De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Voor het vijfde jaar al intussen bundelen we met Verse Vangst wekelijks nieuwe Belgische releases die je misschien over het hoofd zag, maar het beluisteren meer dan waard zijn. And as always: support your local scene!
Je kan alles ook handig beluisteren in onderstaande Spotify-lijst. Klik, lees, luister, volg, enjoy!
Bert Dockx zit nooit stil. Met de creativiteit en werklust van de Antwerpse alleskunner was de regering al gevormd, de ring overkapt, het vaccin voor het coronavirus gevonden en de Friends-reünie ingeblikt. Maar goed, ons niet gelaten dat de brave man zijn talenten voorlopig enkel in de muziekindustrie ontplooit als hij ons slechts enkele maanden na het debuut van jazzproject Ottla weer een muzikaal proevertje voorschotelt. ‘Set reset’ is een van de twee geloste nummers van het nieuwe album van Flying Horseman, en klinkt als de ruiter in volle galop. Muzikale bombast en het melodieuze geroep van Dockx worden perfect gecounterd door rust en een snijdende gitaarsolo in een song met behoorlijk wat radiopotentieel. Ready, set, go voor dat nieuwe album. (Nina)
Terwijl ze duidelijk een patent heeft op enigmatische titels, durft haar uitgediepte muzikale palet even vaak te verwarren als te beroeren – laat net dat zijn wat Isolde Van den Bulcke als Tristan al zo’n jaar of twee een van de spannendste binnenlandse projecten maakt. Dat breekbaar en bombastisch elkaar vinden in die avant-pop-future-jazz, illustreerden ep’s ‘Ilusje’ en ‘Delidomia’ eerder al treffend, en ook het gloednieuwe ‘Lesthic’ blinkt uit in ongrijpbare intelligentie. Kordate grooves en dreunende synths begeleiden Isoldes lenige vocals in een balans tussen berusting en euforie, tot alles melodisch uitdijt, samensmelt en implodeert in een intense apotheose.
Verser dan vers: de allereerste single van PAARD. is geland! Het Gentse trio gaat intussen al even over de tongen, en daar had tot hiertoe die originele liveset en -reputatie alles mee te maken, dankzij Wim Segers’ vibrafoonklanken die even makkelijk als ontspoorde synths binnenkomen, de vleesgeworden bassgroove-machine die Owen Perry Weston is, en het al even onbevangen drumgeweld van Sigfried Burroughs. Geen hokjes ook voor deze band: waar hun sound in theorie zou moeten stoelen op jazz-improvisatie, speelt PAARD. evengoed met funk, hiphop, exotica, of iets daartussen, of net niét. Neem zo ‘Bembe’, waarmee ze vandaag hun debuut-ep op W.E.R.F. Records aankondigen: over een hitsige ritmesectie, geurend naar afrobeat, gooit die galmende vibrafoon kleurrijke solo’s en zwoele melodietjes, resulterend in een track die continu héél groovy ronddartelt, en dat gerust nog een pak langer had mogen doen.
In 2017 met ‘Fuck fuck fuck’ nog verantwoordelijk voor een van de verschroeiendste platen van het jaar, en sinds vorige week bevallen van een tweede noisebaby: Crowd Of Chairs plant ook in 2020 weer menig gewelf te laten daveren. Het Gentse drietal bracht ‘Mod kid with dog’ uit via ons geliefde (cassette)label Sentimental en na ‘Hollow thoughts of wrong’ werd de plaat eerst nog eens treffend geteased met tweede single ‘Tourist’. Uiteraard liet Crowd Of Chairs zich eerder nooit beteugelen, maar zelden hoorden we ze in zo’n hijgende verstrengeling van nijdige riffs, ratelende drums en haast demonische vocals verwikkeld. Klassevol beuken, heet dat dan.
‘Boys’ en ‘I don’t mind’ etaleerden de voorbije maanden nog ‘ns hoe veelzijdig de eigenlijk-niet-meer-zo-rammelrockers van Danny Blue And The Old Socks het graag aanpakken, en alvorens ze vrijdag een tweede ep ter wereld werpen, leggen ze met ‘Twins’ voor de verandering een verrassend americana-laagje over hun slimme slackerpop. Zonnig en zorgeloos trekt het zestal z’n single op gang aan een nonchalant tempo, om dat in de refreinen op te trekken naar en met vocale uitbarstingen. Hoe Marching Church klinkt als het zich plots aan gospel zou wagen: Danny Blue weet dat.
