Eindelijk. Nadat Robin Proper-Sheppard genoodzaakt was de release van ‘Holding on/letting go’ meermaals uit te stellen vanwege gekende redenen, is de naar Berlijn uitgeweken Amerikaan er toch in geslaagd om zijn laatste creatieve uitspattingen de wereld in te sturen. Het verrichte werk op de nieuwe plaat van zijn geesteskind ‘Sophia’ heeft ook een Belgisch gekleurd randje; sinds een jaar of drie speelt Proper-Sheppard namelijk samen met Jesse Maes, Sander Verstraete (Hypochristmutreefuzz) en Bert Vliegen (Teen Creeps) die, naar eigen zeggen, nu ook op de plaat een aanzienlijke rol kregen. ‘Holding on/letting go’ komt er vier jaar na ‘As we make our way’, waaruit bleek dat het aloude recept van Sophia nog lang niet plat gekookt was.
Hoewel Proper-Sheppard koppig vast blijft houden aan de eenvoud van muziek in zijn totaliteit, acteert hij al jaren als een muzikale chef-kok die met steeds dezelfde ingrediënten nieuwe gerechten weet te bekomen. Of het de ervaringen van zijn bewogen troubadoursleven zijn die hem steeds een onuitputtelijk bron van inspiratie geven, weten we niet. Feit is dat wanneer hij met Sophia aan het woord komt, wij stilzwijgend luisteren. Of de muziek nu over verlies en rouw of over angst en eenzaamheid gaat; het wordt steeds gebracht op een zijdezachte, comfortabele en geruststellende manier.
Als er iets is wat wordt toegevoegd aan het gekende melancholische klankenpallet van Sophia is het wel weerbaarheid. In tijden waarin het hoogstnodig is komt de oerkracht die een mens kan aannemen in bepaalde situaties naar boven bij opener ‘Strange attractor’. De song start mysterieus maar barst met hoop uit zijn voegen. Ook ‘Undone. again.’ brengt het gemiddelde tempo van een Sophia-nummer naar ongekende hoogtes. De weemoed naar onuitwisbare herinneringen komen naar boven wanneer alles opnieuw dient te beginnen en Proper-Sheppard uit dit op sublieme wijze.
‘Holding on/letting go’ is een plaat geworden die een perfecte combinatie biedt tussen uptempo, doordravende nummers en trage, voortslepende nummers. ‘Gathering the pieces’ is een perfect voorbeeld van wat er zo lief te hebben valt aan Sophia’s muziek. Het zijn zulke songs die, ondanks de grauwe melancholiek die ervan af druipt, je zodanig omarmen dat je het er warm van krijgt. Tijdens ‘We see you (taking aim)’ rockt Sophia dan weer als nooit tevoren.
Robin Proper-Sheppard heeft met zijn achtste plaat een van de betere Sophia-platen gemaakt. Het is een perfect uitgebalanceerde muzikale ervaring met explosies en beschouwende stilte op de juiste momenten. Eentje waar nieuwe horizonten worden ontdekt met vertrouwde elementen. Een combinatie om u tegen te zeggen.
