Nick Hakim is met zijn jongste album ‘Will this make me good’ toe aan zijn tweede langspeler, na ‘Green twins’ uit 2017. Hij maakt downtempo popliedjes met een hedendaagse sound. De inspiratie wordt duidelijk geput uit soul, psychedelica, r&b, jazz en meer. Hij neemt de productie zelf voor z’n rekening, wat zorgt voor een zeer uniforme stijl. Gelukkig breekt hij vaak met de klassieke songstructuur, met als gevolg nummers die eindigen voor je het beseft, of juist nog net iets langer duren dan je had verwacht.

De thema’s die Hakim bezingt zijn erg uiteenlopend en variëren van persoonlijk en anekdotisch (in ‘Vincent Tyler’ en ‘Drum thing’) tot universeel en maatschappijkritisch. Zoals bij opener ‘All these changes’, dat met “All the limbs in her are changing / Growing pain, the hope is fading / Can we bring her love back to health?” een vertederende en niet-belerende wake-up call is met betrekking tot de opwarming van moedertje aarde. De titeltrack stelt dan weer de alomtegenwoordigheid van medicatie aan de kaak. Hakim klinkt meestal bedrieglijk kalm en lieflijk, maar met de lyrics “Why do we trust these fools / Profiting from drugging the youth” laat hij zijn ongenoegen duidelijk merken. Wanneer hij “But don’t give into the master plan / Burn it down, light that shit up in flames” zingt, klinkt de anders zo rustige Hakim ook écht kwaad.

De single ‘Qadir’ is erg meeslepend en begint met een ontspannen bongo, aangevuld met een zwoel saxofoondeuntje en Hakims zachte stem en bouwt verder op naar een soort klaagzang waarin de gelijknamige ‘Qadir’ bezongen wordt. Het is een ode aan een overleden vriend en een oproep om op tijd en stond te checken hoe het gaat met je dierbaren. Het is meteen ook een van de sterkste songs op ‘Will this make me good’. ‘Drum thing’ is dan weer kundig geproducet en beschikt over groovy drums, bas en synths, maar is net als de titel zelf weinig diepgaand. Het voelt meer als een idee dat, wat mij betreft, even goed mocht weggelaten worden van de plaat.

‘All these instruments’ is een bezwerend dubbel liefdesliedje: Hakim uit zijn bewondering voor een vrouw en voor zijn mystieke muziekinstrumenten, die hij “strange powers” toedicht. De song zweeft sensueel richting je oorkanaal rond zo’n 100 beats per minuut – toevallig evenveel als een hart dat wat sneller gaat slaan. Dat alles gedrapeerd met een atmosferische gitaar, wat bongo, een laagje ruis en enkele effectjes. Hakim bewijst dat hij je zachtjes bij de hand kan nemen en je kan meeslepen met een goede downtempo popsong.

‘Will this make me good’ is een degelijk en sfeervol album. Hakim heeft duidelijk een eigen stem en stijl te pakken. Het album toont het potentieel van de artiest. Ik kan me echter niet van het idee ontdoen dat ‘Will this make me good’ met tien songs minstens even goed kon zijn als met twaalf. Hakim mag in de toekomst dus nog wat kritischer zijn over wat uiteindelijk op plaat belandt.