De 20 beste hiphop-albums van 2019 - Indiestyle

Op de vooravond van een nieuw decennium kunnen we wel stellen dat hiphop een belangrijk geluid was in de 2010s. langzaam maar zeker namen rappers de toplijsten over, maar ook in de underground richtten meerdere vernieuwers zich op deze stijl. Door de grote interesse in hiphop was het genre constant in beweging, en zo kunnen we ook in 2019 enkele relevante ontwikkelingen vaststellen.

Een eerste opvallende trend is er een van afwezigheid: de soundcloudrappers die een jaar of twee geleden nog alomtegenwoordig waren, lijken zich in de schaduwen teruggetrokken te hebben. Lil Xan liet (gelukkig) bitter weinig van zich horen, 6ix9ine bracht het jaar achter tralies door (waar A$ap Rocky tijdens Dour ook te vinden was) en Lil Pump gaf zijn eigen carrière een nekschot met het ontgoochelende ‘Harverd dropout’, dat niet dezelfde domme energie wist over te brengen als zijn debuutmixtape. Gelukkig was er nog Jpegmafia, die met ‘All my heroes are cornballs’ het internet op een veel creatievere manier tot leven bracht in zijn muziek.

Uit die soundcloudscene wist enkel Denzel Curry zich alweer te onderscheiden. ‘ZUU’ is een minder ambitieus album geworden dan ‘TA13OO’, maar het is wel gewoon een heerlijke collectie bangers. Wie het ook minder groots aanpakte zonder aan kwaliteit in te boeten was Danny Brown. Na het psychedelische meesterwerk dat ‘Atrocity exhibition’ was, is ‘uknowhatimsayin?’ een traditionelere hiphopplaat geworden waarop onze favoriete chipmunk zijn komische bars meer ademruimte geeft.

Wie dan weer helemaal geen ambitie te kort kwam was Tyler, the Creator. Odd Future-kameraden Frank Ocean en Earl Sweatshirt hielden het respectievelijk bij wat losse singles en een ep’tje, maar het kopstuk kwam misschien wel met zijn meest verrassende release tot nu toe. ‘IGOR’ is een onverwacht mooie breakupplaat waarvan we in de eerste helft van het decennium nooit verwacht hadden dat de toenmalige herrieschopper ermee op de proppen zou komen. Ook Brockhampton liet een zachte kant van de hiphop zien op ‘Ginger’, dat na het impulsieve ‘Iridiscence’ een veel warmere toon had.

Zoals het een goed hiphop-jaar betaamt was het ook weer onmogelijk om Kanye West te negeren. Een afgewerkte versie van ‘Yandhi’ zullen we wellicht nooit te horen krijgen, maar de man heeft God gevonden en dat resulteerde in ‘Jesus is king’, een werk dat het publiek verdeelt maar er toch in slaagt om een plekje in onze lijst te veroveren. Of je het nu een amateuristisch broddelwerkje vindt of een pakkend relaas van iemand die zijn geloof vond, Kanye slaagt er alweer in om over de tongen te rollen en dat vindt hij vast nog steeds het allerbelangrijkste.

Genoeg over de Verenigde Staten, laten we eens onze kant van de oceaan onder de loep nemen. 2019 was een goed jaar voor de Zweedse cloudrappers. Coryfee Yung Lean hield het relatief stil – al is ‘Blue plastic’ een single om U tegen te zeggen – maar zijn bevriende Drain Gang-collectief excelleerde. Bladee gaf twee spetterende shows in ons land, Thaiboy Digital bracht met ‘Legendary member’ een dromerig kunstwerkje uit en Ecco2K debuteerde ein-de-lijk met ‘E’. Als kers op de taart kregen we nog de collectieve ‘Trash island’ ep.

In eigen land was het vooral Zwangere Guy die in de prijzen viel. Vorig jaar pakte hij met Stikstof de gouden medaille, nu zorgde hij er met ‘Wie is Guy?’ voor dat niemand die vraag ooit nog hoeft te stellen. Ook mede-Brusselaar Roméo Elvis brak verder door met ‘Chocolat’, wat hem onder andere een headlinerslot op Dour opleverde. Verder kon Brihang met zijn meer ingetogen en metaforische stijl eveneens op onze goedkeuring rekenen.

Ten slotte was het ook onmogelijk om het Verenigd Koninkrijk te negeren, al was dat met hun typerende grime wel makkelijker. Topmannen als Skepta kwamen met wat flauwe albums, en het was enkel Slowthai die er een frisse draai aan wist te geven. Little Simz keerde hetzelfde genre dan weer de rug toe om met een onverwacht soulvolle release te komen. De hoofdvogel werd echter afgeschoten door Kate Tempest, die met haar maatschappijkritische spoken word-raps dé soundtrack van het huidige politieke klimaat in al haar grauwheid schreef.