LA-based collectief Actual Objects, maar evenwel de live show zélf is gebouwd rond het vertellen van een verhaal doorheen muziek als het visuele. De clip van ‘Elysian heights’ is daar een heel fraai voorbeeld van.

In een statement liet de producer al optekenen dat het een vrij persoonlijk album is dat (deels) is opgedragen aan de herinneringen aan haar mama. Het melancholische ‘Labyrinth’ lijkt een fijne ambient-bries die het album mooi introduceert. Al kan die persoonlijke toets ook verder worden getrokken; Sky H1 maakt evenwel gebruik van de Access Virus synthesizer, een synth die de afgelopen decennia grenzen heeft verlegd binnen de elektronica, meer bepaald in trance en techno.

Er zijn aspecten binnen het album die doen denken aan de cloud rap van vandaag. Denk bijvoorbeeld met de kleurrijke synths die ‘Arctis’ leven geven. Elders blikken nummers als ‘Darklite’ of ‘Freefall’ terug naar de soort ambient techno die de afgelopen tien jaar vulden. Toch is de plaat niet geheel beat-driven, integendeel. De plaat wordt vaak eerder voortgestuwd door de elektronica zélf dan door de beats die onder zijn bevroren. ‘Blade’ en ‘Silk’ lijken zo constant de illusie te wekken dat er ‘iets’ op komst is. Al komt dit nooit tot uiting, waardoor de Brusselse ons steevast op het puntje van onze stoel weet te houden.

Op ‘Azure’ zal menig fan van het genre gemakkelijk zijn ding vinden. De probleemloosheid waarmee Sky H1 schakeert van moody jungle op ‘Topaz’ richting ambient trance, weightless nummers is verbazingwekkend. Bovendien weet de artiest je nooit echt op je lauweren te laten rusten. Veel ambient-getinte nummers hebben bijvoorbeeld een soort horror-achtige edge zoals de manier waarop ‘Blade’ begint. Het knappe is dat Sky H1 dit alles in een compact geheel heeft weten te gieten.