Elias Devoldere is geen nobele onbekende in (de jazzsferen van) Gent. We kennen hem als lid van onder andere Nordmann, Hypochristmutreefuzz, Sumi en Hast. Maar daar stopt het niet. Elias brengt dit jaar eens iets onder zijn eigen naam uit. ‘Kaiku’ is het resultaat van een verkenning van de eigen stem gepaard met experimentele, metaalachtige geluiden. De muziek is zachter en subtieler dan die van Nordmann en laat horen dat Devoldere niet enkel de drum machtig is. ‘Kaiku’ is een eerste poging van Elias om op zichzelf te staan.

De ep begint zacht met hypnotiserende toetsen van ‘Achilles’. De gitaren klinken enorm breekbaar en gaan halverwege over in een bridge die een sinistere wending heeft in de akkoordenprogressie. Voorts lijkt de ep een zekere ‘A moon shaped pool’-sfeer weg te geven. Het is duidelijk: ‘Kaiku’ is een zachter en genuanceerder portret van de drummer. Verder probeert Elias er voor het eerst zijn stem uit. Z’n stem klinkt ook beter wanneer hij de hoogte ingaat. Toch voelen we hier dat het stemgeluid meer doordacht mocht worden. De teksten komen met de droge zang niet altijd goed binnen terwijl het Engels soms onwennig klinkt. Er mist een zeker karakter in de zang.

Het volgende nummer lost dit probleem gedeeltelijk op. ‘Parasites’ klinkt als de percussie van een duizendpoot die zich weemoedig in koele kuiltjes verbergt. Het stemgeluid krijgt een meer geconcentreerde productie waarbij er meer lijkt te zijn nagedacht over hoe de stem past in de sferen van de reverbs. Halverwege het nummer krijgen we een ineenstorting van het geluid en worden we meegesleept in een mathematisch hoorspel waar de warme contrabas en ijzige productie een prachtig contrast vormen. Die fenomenale outro, Elias, die had langer mogen duren!

‘South’ was de single die eerder op ons werd losgelaten. We horen de zachte gitaar en verwachten bijna Thom Yorke te horen, zo knap klinkt de instrumentatie. Elias’ stem komt jammer genoeg minder tot zijn recht in het nummer. Muzikaal is ‘South’ echter fantastisch. Er worden strijkers ingezet die heel filmisch klinken en een rommelige drum op de achtergrond ondersteunt dit hele gebeuren. Ook ‘Day 2’ kent een knap staaltje drumwerk. Producer Jasper Maekelberg voorzag de passende drum-sound. De fills klinken als een gecontroleerde val van de trap; het is een compliment. ‘Kaiku’ sluit af met ‘Tide’, een nummer dat in eerste instantie nergens naartoe lijkt te gaan. De koers verandert echter wanneer de drums binnenvallen en er een fijn gitaargeluid op meedrijft. Het is een koddige afsluiter van de ep, maar laat niet direct een smaak naar meer achter.

‘Kaiku’ kent een glasheldere productie. Elke kraak wordt gehoord tot in het fijnste detail. Nooit blijkt het fragiele evenwicht verloren te gaan. Het is alleen jammer dat het stemgeluid niet altijd goed lijkt te passen binnen de context van de muziek. Elias pakt uit met een mooie ep die het mystieke waard is.