Na ‘Baroness’ en ‘Love mourns’ dropte Budget Trash onlangs de derde single die ze in de Hightime Studios van garagerock-guru Thomas Valkiers gingen inblikken. Het Brugse viertal timmert duidelijk nog steeds eigenzinnig verder aan z’n DIY-weg en laat zich niet verleiden door compromissen of verwachtingspatronen: voor ‘Daddy’ gortte de band de psychrock-gordel om, klaar om doorheen zo’n minuut of vijf een soort hitsige kraut te laten clashen met fuzzy garagepop – snedige gitaarsolo én vibrerende orgels incluis. Die debuutplaat mag dan zo stilaan een incubatiemoment toebedeeld krijgen, als je ‘t ons vraagt.
Behalve een plek in de bezetting van Kiss The Anus Of A Black Cat delen Stef Heeren en Kwinten Mordijck een hart voor modulaire synthesizers en aanverwante analoge electronica. Zo’n jaar geleden besloot het duo om die voorliefde in een nieuw project te gieten, Use Knife gedoopt. Schimmige synths, dreunende drumcomputers en een laag vocale dreiging kozen toen de koers van debuutsingle ‘For helvede’, en ook met het gloednieuwe ‘Tropentarn’ – tevens titeltrack van een weldra te verschijnen ep – sluipt de band op dat intrigerende elan verder. Die sidderende techno-vibe vervingen ze door een soort bedachtzame new wave, maar aan nervositeit en melodische weerhaken werd allerminst ingeboet.
Na een hiatus van enkele jaren zette Geppetto & The Whales zich met het gesmaakte ‘Passages’ in 2019 opnieuw volledig op de binnenlandse kaart – hier eindigde de plaat zo op de vijfde plaats in onze Belgen-top 20 – en lijkt niet van plan dat momentum al te willen lossen. De groep vertrekt binnenkort op een CC-tournee en bracht vorige week met ‘Orion’ alweer een gloednieuwe single uit. Het zestal gooit het daarop meteen over een opvallend energetische boeg: de robuuste ritmesectie houdt het tempo hoog, innemende (samen)zang regeert continu over de melodie en dankzij een gelaagd, subtiel lappendeken aan riedeltjes, solo’s en losse klankjes behoudt de song melancholie in al z’n grootsheid.
Nog maar goed en wel administratief volwassen, maar Cesar Quinn ruist intussen al even doorheen de inheemse indiegewassen. Met z’n alias en band wil multi-instrumentalist Frederik Daelemans een brug slaan tussen dreampop, slacker en UK jazz, aan de hand van songs die de kleur en sfeer reflecteren van specifieke edelstenen. Dat lukt ‘m ook wonderwel: waar over debuutsingle ‘Ruby’ nog een warme gloed werd gedrapeerd, duikt hij met ‘Turquoise’ naar blauwe onderwatersferen. Verwacht echter niets te tropisch: uitgepuurd en ingetoomd laat hij een wazige tokkel rond z’n weemoedige stem dobberen, af en toe passend bijgesprongen door een net niet slaapdronken ritmesectie en vergezeld door een Connan Mockasin die met gesloten ogen meedrijft op die koele, kabbelende cadans.
Als DJ leverde hij onder meer sets af op HORST, Dekmantel Selectors, de DEEWEE-night in AB, in De School in Amsterdam en in C12, als producer releasete hij via toonaangevende labels als STROOM en Knekelhuis én voorzag hij Zwangere Guy van beats. Weet daarbij dat hij nog altijd maar begin de twintig is, en je voelt dat Victor De Roo nog héél wat in z’n mars heeft. Nadat hij voor z’n ep ‘Nachtdichter’ de intermediale degens kruiste met dichter Alex Deforce, kwam Victor deze week opnieuw een literaire samenwerking naar buiten. Onder Prutser fuseert hij zijn muziek met Brussels schrijver Frederik Willem Daem, en daarvan is ‘Netels’ een eerste telg. Met succes tilt Victors industriële, upbeat ambient de poëzie van Frederik naar machinale, bijna dreigende sferen, waar pakweg ook De Ambassade dezer dagen heel wat navolging kent. Fan? Check meteen ook de andere van de net geloste dubbelsingle, ‘De Realiteit’.