In Shygirls twitterbio staat: “not trying to be approachable”. Zelfkennis is het begin van alle wijsheid. Zo ook in Shy’s geval, die zonder met iemand rekening te houden op haar tweede ep ‘Alias’ met scherpe klauwen en glibbergladde vacht haar ding doet.

“There’s no point in holding back”, legt ze uit in een recent interview met The Fader. Shygirl bleef opvallend afwezig van online raves en zelfs van de ‘Reestablishing Connection’-serie van haar producer en muziekpartner Sega Bodega. Na een korte pauze is ze klaar om verder aan haar naam te bouwen. Door beroep te doen op beats in alle nostalgische kleuren van de regenboog toont ze een volledig nieuwe kant van zichzelf.

Al sinds haar eerste ep ‘Cruel practice’ (2018) keert de artieste de underground club scene van London ondersteboven. Opvolger ‘Alias’ zet zowel in de opener ‘Twelve’, als op de reeds als singles uitgekomen ‘Slime’ en ‘Freak’ haar vertrouwde geluid voort: stout, uitdagend, hard en een tikkeltje pervers. “Why ride with the devil when I can give you hell?”, vraagt Shy in ‘Twelve’. “Come find me/I’m free, at 3.”

We zijn dus uitgenodigd op de afterparty. Van de vier nummers die volgen, zijn ‘Tasty’ en ‘Siren’ meest veelzijdige en verrassendste. De nummers – exploraties van een voormalige dj die deel uitmaakt van een langzaam opkomende subcultuur die de Eurodance opnieuw ophemelt – vallen ook op door Shy’s zangstem. Met haar zachte, maar dwingende stem toont ze zich op haar meest flamboyant. Wanneer Shygirl vraagt om een autoritje te maken op nachtelijke uren of al ons geld aan haar uit te geven, lijkt het opeens weer spannend om regels te breken.

“I don’t need a crew, I don’t need a team”, klinkt het in ‘Twelve’. Toch wil dat niet zeggen dat Blane Muise haar succes als Shygirl naar haar hoofd laat stijgen. Het is allemaal deel van een plan waarin zelfontwikkeling centraal staat. In een interview met Dazed praat ze over haar nummers, die ze zelf ziet als extreme personificaties van verschillende delen van haar eigen persoonlijkheid. “I think it’s necessary, especially as someone presenting themselves publicly, to confirm that you are not one-dimensional­—and you may like me today, but you might not like me tomorrow.” We zullen onze vingers nog even gekruist moeten houden voor een album, waarop we ongetwijfeld nog een heel leger aan nieuwe ‘Shy Bbz’ ontmoeten.

Hoewel Shygirl benadrukt dat elk nummer haar slechts deels vertegenwoordigt, krijgen we op ‘Alias’ veel om ons zoet te houden. Haar geluid blijft consistent dansbaar, opwindend en toch gecontroleerd. Met haar waaier aan producers waaronder Sega Bodega, Sophie en Kai Whiston, wapent ze zich tegen de verveling. Op geen moment verslapt de energie. Shygirl belichaamt die energie volledig, al kan ze er geen eenduidige naam op plakken. Op ‘Alias’ is ze elegant en gevaarlijk net als de koningin van de katachtigen. Wij laten ons maar al te graag vangen.