Drie jaar terug kwam Anna Meredith plots vanuit onze dode hoek opdoemen, om ons vervolgens met de adrenalineboost ‘Varmints’ compleet te verrassen. Met haar radicale mix van symfonische arrangementen, metal en pompende electro maakte de componiste een spectaculair, grensvervagend statement. ‘FIBS’ tracht die onbesuisde naïviteit door te trekken zonder drastische koerswijzigingen.

Meredith heeft zich de laatste jaren geamuseerd met tal van artistieke projecten waarbij ze de wisselwerking tussen visuele kunst en muziek belichtte. Op plaat moet ze het met een dimensie minder doen. Iets wat op ‘Varmints’ nooit een probleem leek, lijkt op ‘FIBS’ soms een gebrek te zijn. Zou het kunnen dat het ei van Anna nog in het artistieke hoenderhok ligt? We kunnen enkel opmerken dat deze plaat ons minder hard bij de keel grijpt. 

Met ‘Sawbones’ wordt de lijn van ‘Varmints’ nochtans doorgetrokken. Vrolijke geluiden worden tegen een dreigende elektro achtergrond gekletterd die ons in een wat pijnlijke spagaat drijft. De spanning wordt als vanouds opgebouwd, reikhalzend uitkijkend naar hoe de strijd finaal wordt beslecht. Mocht Stranger Things een spin-off krijgen zou Meredith een degelijke kandidaat zijn om de soundtrack voor haar rekening te nemen. ‘Bump’ doet daar nog een klein schepje bovenop met een verdoken mars ritme en een aritmisch samenspel van gitaar doet een chaotisch strijdgewoel met een bombastische finale voor de ogen verschijnen. Toch mist het de sprankel genialiteit om echt aan ons vel te blijven kleven. 

Als we de sterkte van Meredith moeten benoemen, dan is het de tot de verbeelding sprekende mix van symfonische spanning die in contrast staat met zachte naïeve composities. ‘Moonmoons’, dat ‘Bumps’ opvolgt, gebruikt die hoopgevende sfeer en laat tegelijkertijd een lichtjes wrange nasmaak achter. Meredith is sterk in het ophitsen van gemoederen, maar kampt met het wegvallen van het verrassingseffect. Iets wat ze niet kan compenseren met nummers die boven al de rest verheven zijn. Mogelijks schatten we daardoor ‘FIBS’ net wat minder hoog in: een aangenaam en gevarieerd luisterstuk waarbij we nu wel op onze sokkel blijven staan.

Met ‘Calion’ evolueert Meredith en mengt ze zich in de strijd met de Jon Hopkinsen van de wereld. Niettegenstaande ze met haar organische composities makkelijk de evenknie is, zien we de meerwaarde er niet van om haar eigenheid los te laten. Had ze misschien radicaler een nieuwe kaart moeten trekken om volledig los te komen van haar debuut? Wellicht niet, daarvoor houden we teveel van haar eigenheid. Toch slaagt ze er niet in om op ‘FIBS’ diezelfde emoties los te weken. Het gemiddeld niveau wordt door enkele hiaten te veel naar beneden gehaald. ‘Limpet’ is in dat opzicht meer een idee zonder body dan een echte song is.

Single ‘Paramour’ drijft dan wel op de krachten van ‘Varmints’ met wonderbaarlijke composities en een opwindende dynamiek, de plaat dragen doet het nummer niet – een geniale one-take clip afleveren daarentegen wel -. Er staan gewoonweg te weinig nummers op ‘FIBS’ die bovengemiddeld of verrassend zijn. Er wordt braaf voortgeborduurd op het door Meredith ontworpen sjabloon. Daarbij stellen we vast dat zonder vernieuwing de kracht van het origineel bij plaat nummer twee wat is afgezwakt. De Meredith-touch blijft opwekkend, alleen voelt ‘FIBS’ teveel aan als een afkooksel van ‘Varmints’ waarbij er te weinig aan de kruiding of de ingrediënten is veranderd om diezelfde voldoening te creëren.