De vijfentwintigjarige Zuid-Londenaar Jacob Allen, alias Puma Blue, laat ‘In praise of shadows’ op het publiek los. Een plaat die hunkert naar gestolen sensuele momenten die het daglicht niet altijd verdragen. Het is slaapkamermuziek in de breedste zin van het woord, de zachtheid van de muziek gedijt goed in halfverduisterde kamers met jaloezieschaduwstrepen en de schemer, halfweg tussen licht en donker.

De hoes toont een persoon op bed half verscholen achter een gordijn. We zijn meteen op de juiste plaats aanbeland, want beginnen doen we met het slaaplied ‘Sweet dreams’. De beats per minuut hangen ergens rond 70 en de spaarzame elektronica legt de focus op de stem van Allen. De diepe bassen contrasteren met de ijle zanglijnen op ‘Cherish (furs)’, over liefde en obsessie, en de spijt die altijd te laat komt: “I never learnt to cherish her”.

Voor ‘Already falling’ val je als een blok. Of je was al aan het vallen, zonder dat je het wist. De subtiliteit van het snel vervlogen parfum uit de track is bijna waarneembaar en vormt een perfect bruggetje naar het refrein waar de gitaar al even sensueel wordt gestreeld als Allen de woorden ten gehore brengt. De schemerduistere gelukzaligheid wordt verdergezet op ‘Sheets’, opnieuw een knipoog naar de albumhoes. Een geloopte gitaarriedel, wat gekraak en enkele strijkers vormen een dromerig en efemeer liefdeslied. 

‘Oil slick’ luidt de tweede helft van ‘In praise of shadows’ in, een uptempo jazzsong die aantoont dat Puma Blue ook moeiteloos op hogere tempo’s meeslepend kan zijn. ‘Is it because’ loopt over van de vragen, en de eerste zin “why won’t you stay with me”, beroert en ontroert. Veel vragen, geen antwoorden.

Bas, ontspannen beats en frivole gitaarsnaren op ‘Sleeping’, dat na een dikke minuut (te) snel afklokt. De saxofoon op ‘Bath house’ – die al subtiel enkele malen eerder te horen was – soleert heerlijk over de bassen van Jacob Allen. Afsluiten doen we met ‘Super soft’, en zijdezacht is ook hoe ‘In praise of shadows’ aanvoelt van begin tot eind, luisteren in een soortgelijke omgeving komt dit alleen maar ten goede.

“If we could be still just for a minute”

Wie op zoek is naar een contemplatief avondlijk album om – alleen of met twee – met halfopen ogen bij weg te dromen, is bij ‘In praise of shadows’ aan het juiste adres. Het is zowel thematisch als muzikaal een consistente plaat, die goed klinkt op een installatie of koptelefoon die diepe bassen naar de voorgrond brengt.