Op papier hadden de concepten en ideeën achter ‘Solar power’, de langverwachte vierde van Lorde, een winning-streak kunnen geweest zijn. Lorde heeft voor het gros van haar carrière op een oprechte manier de koord bewandeld tussen de relatable girl-next-door en de pop-superster. De premisse van een twenty-something die neerpent hoe zij de wereld ervaart in een pandemie en daaraan een gevoel van escapisme koppelt, klinkt dan ook interessant. Zeker voor haar en haar imago. Charli XCX deed het overigens vorig jaar al eens voor, en velen volgden in haar voetsporen. Deze komt jammer genoeg te kort in z’n uitvoering.

Lorde heeft al conceptplaten gemaakt. Gezien haar synesthesie, koppelt ze haar albums steeds aan thema-kleuren. ‘Pure heroine’ is naar eigen zeggen knalgroen, terwijl ‘Melodrama‘ eerder paars kleurt. In de eerste promo’s rond de nieuwe plaat, kwam al snel naar voor dat ‘Solar power’ de kleur goud zou krijgen. Ze wordt geïnspireerd door de zon, haar liefde voor de natuur die ze terug vond na een trektocht naar Antarctica en nieuwgevonden zelfliefde. De hazy akoestische gitaren wekken dan ook mee een soort zon-verheerlijkend nummer op dat prima weerklank biedt aan de klassieke regendans. Lorde is gelukkig, en wij voor haar. Het nummer staat in schril contrast met het bijna 808’s and heartbreak-achtige ‘Melodrama’, waar ze op het einde van de rit nog steeds op zoek is naar perfect places.

Die lijn wordt echter niet doorgetrokken over de hele plaat. De gouden kleur is vaak eerder dof van aard en schittert nauwelijks elders op het album. Nochtans opent de plaat met ‘The path’, een nummer dat kritiek lijkt te leveren op de showbizz en het geprivilegieerd supersterrendom waar ze zelf toe behoort. Verder is het muzikaal gezien zeker één van de interessantere nummers op het album. Ze verklaart niet bekeken te willen worden als een soort godin die bij wonder al je problemen kan oplossen, maar waarbij we Het Pad moeten volgen. Ironisch genoeg volgt ‘Solar power’ daarop, met lyrics die net het tegendeel lijken te zeggen. Het is moeilijk schipperen tussen relatable en tegelijkertijd een “prettier Jesus” zijn. De videoclip helpt dan ook niet om beide verhalen te verkopen – zeker niet wanneer je het koppelt aan het escapistische beeld dat ze de plaat mee geeft.

Op ‘California’ reflecteert ze eveneens op haar weg van klein tienermeisje uit het verre Nieuw-Zeeland richting het popsterleven in Hollywood, al lijkt haar kritiek nooit veel verder te komen dan dat ze het gewoon… niet leuk vindt. ‘Mood ring’ is dan weer een wannabe-satirisch nummer over een soort Instagram-like subcultuur gebaseerd rond wellness en self help die de laatste jaren uitgegroeid is tot een ware hype voor mensen die last hebben van de overhangende druk van de maatschappij en burn-outklachten. Lorde slaagt er echter nooit in om een satirische uitvergroting te maken van die cultuur of te vertellen waarom ze er zo’n probleem mee heeft. Integendeel, de muziekvideo en esthetiek van het nummer klinkt ironisch genoeg perfect voor een playlist in said wellnesscentrum. De tongue-in-cheek humor die ze op voorgaande albums gebruikte, valt hier compleet dood.

In het algemene concept van de plaat had het nummer een prima brug kunnen vormen tussen de kritiek die ze uit in ‘Mood ring’ en bijvoorbeeld het titelnummer, maar dat gebeurt niet. Evenwel in ‘Fallen fruit’ waar ze klimaatverandering hekelt, blijven haar teksten te abstract om er een concrete boodschap uit te halen. De cameo van Robyn was bovendien compleet onnodig en haalt je volledig uit de sfeer van het album. De nummers lijken gewoon in een vacuüm naast elkaar te bestaan. Het doet de nummers die wél een emotionele indruk nalaten, overigens jammer genoeg verbleken. ‘Big star’ over haar recent overleden hondje Pearl grijpt je bij de keel onder die licht psychedelisch klinkende gitaarlijnen. Het is één van de weinige hoogtepunten op het album.

Muzikaal gezien krijgen we nooit de vrijheid-blijheid die ze ons beloofde bij het aankondigen van het album. Er zijn wel enkele strepen sixties psychedelica en invloeden van sunshine pop op te merken, al komen ze nooit in de buurt van de lead-single en dat is jammer. Zo komen ‘Mood ring’ en ‘Secrets from a girl’ wel dichtbij. ‘The path’ is zonder meer één van de meest interessante nummers. Andere nummers blijven steken in een minimalistisch klankenpalet dat over 43 minuten te weinig variatie biedt. De akoestische gitaren blijven daarbij steeds steken in steeds dezelfde akkoorden. Het wordt eigenlijk pas interessant wanneer we eens een pianotoets horen passeren of er met psychedelische effecten wordt geëxperimenteerd.

Indien de plaat zo licht en plezierig was zoals ze aangeprezen werd, dan had er waarschijnlijk meer oomf in gezeten. Verschillende nummers doen denken aan jaren 2000 radio-pop, maar zonder de hooks en de beats. Lorde nam een risico door weg te stappen van haar overblown synth-pop en te kiezen voor minimalistische akoestische pop. Het probleem is niet het concept an sich, maar de uitvoering ervan. Helaas resoneren haar reflecties over haar rise to fame, de problemen die ze ermee ervaart en haar nood aan escapisme in een wereld die letterlijk en figuurlijk in duigen valt niet genoeg om met haar mee te leven. Laat staan dat het album herkenbaar zou zijn voor ons, zoals ze dat al eerder wél deed.