Deze zomer had Taylor Swifts zomer moeten worden. Ze was een van de headliners van Glastonbury en Werchter Boutique en zou een hele reeks andere festivals en shows spelen ter promotie van haar vorige studioalbum ‘Lover’, dat in augustus vorig jaar werd uitgebracht. Maar de wereldwijde pandemie gooide roet in het eten, waardoor Swift veel vrije tijd overhield. Het resultaat van deze onvoorziene extra vrije tijd mag er zijn, een volledig nieuw album ‘Folklore’. 

Op album acht duikt Swift voor het eerst in de wereld van folk, alternatieve rock en indie. Het is nu al zeker dat de plaat voor altijd bekend zal staan als hét indie-album van Taylor Swift, een echte sweater weather-plaat, gevuld met melige liefdesliedjes. Hoewel het waar is dat ‘Folklore’ de grenzen van Swift’s geluid verlegt in een bepaalde, misschien onverwachte richting, voelen haar referentiepunten meer aan als een indie-eerbetoon, waarbij ze zich laat leiden door het werk van haar producer Aaron Dessner (The National) en een hele reeks indie-gastartiesten. 

Het is na kleurrijke popplaat ’Lover’ wel even wennen, maar na jaren bovenaan de pop-charts te staan, maakt ze eindelijk genoeg ruimte in haar muziek zodat haar bescheiden stem beter naar voren komt. Het is een warm, sereen en winters album midden in de zomer.

Wat meteen opvalt is dat er op dit album geen typische popsongs staan. Er is genoeg materiaal voor je om verlangend door je kamer te zweven en na te denken over voorbije relaties, om naar het leven in de achteruitkijkspiegel te kijken, je af te vragen hoe het zou zijn als de dingen anders waren gegaan, maar niets om rond te dansen en te doen alsof alsof alles in orde is.

‘Het luchtige ‘Invisible String’, over het vertrouwen in het lot, is het enige echt hoopvol klinkende nummer op het album – en het enige over een gelukkige, vervulde relatie – en het bevat enkele van Swifts meest levendige teksten: “Cold was the steel of my ax to grind/For the boys who broke my heart/Now I send their babies presents.” En dan is er ‘Exile’, het meest atypische nummer op het album. Een mooi, gekweld duet met Justin Vernon, beter bekend als Bon Iver. Terwijl het nummer opbouwt, voegt Vernon zich bij Swift op het refrein, waardoor een harmonie ontstaat die je instant kippenvel bezorgt.

‘Folklore’ voelt fris, vooruitstrevend en vooral eerlijk aan. De glanzende productie wordt opzij geschoven voor eenvoudigere, zachtere melodieën en weemoedige teksten. Het is het geluid van een artiest die het gehad heeft met berekende releases en iets anders wilde proberen. Met succes.