Het gebeurt niet vaak dat een album met enthousiasme wordt uitgesteld en nog minder dat dat door het succes van de singles gebeurt. Dat was echter het geval bij Georgia Barnes. ‘Mellow’ passeerde eind 2018 nog relatief geruisloos, maar ‘Started out’ kende dankzij BBC Radio 1 een onverwacht succes. ‘About work the dancefloor’ was nog meer een hit, en de Londense besloot om er meer promo achter te steken.

Voor de uiteindelijke release van haar tweede plaat stuurde Barnes daarna nog twee sterke singles ‘Never let you go’ en ’24 hours’  de wereld in, die de verwachtingen voor ‘Seeking thrills’ enkel mee de hoogte instuurden. Tel daar nog bij dat ‘Feel it’ ruim twee jaar geleden uitgebracht werd, en zo hadden we ongeveer de helft van de plaat reeds voor de release gehoord.

Het minpuntje daarvan is dat de verrassing er wat van af is wanneer je het album voor de eerste leer luistert, maar mijn. God. Wát zijn die singles stuk voor stuk hits. ‘Started out’ opent de plaat met een warme house-touch die bijna diametraal staat tegenover het geluid dat Georgia op haar debuut tentoonstelde. Nog steeds vurig, wel veel lichter verteerbaar, minder gejaagd (niet dat dat slecht was, ‘Be ache’ blijft een van haar beste nummers) en met een killer van een refrein dat je met de beste moeite niet uit je hoofd krijgt (of wil krijgen).

Op ‘About work the dancefloor’ en ‘24 hours’ toont de Londense zich een uit de kluiten gewassen Robyn-adept. ‘Never let you go’ zorgt daartussenin voor een euforische pop-punky rush van jewelste. De schreeuwerige synth in ‘Feel it’ geeft die onstuimige euforie nog een scherper randje, met alweer een prachtige hook als kers op de taart.

Ook in de deep cuts scheert de Britse hoge toppen. Zo neemt ze die Robyn-invloed mee in de zwoele groove van ‘Till I own it’ en toont Georgia meteen dat ze meer in haar mars heeft dan dansvloerbangers. In ‘Honey dripping sky’ komt daar nog flink wat pathos bij kijken (“I’ll bleed inside / for you”). In ‘The thrill’ vermengt ze de twee in een slepend mini-dansvloerepos dat met z’n nostalgische synths en broeierige zang aan The Knife doet terugdenken.

Dat Barnes zich laat inspireren door M.I.A. heeft ze nooit onder stoelen of banken gestoken. ‘Move systems’ uit haar debuut is daar een uitstekende exponent van. In ‘Ray guns’ komt die invloed opnieuw prominent naar voren. Het nummer mist echter enige eigenheid die verder op het album wel aanwezig is. De M.I.A.-invloed vertaalde zich beter in een meer duistere context dan in de fonkeling van ‘Seeking thrills’. Eenzelfde probleem schuilt in ‘Mellow’, Georgia verdwijnt in de dubby context van het nummer op de achtergrond, waar Shygirl dan weer veel beter in gedijt.

Alles samengenomen is ‘Seeking thrills’ wel een gedroomde evolutie voor Georgia. De artieste bewijst niet alleen dat ze dondersgoed weet hoe ze hits moet neerpennen, ze doet het ook zonder aan integriteit in te boeten. Georgia treedt uit de claustrofobische sound van haar debuut. Ze omarmt op ‘Seeking thrills’ een euforische urgentie en verpakt die in vluchtig klinkende electropop, maar de sterke songwriting en sublieme refreinen treden op de voorgrond en doen het geheel nog heel lang nazinderen, bijna zeker tot in de eindejaarslijstjes zelfs.

Georgia speelt 12 februari in de AB (info & tickets).