Naarmate de lockdown vordert, krimpt het lijstje met nuttige bezigheden. Daarom willen we jullie graag aansporen om jullie tijd nuttig te besteden, en wel door te luisteren naar volledige discografieën van artiesten waar je niet helemaal mee vertrouwd bent. Dat doen we onder de noemer ‘Indiestyle luistert’. Zelf zin om aan deze reeks mee te werken? Neem hier een kijkje en mail de artiesten die je wil ontdekken door naar info@indiestyle.be.
De eerste discografie in deze reeks is meteen een meer dan gevestigde waarde: The Cure. Lezers Jonas François en Vincent Schelstraete waagden zich aan de dertien albums van de band, in chronologische volgorde.
Hoe goed ken je deze band al?
Zelf weet ik vrij weinig over de band. Ik ken enkel de track ‘A forest’ bij naam, maar waarschijnlijk heb ik al meerdere nummersgehoord. Ik weet dat ze een vrij legendarische status hebben en ergens wat binnen hetzelfde genre zitten als Joy Division (al kan ik dat natuurlijk niet met zekerheid zeggen). Een vriend heeft ze wel al eens aangeraden, hij is ze ook gaan bekijken toen ze optraden in Antwerpen enkele jaren terug. Ik verwacht een combo van leuke gitaargeluiden met wat melancholische zang. (Jonas)
Ik ken The Cure voornamelijk van hun hits. Ik heb nog nooit de moeite genomen om eens een volledig album van hen te beluisteren, al moet ik toegeven dat hun stijl mij wel aanspreekt. Ik kijk dan ook heel erg uit om mij te verdiepen in hun muziek. (Vincent)
Three imaginary boys (1979)
Het voelt aan als een niet zo gedurfd album, een album waar misschien meer inzat. Een album dat me eigenlijk wat doet denken aan een gewone rockgroep die in de vroege namiddag mag optreden op de weide van Werchter. Aangenaam, maar geen wow-gevoel. Het eerste nummer ’10:15 Saturday night’ leek al snel mijn favoriete nummer te worden, maar met de titelsong overtuigden ze me toch het meest. (Jonas)
Een veelbelovende start van mijn reis door hun repertoire. The Cure heeft een uniek geluid dat mij heel goed bevalt. Het album zelf is niet zo consistent maar songs als ‘Fire in Caïro’ en ‘Three imaginary boys’ doen mij uitkijken naar het vervolg. (Vincent)
Seventeen seconds (1980)
Openingsnummer ‘A reflection’ was al een avontuur op zich met klanken die me beetje melancholisch deden wegdromen. Het album bleef wat in een aangenaam miezerige sfeer doorlopen. Ik verbaas me tijdens het luisteren over de snelle evolutie die ze hebben gemaakt tussen deze twee albums. Waar ik bij het eerste album wat op mijn honger bleef zitten, werd ik door dit album meteen overtuigd van de kwaliteit. Echt een genot om je laten meeslepen doorheen dit album. (Jonas)
Het niveau van dit album ligt duidelijk een stuk hoger dan dat van zijn voorganger. Dit is een plaat vol duistere new wave die een sfeer van geheimzinnigheid uitstraalt. Hoewel ‘A forest’ makkelijk zijn weg vindt naar de top in lijsten zoals De Tijdloze en ook mij kan bekoren, blijft voor mij vooral de prachtige titeltrack hangen. (Vincent)
Faith (1981)
Dit album lijkt een perfect album voor een mistroostige zondag waarin je even je hele leven vanuit een breder beeld bekijkt na een zware kater van de avond ervoor. Het is niet direct wat ik verwacht had na ‘Seventeen seconds’, dat me volledig had meegesleept. Ik verloor vaak de focus tijdens het luisteren, of vergat dat ik naar The Cure aan het luisteren was. (Jonas)
Op ‘Faith’ wordt de lijn van ‘Seventeen seconds’ doorgetrokken qua stijl en geluid. Deze plaat lijkt op het eerste gehoor consistenter, zij het wel zonder de echte uitschieters waar die de voorganger rijk was. Het afsluitende titelnummer is evenwel een wondermooi nummer. Na enkele extra luisterbeurten is deze plaat ongelofelijk gegroeid. Pure kwaliteit net als ‘Seventeen seconds’. (Vincent)
