Het derde album ‘Help us stranger’ van The Raconteurs is een beetje zoals thuiskomen: de zachte leren fauteuil voelt heerlijk afgeleefd, de kamerplant lacht je droogjes toe en het tapijt ligt half opgerold te wachten tot er nog eens een nietsvermoedend zieltje over valt. Dat thuiskomen is hoogstwaarschijnlijk te danken aan het feit dat Jack White en co. sinds december enkele singles loslieten op de wereld. Deze vier habitués klinken alsof ze al jaar en dag deel uitmaken van je leven. Het geluid ligt tevens niet ver af van voorgangers ‘Broken boy soldiers’ en ‘Consoler of the lonely’, ondertussen ook al tien jaar oud.

Zo wisselt ook ‘Help us stranger’ steviger rockgeweld (‘Live a lie’) af met zachte ballades (‘Only child’). Zo verweeft het album het Beatles-eske van Brendan Banson met de scherpere (blues)rock van White (onder meer in ‘Help me stranger’). Zo horen we fijne conversaties tussen harmonieus gezang en gitaarriffs (‘What’s yours is mine’). Zo tonen de gitaarsolo’s dat er speelgrage baldadige jongens schuilen achter deze vier Amerikaanse mannen (onder meer in ‘Sunday driver’). En zo komen de folk-stralen ook hier weer door de kieren schijnen (onder meer ‘Thoughts and prayers’). Hoe heet dat? Jep, thuiskomen.

Ok, het is tevens een beetje thuiskomen met een zweem van paranormal activity: de meubels staan niet echt op exact dezelfde plaats. De spacy gitaarsolo in ‘Only child’ zorgt voor een interessant en nieuw element. Op de achtergrond van ‘Thoughts and prayers’ klinkt een psychedelische component die heel het nummer een donkerder en spannend karakter meegeeft, waarna het wordt verweven met folky strijkers. Af en toe klopt het niet helemaal, doch op een avontuurlijke en aangename manier.

Laten we eerlijk zijn: wij waren eigenlijk nooit een voorstander van een eventuele verhuis. Met ‘Help us stranger’ leveren the Racs een album af dat de kwaliteit van de vorige twee evenaart. De kamerplant is niet gesneuveld, het blijft wel boeiend. De vraag is echter of dat je niet méér kon verwachten van het geluid ontsproten uit de vingers (en kelen) van vier geoefende topmuzikanten. Wij strijken echter met plezier dat tapijt glad, aangezien we hun passage tijdens Best Kept Secret nog vers in het geheugen hebben. Voor de mensen die er helaas niet bij waren: wij hielden de vinger aan de rock-’n’- roll-pols en voelden een ongezond hoge hartslag. We hadden ze zo gemist.