‘Vertigo days’ is het achtste album van een band die eeuwig zal herleid worden tot ‘Neon golden’ uit 2002. Dat is een beetje jammer, want The Notwist staat steevast garant voor een heerlijke trip doorheen pop, rock, elektronica, krautrock en zelfs jazz. Even klassiek lieten ze de fans lang wachten op nieuw materiaal: ‘Close to the glass’ dateert inmiddels al van zeven jaar geleden. Wie de broertjes Acher echter een beetje volgt, weet dat ze zich in tussentijd met tientallen zijprojecten hebben beziggehouden (Spirit Fest, Hochzeitskapelle, Alien Ensemble, Joasihno), dat ze een compilatie met Japanse popmuziek samenstelden en dat ze in hun vrije tijd nog een festival (Alien disko) organiseerden.

Dat doorgedreven contact met meerdere muzikale invalshoeken zorgt eens te meer voor een diverse plaat, waar voor het eerst meermaals de zang wordt uitgeleend aan anderen. Waar ‘Neon golden’ eigenlijk rechttoe rechtaan indietronica was -weliswaar van een buitenaards niveau – biedt ‘Vertigo days’ veel meer afwisseling in stijl.

The Notwist wordt wel eens the poor man’s Radiohead genoemd, maar die uitspraak gaat voorbij aan het feit dat Thom Yorke net geïnspireerd werd door de Duitsers, eerder dan omgekeerd. Bovendien staan op ‘Vertigo days’ eens te meer nummers die zich moeiteloos kunnen meten met de elektronische platen van Thom Yorke.

Als hoogtepunt noteren we onder andere ‘Into love/stars’ dat aftrapt als een typische Notwist ballad, maar halverwege ontaardt in een psychedelische jam waarin een saxofoon een ontspoorde ritmesectie probeert in te tomen. ‘Exit strategy to myself’ houdt het hoge tempo aan, maar koppelt daar deze keer gitaren aan zoals ze die voor de eeuwwisseling vaker hanteerden. Single ‘Where you find me’ is vintage Notwist. Uitstekend dus. ‘Ship’ verrast door de vocalen van de Japanse Saya van de ons onbekende band Tenniscoats en is een onbeschaamde ode aan de vroegere Duitse krautrock met zijn impressionante drumwerk. En meer 2021 kan een tekst als “I want to go outside, I want to meet people” niet klinken.

‘Vertigo days’ is een goede plaat. ‘Loose ends’ is een uitstekende ballad die zich kan meten met het beste van ‘Neon golden’. ‘Into the ice age’ maakt gebruik van het klarinetgeluid van ene Angel Bat Dawid en blijft op die manier meer dan zes minuten lang spannend. In tegenstelling tot voorgangers ‘Close to the glass’ en ‘The devil, you and me’ staat er geen enkel niemendalletje op.

‘Vertigo days’ is geen tijdloze plaat. Daarvoor mist het een absolute uitschieter zoals ‘Run, run, run’ dat was op de vorige plaat, zoals ‘Pick up the phone’ op ‘Neon golden’ of ‘Chemicals’ op Shrink. The Notwist zal nog wel even dat bandje van ‘Neon golden’ blijven. Maar iedereen die de band een warm hart toedraagt zal zich aan ‘Vertigo days’ geen buil vangen.