De zomer na je laatste middelbaar strekt zich uit tot in het oneindige. Na de finale schoolbel liggen er een dozijn wegen open om in te slaan. De mensen die je dagelijks rond je hebt, starten met hun eigen weg. Geese, vijf New Yorkse tieners, koos daarom die schoolbel uit als deadline voor het opnemen van een album. Hun geesteskind ‘Projector’ ontstond in de kelder vanuit een zelfgebouwde opnamestudio die ze ‘The Nest’ doopten.

De jeugdigheid van het vijftal contrasteert met de belezenheid die het debuut uitstraalt. Alsof ze naast die ene wekelijkse opnamedag ook nog een wekelijkse luisterdag hadden. Ze zoeken het niet ver van huis. Zo hoor je New Yorkse invloeden van Television, The Feelies, Parquet Courts of The Strokes. Geese’ experimenteerdrang lijkt op hetzelfde niveau te liggen van Black Country New Road, Deerhoof en Viagra Boys. En af en toe schemert er zelfs wat wat prog- (Yes) of artrock (Radiohead) door in ‘Projector’.

Zanger Cameron Winter’s klankbereik is verbluffend. Zo komt hij weg met een falsetto (‘Low era’), zingt hij rasperig (‘Projector’) of schreeuwt hij (‘Rain Dance’). Ook de afwisseling in atmosferen en stijlen draagt bij tot de gelaagdheid van het album. Opener ‘Rain Dance’ is rauw en rustig met een vervormde gitaar die net niet ambetant is. ‘Low Era’ kent diezelfde schriele gitaareffecten waardoor de overgang gemakkelijk is, maar ontspruit in een new wave-anthem.

‘Fantasies / Survival’ is – de titel geeft het al weg – door het gebruik van ritmewissels een twee-in-één-nummer. Dan zwijgen we nog over de gitaarlijnen waarbij The Strokes’ Albert Hammond Jr er misschien zélf wel graag had willen opkomen. Ook ‘Projector’ heeft een bipolair karakter waarbij Winter’s stem steeds meer vervormd en de tangly gitaar zich ontpopt als gewenst zwaargewicht.

De mannen achter Geese zijn het equivalent van vijf energievaten. Toch weten ze hoe ze moeten balanceren. Ballade ‘First World Warrior’ is een schoolvoorbeeld van ingehouden intensiteit. Het aanzwellende trage nummer is apetheozeloos – met uitzondering van een kleine instrumentale golf. Het donkere noise-geïnduceerde ‘Disco’ bevat dan weer poppy intermezzo’s. Evenwicht is key, en Geese doorloopt het hele spectrum van donkere benauwdheid tot gelukzaligheid.

De zomer na die laatste schoolbel is al een paar maanden voorbij. Het collectief hoofdstuk van deze vijf echter nog niet. Hogere schoolplannen kunnen best voorlopig nog even opgeborgen worden. Met debuut ‘Projector’ hebben ze namelijk alvast een stevige voet tussen de deur van een eventrijke toekomst.

Geese speelt op 4 februari in Chez Pias (tickets & info) en op 5 februari in De Kreun (tickets & info).