Al een decennium lang een fijne traditie: ieder jaar opnieuw getrakteerd worden op één (of meerdere) projecten van Future. Sinds 2010 sloeg de rapper uit Atlanta geen enkel jaar over en 2020 is geen uitzonderingen. Ziehier ‘High off life’, zijn achtste studioalbum en zijn 24ste full lenght, als we de mixtapes meetellen. Een productief baasje dus.

Het concept is ondertussen welbekend. Future rapt al eens graag met de nodige autotune en heeft een oor voor goeie beats. Niet voor niets mag hij de groten der aarde onder zijn leveranciers rekenen. Op ‘High off life’ duiken weinig verrassend Wheezy (3x), Southside (5x), TM88, Tay Keith en ATL Jacob (3x) achter de knoppen, wat voor een zekere continuïteit zorgt met zijn voorganger, ‘The wizrd’. Toen maakte dat legertje aan producers grotendeels de dienst uit.

De toon is wel anders op ‘High off life’. Waar ‘The wizrd’ mogelijks zijn zwakste album uit zijn carrière is, krikt hij nu op ‘High off life’ het niveau toch ietwat op. Enkel die hapklare singles, die lijken hier te ontbreken. We hebben wel ‘Life is good’, waar Drake mee de show komt stelen, maar een vintage Future single is er niet echt te vinden van deze keer. En ondanks dat het album aftikt op godbetert 21 nummers, mogen we ‘Accepting my flaws’ als nummertje zestien wel echt als het einde beschouwen. De laatste vijf nummers, met daarbij ‘Life is good’, ‘Life is good remix’, en een deel loosies die als single uitgebracht werden het afgelopen jaar, zijn er vooral om de streamingscijfers de lucht in te jagen in plaats van ‘High off life’ naar een hoger niveau te brengen.

Qua thematiek is er weinig nieuws onder de zon. De (ondertussen cleane) rapper blijft een trapper die zich het best uitdrukt eens het over luxe auto’s en kledij gaat, wanneer hij verdrinkt in de roes van synthetische drugs (de fameuze lean) en hij het komen en gaan van de vrouwen beschrijft. Muzikaal puurt Future verder zijn sounds uit, met weinig verrassende elementen tot gevolg. Oke, de gitaar en piano op ‘Too comfortable’ zijn verrassend, verder dan dat gaat het echter niet. Wel nieuw onder de zon is zijn bij momenten geslaagde wisselwerking met de nieuwe generatie rappers, die zich toch vaak op hem inspireerde. In het verleden pakte de mayonnaise tussen hem en zijn protégées niet altijd, luister er ‘Wrld on drugs’ met Juice WRLD eens op na, maar hier speelt hij mooi samen met Lil Uzi Vert (‘All bad’) en YoungBoy Never Broke Again (‘Trillionaire’).

De kracht van Future zit hem wel nog altijd in de donkere, mysterieuze verhalen. Bekend, maar niemand die hem écht kent. Niemand ziet zijn ware zelf en dat drijft hem soms tot op de spreekwoordelijke rand van de afgrond, zoals in ‘Solitaries’, waar hij grapt over het krijgen van psychologische bijstand. Travis Scott duikt op op die track en dat levert een interessant schouwspel op. Beide heren hebben de neiging om een track volledig ‘hen’ te maken en hun sound te laten overheersen. Hier wint Travis het op punten, met geheel dat toch weer in de grootse, indrukwekkende psychedelische geluidsmuur verdrinkt. Al hadden we misschien toch iets meer van beide verwacht. Young Thug worstelt met hetzelfde probleem: allebei hebben ze al een rijke, succesvolle historie, maar hun ‘Harlem shake’ is niet een van hun beste nummers.

Dat gezegd zijnde, voor de rest levert Future een vrij goed album af. Opnieuw bewijst hij een groot talent te hebben voor het samenstellen van een album, met, voor we aan de uitloper voor de galerij beginnen, zestien zorgvuldig gekozen en geplaatste tracks. Qua curatorschap zet hij hier opnieuw een stap vooruit. En ondanks het gebrek aan hits, zakt het album nergens in zonder die ijkpunten. Zestien nummers lang blijft hij op niveau presteren en ergens onderweg lijken we haast een nieuwe Future te kunnen ontdekken, die zich zowaar ietwat probeert af te zetten van zijn vorige, zo bejubelde leven (‘Hard to choose one’, Accepting my flaws’).

De dagen van ‘DS2’ mogen dan nooit meer terugkomen, uitgezongen is hij allerminst. ‘High off life’ bewijst dat Future nog altijd levensvatbaar is. Echo’s van betere tijden gieren door het album, dat uitblinkt in consistentie en behoorlijk dicht aan schuurt bij de vibe van het tweeluik ‘Future/Hndrxx’. Evenzeer voelt het bijna als een keerpunt, alsof dit wel eens de laatste maal is dat we zo’n Future voorgeschoteld krijgen. Nu zijn drugsverhalen stilletjesaan naar de achtergrond verdwijnen in de media en de ‘grote mensen problemen’ (doch niet de mijne) als te veel babymama’s en zonen in de gevangenis zijn leven overnemen, is het misschien tijd om ook muzikaal verder te evolueren. In dat geval in ‘High off life’ nog een mooi momentje in de zon.