Het zou Beaboadoobee’s jaar geweest zijn met de release van haar debuut en een plek op de affiche van The 1975-tour doorheen Groot-Brittannië en Noord-Amerika. Dat laatste ging niet door, waardoor Bea Kristi (of Beatrice Laus) zich volledig kon smijten op haar eerste album ‘Fake it flowers’. Na het uitbrengen van vier ep’s, die probleemloos dromerige producties mengden met rauwe gitaren en popcultuurreferenties, legt ze de lat hoog voor zichzelf.

Wat direct opvalt aan ‘Fake it flowers’ is dat het minder dromerig klinkt dan die eerdere releases. De singer-songwriter aast eerder op rauwe gitaarklanken uit de 90’s altrock (van Bush tot The Smashing Pumkins). Zelf geeft ze toe dat ze zich vooral liet inspireren door soundtracks van de tienerfilms uit diezelfde 90’s, die toch al wat meer richting pop gaan. Zet ‘I want you to want me’ in de versie van Letters to Cleo uit de film ‘Ten things you hate about me’ op, en je krijgt een idee.

Die altrock met een suikerspinnen randje is, net zoals een gemiddelde nillies chick flick, vederlicht. En als het refrein niet catchy is, dan verdwijnt het nummer gewoonweg in het niets (lees: je drukt onbewust op ‘volgende’ voor het einde van het nummer). Zo mag ‘Dye it red’ gerust worden teruggezogen in het zwarte gat waaruit het heelal ontsproot. De teksten zeggen niet veel en de rest lijk je al ergens anders gehoord te hebben, maar dan beter. ‘Emo song’ is een evenwaardig alternatief voor gezonde slaapthee en de violen in ‘Horen Sarrison’ lijken vooral verdwaald (haar lief heet Soren Harrison).

Kristi’s bubblegrunge moet vooralsnog geen astronautenpak aan: ‘Sorry’ kiest voor welgemikte welgemikte en uitwaaierende gitaarsolo’s. ‘Together’ wisselt gezellig af tussen rustig en lawaaierig. ‘Care’ heeft een hoog meezinggehalte en ‘Worth it’ toont Kristi’s talent voor het in elkaar puzzelen van hooky gitaren met catchy refreinen.

Als we zeggen dat er geen slaapkamer meer zit in de Filipijns-Londense’ slaapkamerpop, dan doelen we op de afwezigheid van de singer-songwriter’s lo-fi en niet op de microdutjes waarin we af en toe in belanden. Ze houdt zich wel probleemloos staande in een vierkoppige band. Kristi kan nog enkele groeipijnen overwinnen zodat ze zorgt dat de band meer kan zijn dan een potentiële verschijning op het dak van een of andere Amerikaans highschool van een tienerblockbuster.