Op een doordeweekse dag is zijn naam Andrew Clinco, maar wanneer hij z’n witte pruik en zwarte (futuristische) zonnebril opzet, transformeert de Amerikaanse songwriter in de androgyne Deb DeMure. Met dat alter-ego maakt de gedoemde romanticus al sedert 2011 muziek onder de Drab Majesty-noemer. Jarenlang betrof het hier een soloproject, totdat in 2016 de al even excentrieke Mona D (Alex Nicolaou) hem begon te vergezellen op synthesizers.

Luisteren naar dit duo uit LA is als een donkere kelderclub binnenstappen, waar het krioelt van vampiers en de zichtbaarheid nogal beperkt is omwille van de hoeveelheid mist die er hangt. Drab Majesty geeft een moderne draai aan darkwave en gothic rock, verguisde genres die een piek kenden in de jaren 80. Hun tweede album ‘The demonstration’ was een voorbeeld van hoe een goede throwback-plaat hoort te klinken, een mening die shoegazemetal-grootheid Deafheaven blijkbaar deelt, want ze namen Drab Majesty mee op tour in de VS om hun voorprogramma te verzorgen.

Hoewel de heren duisternis zo omarmen, gaat het er op ‘Modern mirror’ verrassend lichtvoetig aan toe. De acht songs op hun derde album ademen nog steeds weemoed en verdriet in de lyrics, maar het zijn de melodieuze synthesizers en elektronische, uptempo beats die er een hapklaar geheel van maken. Tracks als ‘The other side’ en ‘Dolls in the dark’ laten Drab Majesty van z’n meest toegankelijke kant zien, en mocht Clinco’s gitaar niet zo melancholisch rinkelen, hadden we de songs zelfs durven bestempelen als retro synthpop.

Verwacht van Drab Majesty geen vernieuwing in het postpunk/new wave genre – het duo recycleert simpelweg muziek van pakweg 35 jaar geleden en doet geen moeite om dit te verbergen. Ze komen hier echter mee weg door zichzelf niet al te serieus te nemen (die albumcover alleen al?) en aanstekelijke nummers te componeren met een verzorgde productie. Lead single ‘Ellipsis’ had makkelijk een nummer uit 1985 kunnen zijn, ware het niet dat het onderwerp zo van deze tijd is (“two modern minds won’t say what they want to / to push a button in real time, with an undo / and I watch you write / you’re still saying nothing”).

Het tergende ‘Noise of the void’ komt helaas over als een “verplicht traag nummerke” en het theatrale element (dat de titel alle eer aandoet) kan het gebrek aan inspiratie jammer genoeg niet maskeren. De dreampop van ‘Long division’ daarentegen, wat met z’n midtempo ritme hetzelfde doel beoogt als ‘Noise of the void’, slaagt er wel in om te imponeren. De Chameleons-achtige gitaren in combinatie met een van DeMures beste vocalen uit z’n carrière, zorgen ervoor dat dit een meeslepend hoogtepunt is op ‘Modern mirror’.

Net zoals voorgaande releases, zoek je best niet teveel diepgang in de teksten, want deze kunnen wel eens erg oppervlakkig zijn. Vooral het door Mona D gezongen ‘Oxytocin’ is op papier haast belachelijk te noemen. Het draait dan ook vooral om de presentatie en de sfeer van de songs bij dit gezelschap. De hele omkadering klopt gewoon – zeker wanneer je de cheesy gestileerde videoclips meerekent – en maken van ‘Modern mirror’ een plaat waar menig 80’s-fanaat zeker een tijdje zoet mee zal zijn.