Er waren enkele jaren van herbronning en verdieping nodig, maar de derde langspeler van Half Moon Run is een feit. Op ‘A blemish in the great light’ gaat de Canadese band verder waar ze in 2015 geëindigd waren met ‘Sun leads me on in’. De akoestische gitaar vormt nog steeds de ruggengraat van de meeste songs, al worden er meer en meer kronkelingen toegelaten. ‘A blemish in the great light’ is avontuurlijk en zal meerdere fans verrassen zonder er te verliezen.
Met de drie singles opent het album erg zelfzeker: ‘Then again’ bouwt de spanning op tot een emotionele bridge waarin Devon Portielje al meteen uithaalt met zijn stem. De strijkersarrangementen zorgen voor extra kippenvel. Het meer opgewekte ‘Favourite boy’ heeft een fijne groove en slimme backing vocals. Strijkers en synths leiden een psychedelisch middendeel in met “I don’t know what’s happening” als illustratie voor de verwarring die er heerst. Alle vier de stemmen zijn opnieuw sterk aanwezig in ‘Flesh and blood’ waarin ieder instrument perfect zijn plaats heeft, van de pedal steel als decoratieve opvulling tot de piano als tegenmelodie. Ook het meer ingetogen doch vrolijke ‘Yani’s song’ heeft een uitstekende balans. De mandoline en tempowissels maken het nummer erg speels.
‘Razorblade’ is met zijn zeven minuten dé kanjer van het album en ook muzikaal het meest fascinerende. Het lijkt alsof meerdere songs verweven zijn tot één. Wat begint als een akoestisch nummer dat even goed op hun debuut had kunnen staan, vervelt tot een gedurfde epos. Vooral de bas is op dit album erg aanwezig met veelzijdige baslijntjes. De synths klinken daarentegen soms op het randje van goedkoop en vlak. Live dringen ze hopelijk beter door. Ergens halfweg verandert de song opnieuw: het tempo wordt afgebroken en met “I was stuck in a stupor. In a dream. In a flash of light. It makes no sense” brengt de band ons naar een hoogtepunt met stijgende synths, ruis en backings. Instrumentaal zucht ‘Razorblade’ zachtjes uit.
‘Black diamond’ heeft te veel weg van een kerstnummer en stelt ons om die reden teleur. We hebben Half Moon Run namelijk altijd als een herfstband beschouwd. ‘Undercurrents’ is een impressionistische piano-instrumental en misschien wat overbodig. Of wilden ze het succes van ‘Throes’ op hun vorig album overdoen en het spotifyalgoritme opnieuw kraken? Neen, laten we het simpelweg als een rustpunt in het album beschouwen. ‘Jelly on my mind’ is groovy en warm, vooral door het gelach en de komische insteken die op de achtergrond te horen zijn. ‘New truth’ sluit groots af. Het backing koortje draagt Devon Portielje op handen en ze concluderen samen “There is no thruth but the new truth“.
‘A blemish in the great light’ is ambitieus zonder overroepen te zijn. Na de voorbije twee albums gooit Half Moon Run het niet over een compleet andere boeg maar beslissen ze om hun identiteit te verscherpen en te verfijnen. De vocale harmonie tussen de vier mannen klinkt beter dan ooit en wordt een nieuwe karakteristiek voor de band. De nummers hebben complexe verhoudingen en slimme wendingen, maar zijn nog steeds down to earth en vatbaar. Het is bovendien geweldig hoe zo’n gevarieerde plaat het resultaat kan zijn van songwriting dat vertrekt vanop de akoestische gitaar. Zo mogen ze er nog een vierde maken.
Half Moon Run sluit z’n Europese tournee af op 27 november in de Ancienne Belgique. Tickets en info vind je hier.
