De formule van de band rond Greta Kline blijft na drie officiële albums ook op ‘Close it quietly’ onveranderd waardoor we wederom voor een goede dertig minuten worden verwend met mix van enerzijds heerlijk poëtische meesterwerkjes dan wel losse hersenspinsels die nergens over lijken te gaan dan de dagdagelijkse sleur. Of zoals Kline het op ’41st’ zelf een beetje weggeeft: “Does anyone wanna hear the 40 songs I wrote this year?” Niet echt.

Hoewel het uitbrengen van piano-ballads eerder dit jaar in haar ‘Haunted items’-serie zonder weet te hebben hoe deze te kunnen opnemen zeker uitdagend was, lijkt met haar 21 nummers ‘Close it quietly’ Kline’s meest ambitieuze project uit haar carrière te zijn. Doorheen elk album – zij het op pakweg ‘Vessel‘ of doorbraakplaat ‘Next thing‘ – liet ze ons mee door het venster van haar slaapkamer lonken en ons voelen hoe zij dingen als vriendschappen, relaties, volwassen worden of gewoonweg de wereld ziet. Ondanks dat de wereld een aantal jaren ouder is geworden, blijkt de manier waarop de twentysomething de plaat tot stand heeft gebracht weinig verschillend met eerdere werken wat een beetje teleurstellend is. Hoe dicht kun je een vergrootglas leggen op alledaagsheid totdat het gaat vervelen?

Desalniettemin blijkt er tussen de gigantische hoeveelheid materiaal en veelheid aan losse flodders (zie onder andere ‘Actin’ weird’, ‘Self-destruct’ of ‘A hit’) die zeer weinig zeggend zijn ook weer enkele leuke nummers te zitten. Hierbij durft Kline hier en daar al eens te experimenteren met klank en structuur in tegenstelling tot de zeer kenmerkende tweepop van de band. Zo is ‘So blue’ verrassend noise-y en rock-getint en is ‘Marbles’ een van de betere ballads op de plaat. Single ‘Windows’ spant echter de kroon dat tevens perfect de samenvatting vormt van het album. Uiteindelijk wegen de moeilijkheden en tegenslagen waar een twintiger als Kline mee te maken krijgt niet op tegen de vele mooie dingen in het leven. Ofschoon hoe je geluk kunt vinden in een ritje skateboarden voortgetrokken door iemand op de fiets of al kuierend liggen in lang gras terwijl auto’s rijden op brandstof gemaakt van wolken.

Frankie Cosmos slentert voort op het elan van haar vorige albums en plukt – ondanks bijkomende sleur – nog steeds de dag. Het album biedt echter te weinig vernieuwing noch variatie en voelt naast enkele mooie nummers en woordkunsten voornamelijk beladen met veel opvulling. We zien Kline echter graag verder voortborduren op enkele ideeën uit nummers als ‘So blue’ of ‘Rings (On a tree)’ op een volgend album, liefst met wat minder vet aan.