Pornography (1982)
Hier hoor ik voor de eerste keer echt voluit de kaart van new wave bij The Cure, en ik vond hierin meerdere redenen waarom ik verliefd geworden ben op het genre: het langdradige gezang, de opvallende elektrische gitaar en de dromerige synths vergezeld door wat onbekende geluiden in de achtergrond. Echt zo’n album dat past binnen deze periode waarin mentale dipjes vaker aanwezig zijn door het gebrek aan sociaal contact. Ik laat me graag door mijn gedachten dwalen onder leiding van dit album. (Jonas)
Een zeer sterke plaat, al moet ik toegeven dat ik hem wat lager inschat dan zijn voorgangers. De hoofdreden hiervoor is dat het weinig vernieuwend is in vergelijking met de vorige twee platen. Het woord repetitief komt in mij op, al is dat wat sterk uitgedrukt gezien het hoge niveau hier. Al zou het wat vernieuwender mogen. (Vincent)
The top (1984)
De energie hier was zeer aangenaam, ze experimenteerden duidelijk ook met heel wat nieuwe sounds. De subtiele panfluit hoorde ik hier en daar zoals bij het nummer ‘The caterpillar’ en ook andere subtiele geluiden waren aanwezig. Ik vond het zelfs een vrij smooth album. (Jonas)
Minder top dan de naam doet vermoeden. Het album luistert lekker weg zonder echt te overtuigen. Deze plaat doet mij voornamelijk verlangen om zijn voorgangers nog eens op te leggen, waarmee ook alles gezegd is over ‘The top’. (Vincent)
The head on the door (1985)
Een andere vibe dan de vorige albums in mijn ogen. De teksten zijn nog steeds wat melancholisch, maar het was voor het grootste deel van het album wat meer uptempo. Ik werd aangenaam verrast door de productie. Dit was tot nu toe misschien wel mijn favoriete album! (Jonas)
Deze is niet aan mij besteed. ‘In between days’ is het enige nummer dat ik echt goed vind. De rest varieert tussen heel matig en tenenkrullend slecht. (Vincent)
Kiss me, kiss me, kiss me (1987)
Ik word elk album grotere fan van de groep. Hier voel ik een iets meer romantische toets in de teksten en in de groove die ze overbrengen. Het is een langer album met meer nummers maar in het begin lopen ze vloeiend in elkaar door. Naar het einde het ik iets minder dat gevoel. Echt een album waarbij ik me een koppel vastberaden met een doel voor ogen op een klif staan met uitzicht op een ondergaande warme zon, voorstel. Als in een standaard filmscène die ook wat melodramatisch uitpakt. (Jonas)
Er is beterschap te horen bij momenten (just like heaven), maar al bij al is ook kiss me, kiss me, kiss me geen topplaat. Ik hoop dat ze het niveau van weleer nog terugvinden, want anders gaat mijn reis door hun discografie nog een vermoeiende trip worden, al is deze plaat hoopgevend. (Vincent)
Disintegration (1989)
Een album waar “less is more” vanaf straalt. Het is niet per hun bekwaamheid die me hier verbaast, maar wel hoe alles mooi in elkaar gegoten is zonder echt de meest gekke sounds boven te halen. Heel gezapig en meeslepend, genot om naar te luisteren. Enkele pareltjes van nummers zoals ‘The same deep water as you. Ook de enkele muziekvideo’s voor dit album zijn het waard om te bekijken, alsook de cover van het album. (Jonas)
‘Disintegration’ is een nieuw hoogtepunt in hun repertoire, één dat ik niet verwacht had na zijn voorgangers. Aangrijpend en meeslepend. Iedere track is het beluisteren waard met als absolute uitschieter ‘Pictures of you’. Een regelrechte klassieker. (Vincent)
Wish (1992)
Ik weet niet goed wat hierover te zeggen. Ik vond het zeker niet slecht, maar het zal me niet per se bijblijven. ‘Friday I’m in love’ is een (commerciële) klassieker, maar het voelt mij meer aan als een leuk album op de achtergrond. Zo is heb ik het uiteindelijk ook gebruikt tijdens het werken aan een aantal zaken. (Jonas)
