Elke vrijdag draait de release-radar van menig muziekliefhebber overuren. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de nieuwe albums van deze week voor jullie in een lijstje gegoten.
Alex Cameron – Miamy memory
Als er iemand de perfecte balans gevonden heeft tussen het platvoerse en goed doordachte muziek, dan moet het Alex Cameron zijn. Zelf verklaart hij dat we op z’n derde plaat geen grappen zullen vinden en dat de toon veel serieuzer is, maar het verleden heeft al uitgewezen dat we Cameron best niet te veel op z’n woord geloven. (Martijn)
(Sandy) Alex G – House of sugar
Alex Giannascoli, beter bekend als (Sandy) Alex G, mag je gerust als een van de grootste talenten van de hedendaagse indiescene beschouwen. Op zijn zesentwintigste is hij met een handvol topplaten en een hoop toegewijde fans maar zelden op een foutje te betrappen. Afgaand op de kwaliteit van de vooruitgeschoven singles ‘Gretel’, ‘Hope’ en ‘Southern sky’, mogen we ons weer verwachten aan een ijzersterk vervolg op het exact twee jaar oude ‘Rocket’. Benieuwd of hij die hoge verwachtingen weet in te lossen, maar we hebben er alvast het volste vertrouwen in. (Pieter)
Charli XCX – Charli
Na ‘Sucker’ uit 2014 zwoer Charli XCX het album-formaat af. Het zelfverklaarde legendarische popicoon dook ondergronds en liet in 2016 weer van zich horen met haar ‘Vroom vroom’ ep die een complete breuk vormde met wat voorafging. Charli XCX was edgier, ruiger en vooral experimenteler met geluid dan ze ooit was. Wat volgde waren geen albums, maar twee mixtapes: ’Numer 1 angel’ en ‘POP2’ die beide in 2017 het levenslicht zagen. 2019 en de Britse verkondigt opnieuw een album klaar te hebben: ‘Charli’. Zelf noemt ze het iconisch en ‘het beste album dat je ooit zal horen’. Grote woorden die we voorlopig nog moeten bevestigen. Wat we al hoorden, deed ons vermoeden dat Charli XCX verdergaat op het elan van aan de toekomst van de popmuziek te bouwen. Met een sterrencast aan features doet de popzangers ons alvast hunkeren naar wat ze voor ons heeft klaargemaakt. (Simon)
Chelsea Wolfe – Birth of violence
Maakt ze nu metal, gothic of toch nog folk ? Laten we het houden op iets dat over het algemeen als opwindend bestempeld kan worden. Met haar zesde studio-album ‘Birth of violence’ belooft de Amerikaanse meer terug te keren naar haar roots: meer gothic folk dan zwaar op de maag liggende metal kortom. Als dat meer moois als het bloedstollende ‘Be all things’ oplevert willen we deze keer gewoon genieten in plaats van halsstarrig te proberen Wolfes genre te definiëren. (Kevin)
Jenny Hval – The practice of love
Losjes gebaseerd op de gelijknamige film uit 1985, slaat Jenny Hval alweer een nieuwe weg in met haar nieuwste album ‘The practice of love’. De Noorse artieste ligt ditmaal een pak makkelijker in het gehoor (jaren 90 trance-invloeden, say what??) dan het wat minder toegankelijke, maar sublieme ‘Blood bitch’. Gelukkig zijn er – zoals vaker het geval is – nog genoeg dubbele bodems om te ontdekken in haar muziek. (Martijn)
Jpegmafia – All my heroes are cornballs
JPEGMAFIA verwijst steevast naar zijn nieuwe album als “een teleurstelling”, maar een blik op de tracklist vertelt ons dat de rapper op ‘All my heroes are cornballs’ weer precies zal doen wat we van hem verwachten. Titels als ‘Beta male strategies’, ‘BasicBitchTearGas’ en ‘Jesus forgive me, I am a thot’ wijzen er immers op dat Peggy weer heel wat tijd op het internet doorgebracht heeft en klaar staat om over en alles en iedereen zijn zegje te doen. Wat afgaand op de singles ook niet veranderd is, is zijn zin voor experimentele beats en gevarieerde vocals. Al bij al hebben we er dus nog nooit zo hard naar uitgekeken om teleurgesteld te worden. (Tobias)
KAZU – Adult baby
Na bijna 25 jaar muziek te maken met Blonde Redhead, vond multi-instrumentaliste Kazu Makino het tijd voor een solo-album. In tegenstelling tot die wat meer op rock-instrumenten leunende band, exploreert Makino met ‘Adult baby’ meer elektronische paden, en als we op de singles mogen afgaan, gaat zich dat uiten een uitstekende debuutplaat. (Martijn)
Men I Trust – Oncle jazz
Ondanks de diy-esthetiek van de band, blijkt loslaten bij het uitbrengen van hun derde langspeler zeer moeilijk. Misschien ligt het wel aan de hoge verwachtingen die ze met het uitstelgedrag en de heerlijke singles die voorafgaand werden uitgebracht, hebben gecreëerd? Eén ding is zeker, na een tweetal pogingen is de fluwelen lofi indie van de band tot op het kleinste detail gepolijst en klaar om met een zacht deken beluisterd te worden. (Yannick)
Metronomy – Metronomy forever
De lichtvoetige synthpop van Metronomy blijft plaat na plaat een bepaalde sweet spot raken tussen toegankelijk en experimenteel, bijna de perfectie benaderend op het tijdloze ‘The English riviera’. Met vorige plaat ‘Summer 08’ deed Joseph Mount het solo, maar op zesde plaat ‘Metronomy forever’ vervoegen de vier andere leden hem terug. ‘Lately’ was de eerste geloste single en toont alvast dat de groep haar frisheid nog niet is verloren. (Pascal)
Pixies – Beneath the eyrie
Sam Fender – Hypersonic missiles
Sam Fender heeft behoorlijk grote schoenen te vullen. De Brit won afgelopen jaar de Brit Award van de critici, wist met enkele singles de eerste, kleine stappen naar het internationale publiek te zetten en kreeg hierop van sommigen de taak opgelegd om een eenzame gitaar te gaan vertegenwoordigen op de mainstream radio. Of Fenders debuutalbum ‘Hypersonic Missiles’ daadwerkelijk een definitieve doorbraak zal inluiden is maar de vraag. Aan z’n stem zal het alvast niet liggen, of ook de songs zelf goed genoeg zijn, daar zijn we nog niet helemaal uit. (Lowie)
Sampa The Great – The return
‘The return’, het debuutalbum van Sampa the Great, vertelt het verhaal van een Zambiaanse artieste op zoek naar authenticiteit. Dit doet ze met voicemail opnames, Afrikaanse koren en exotische ritmes. Zo geeft ze ons een smaak van hoe bitter de afgelopen jaren waren, maar ook hoe zoet haar overwinning is. Of Sampa zich dan wel in haar finale vorm heeft ontpopt, valt nog af te wachten. Wij genieten alvast mee van haar terugkeer met het triomferende ‘Final form’. (Gertie)
Surf Curse – Heaven surrounds you
Rammelende gitaren en hoge ooh-kreetjes, het blijft een aanstekelijke combinatie. Op deze derde Surf Curse-plaat brengt het duo braafjes meer van hetzelfde, al bederft dat de pret allerminst. (Mattias)