Uitdagende, grensverleggende muziek maken en toch een groot publiek weten aan te spreken, het is slechts weinig artiesten gegeven. De 35-jarige Californiër Steven Ellison heeft zichzelf onder de noemer Flying Lotus met enkele zinnenprikkelende albums reeds tot het sterrendom gekatapulteerd, en doet er nu met ‘Flamagra’ nog een schepje bovenop.

Op zijn eerste twee albums liet hij reeds zien wat voor een getalenteerde producer hij is. Zozeer zelfs dat het een nieuw muziekgenre opleverde: wonky. Op ‘Cosmogramma’ (2010) en ‘You’re dead!’ (2014) overtrof hij zichzelf alleen maar. