Deeltijds neurowetenschapper, deeltijds componist staat Sam Shepherd als Floating Points bekend om zijn langzaam opbouwende, zeer precieze en doorgedreven elektronische muziek. Naast zijn medemusketiers van Four Tet en Caribou is hij sinds enkele jaren een opvallende dj in de Londense clubwereld. Bovendien lanceerde hij eerder enkele ep’s en dateert zijn debuutalbum ‘Elaenia’ al van 2015.

Terwijl ‘Elaenia’ werd gemaakt in vijf jaar, zag zijn meest recente album al na vijf weken het licht. ‘Crush’ ontstond na een soort obsessie door de Buchla, een complexe pionierssynthesizer zonder keyboard. Don Buchla ontwikkelde deze machine in de jaren 60 samen met de eerste computers om elektronische muziek mee op te wekken. Vandaag wordt dit instrument zelden of nooit op podium bespeeld, maar enkel binnen de veilige studiomuren. Dat is uiteraard buiten Sam Shepherd gerekend, die tijdens het toeren met The XX de Buchla regelmatig gebruikte.

Shepherd combineert gedurfde experimenten met de noodzaak zichzelf politiek uit te drukken, wat resulteert in een album dat agressiever klinkt dan zijn voorganger. ‘Crush’ verwijst naar de snelkookpan van de huidige omgeving waarin we ons bevinden. De hyperkinetische beats op ‘Last bloom’ herhalen zichzelf tot je in een trance komt, terwijl de Buchla wegvliegende elektronische projectielen lanceert.

Floating Points bewijst daarmee dat repetitie niet saai hoeft te zijn. De onvoorspelbaarheid vliegt op ‘Anasickmodular’ alle kanten uit: hyperritmes en -klanken, een wereld die zijn grond verliest, een ideaalbeeld dat in stukken uiteen barst. In ‘Bias’ zit de dualiteit dan weer niet alleen vervat in de titel, maar ook in het nummer. De constante dreigende ondertoon verwelkomt er opnieuw hyperactieve ritmes en verdwaalde noten.

Rug aan rug met de dreiging staat, in de sublieme, zachtere momenten van het album, Shepherds kenmerkende melancholie (‘Requiem for CS70 and strings’, ‘Birth’ of ‘Sea-watch’). ‘Falaise’ verbeeldt een utopische ideaalwereld met klassieke strijkers, die sporadisch elektronische klanken inspireren tot het aankondigen van een onoverkomelijke realiteit – meteen een hoogtepunt om de plaat mee te openen. Ruimte voor experimenteren is er op ‘Karakul’, maar eigenlijk is die ruimte er gewoon doorheen de hele plaat. Na een rustiger hoofdstuk zorgen ‘Apoptose pt. 1’ en ‘Apoptose pt.2’ voor een laatste demonstratie van de wondere wereld van de Buchla.

Op ‘Crush’ toont Floating Points zijn geweldige kennis van muziek en grote interesse in het leren van een instrument. Hij verzoent experimenteren met een politieke boodschap, herhaling met onverwachte elementen en innoveert zichzelf met een straf album.