Het is eventjes geleden dat we Atlanta nog eens in de schijnwerpers gezet hebben. Als een van de vijf knelpuntsteden van “the dirty south” heeft het een reputatie hoog te houden. Grote namen als Outkast, Future, Gucci Mane en T.I. zijn er thuis. Wie er evenzeer zijn thuisbasis vindt is het collectief Spillage Village. De supergroep, bestaande uit het duo Earthgang, JID, 6Lack, Benji, Hollywood JB, Jurdan Bryant en Mereba timmert al enkele jaren aan de weg naar boven. Sinds de halve crew doorbrak, heeft de groep zichzelf ook kunnen profileren als een niet te missen act. ‘Spilligion’ is als vierde telg de meest high profile. Niet voor niets brengen ze voor het eerst iets uit op het befaamde label Dreamville, waar J. Cole de plak zwaait.
Dat ‘Spilligion’ er überhaupt gekomen is, is vooral de verdienste van JID. De jonge rapper huurde kort voor het uitbreken van de pandemie een huis in Atlanta om daar op zijn gemak te kunnen werken aan zijn eigen project. Covid-19 besliste er lichtjes anders over. De gehele Spillage Village crew ging samen in quarantaine in dat huis. Het resultaat horen we nu. De voorgeschiedenis verraadt ietwat de thematiek. Zoals ongeveer iedere artiest die de voorbije maanden een album uitbracht, is de plaat hier ietwat geïnfecteerd door corona. Al stopt het daar niet. ‘Spilligion’ weet het 2020 in de Verenigde Staten te vatten. Vanuit het standpunt van de groep wordt de samenleving, het geloof, het politiegeweld en de volksgezondheidscrisis onder de loep genomen.
Het openingsnummer, meer een skit dan echt een stukje muziek, laat twee comedians uit Atlanta aan het woord en die stellen meteen het geloof in vraag. ‘Baptize’ borduurt verder op dat thema. Doctur Dot vraagt zich in zijn verse af of God pas omkijkt wanneer de beelden van politiegeweld de wereld rond gaan en JID en Johnny Venus (van Earthgang) stellen het probleem aan de kaak. De single is een van de betere nummers die dit album te bieden heeft en vooral de knappe wordplay van JID valt op. Mereba, de enige vrouw in het collectief, grijpt daarna ‘PsalmSing’ aan om te schitteren. Op zich stelt het nummer niet veel voor. De combinatie van wiet en liefde is ondertussen al een aardig aantal keer bezongen. Toch zorgt de duidelijk gospelinvloed en de soulvolle gloed voor een oorwurm.
Spillage Village heeft een patent op oorwurmen. Het refrein van ‘Ea’alah’, wat Arabisch is voor familie, blijft in je hoofd rondspoken en ‘Mecca’ lijkt ideaal kampvuurmateriaal voor wie ‘Wonderwall’ kotsbeu is. Onze oortjes spitsen zich opnieuw eens ‘Judas’ zich meldt. Het nummer is een overduidelijk eerbetoon aan Ray Charles. Ari Lennox trekt de boel op gang met ‘Hit the road Jack’ en verderop knipogen ze nadrukkelijk naar ‘I got a woman’. Voor de jongere lezers, da’s het nummer waar Kanye West de mosterd, of in dit geval de sample, haalde voor ‘Gold digger’. ‘Shiva’ schaart zich dankzij het refrein dat Doctur Dot verzorgt ook bij de bende toptracks. Heerlijk niets-aan-het-handje nummer, dat ‘Shiva’.
Het toppunt van ‘Spilligion’ is ‘End of daze’. Buiten 6Lack en Benji krijgt ieder lid zijn kans om een verse te brengen over het einde van de wereld en wat dat voor hen persoonlijk zou inhouden. Wederom worden we geconfronteerd met de eeuwige vraag: waarom doet God niets of waarom doet hij wat hij doet? Als een rode draad loopt dat doorheen dit album, zelfs in de donkerste momenten als ‘End of daze’. Afsluiter ‘Jupiter’ is het logische vervolg op ‘End of daze’, hoewel beide nummers gescheiden worden door ‘Hapi’. Op ‘Jupiter’ lijken ze het doembeeld dat ze geschetst hebben recht in de ogen te kijken en zich samen voor te bereiden op wat komen zal.
‘Spilligion’ onderscheidt zich van de eindeloze stroom aan rapalbums door de knappe symboliek die het album rijk is. ‘Mecca’ verwijst zowel naar de stad die wij kennen, Mekka in Saoudi-Arabië als naar een plaats waar veel van oorsprong Afro-Amerikanen samenkomen. In dit geval dus Atlanta. ‘Judas’, naar Judas Iscariot, de minst favoriete apostel van Jezus, staat evenzeer bol van de symboliek. De messen die vrienden dan wel familie in de rug van JID en Chance The Rapper staken worden uitvoerig besproken. Dubbele pret trouwens, Chance The Rapper levert eindelijk nog eens een goeie prestatie af. ‘Oshun’ en ‘Cupid’ refereren aan de god(in) van de liefde in respectievelijk de Nigeriaanse Yoruba en de oude Romeinse cultuur. Hoewel het zowat de meest doorsnee nummers van het album zijn, staan ze toch weer bol van de religieuze insteek.
Klinkende namen als producers ontbreken op dit project. Het maakt de ervaring er echter niet minder op. ‘Spilligion’ is een knap geheel. 6Lack, misschien we de grootste naam van de hoop, drukt het minst zijn stempel op dit album, de rest grijpt echter zijn moment. Vooral JID en de kerels van Earthgang tonen dat ze in bloedvorm steken. Het blijft knap om te horen hoe zo veel verschillende stemmen elkaar weten te vinden rond een gemeenschappelijk thema. Want hoewel de geloofsbelijdenis hier centraal staat (en misschien is ‘lijden’ de kernlettergreep), kaart het album nog meer gevoelige thema’s aan. Dat het als geheel zo sterk overeind blijft, is een knappe prestatie. Daar doen zelfs die matige liefdesliedjes amper iets van af.