Van ‘Wish’ kende ik het nummer ‘Friday I’m in Love’ al op voorhand. daardoor verwachte ik een album vol vrolijke popliedjes. Opener ‘Open’ stelt die verwachting gelijk bij. The Cure klinkt daarop weer als voorheen, donker en dreigend, een nummer dat duidelijk met hun beste materiaal kan concurreren. Daarnaast blijft ook ‘A letter to Elise’ bij. Deze plaat heeft heel wat meer te bieden dan enkel het bekende pophitje. (Vincent)
Wild mood swings (1996)
Niet echt mijn album, voelde heel langdradig en misschien zelfs wat ongeïnspireerd aan. Ik voel de strange attraction niet. Ik heb het gevoel dat het hoogtepunt van hun albums voorbij lijkt, al kan een van de volgende albums me misschien van het tegendeel bewijzen. (Jonas)
Met dit album klikt het niet. Op ‘This is a lie’ na is iedere song weinig memorabel. Er staan zelfs redelijk wat songs op waar de bal volledig mis geslagen wordt, zoals ’13th’ en ‘Club America’. Het voelt alsof Robert Smith er niet zoveel zin in had deze keer, gezien de meesterwerken die hij eerder al heeft gemaakt. (Vincent)
Bloodflowers (2000)
Hoezee hoezee, mijn vorige uitspraak heeft direct veel van zijn kracht verloren. De wilde moodswings waren mijn ding niet, maar bebloede bloemen duidelijk wel. ‘Where the birds always sing’ is zo’n lekker nummer. Ik droom wat weg bij dit album. Ik stel er mij een licht druiligere dag bij voor, de ramen vol druppels, maar achter de grijze wolken komt de zon wat piepen. (Jonas)
Na ‘Wild mood swings’ had ik betrekkelijk weinig zin in dit album. Mijn tegenzin bleek volledig onterecht. Ik kreeg een heel mooi, ingetogen album vol melancholische muziek gepresenteerd. Acht jaar na hun laatste topplaat ‘Wish’ nog zo’n album maken is echt een prestatie. (Vincent)
The Cure (2004)
Niet echt mijn meug, het ritme van de tracks is niet echt gevarieerd en lijken hier en daar zelfs op elkaar. Jammer voor het album waar ze nota bene hun bandnaam aan geven. (Jonas)
Na ‘Bloodflowers’ was mijn enthousiasme voor The Cure weer aangewakkerd. Met dit zelfgetitelde album drukken ze dat enthousiasme gelijk de kop in. Enkel ‘Anniversary’ is een song om te onthouden, de rest kun je met een gerust hart vergeten. (Vincent)
4:13 dream (2008)
Nice albumcover, leuk album. Ze gaven me soms weer het gevoel van de oudere albums, wat als positief mag aanzien worden. (Jonas)
De dalende trend van de vorige plaat wordt hier verdergezet. Ook deze had voor mij niet gehoeven. Geef mij maar The Cure van de begindagen. (Vincent)
Conclusie
The Cure heeft er een nieuwe eeuwige fan bij. Ik vind het zelfs een schande dat ik nog nooit de tijd heb gemaakt om ze hiervoor beter te leren kennen, maar hey beter laat dan nooit. Ik zal waarschijnlijk veel frequenter nummer opzetten van The Cure. Er zijn meerdere hoogtepunten en er passeerden enkele legendarische albums. Als ik toch zou moeten kiezen voor mijn favoriete album, wordt het een dilemma tussen ‘Seventeen seconds’ en ‘The head on the door. Ze hebben voor mij beiden een andere mood die me beiden zeer aanspraken. Daarna volgen op zeer korte afstand ‘Pornography’ en ‘Disintegration’. De laatste albums konden me in het algemeen wel minder raken dan de eerste albums (‘Three imaginary boys’ hierbij wel niet meegerekend). De nummers die me van mijn stoel geblazen hebben zijn ‘A forest’ (sowieso toch?), ‘The same deep water as you, ‘A reflection’ en ‘Kyoto song’. (Jonas)
Achteraf kan ik alleen maar lovend zijn over een band als The Cure. Ze hebben heel wat mooie muziek geproduceerd. Vooral de platen ‘Seventeen seconds’ en ‘Faith’ zijn mij bijgebleven en ga ik in de toekomst vaker beluisteren. Ze hebben mijn beeld van hen grotendeels bevestigd, al hadden ze mogen stoppen met muziek maken na ‘Wish’, wat daarna kwam kan mij maar matig bekoren. (Vincent)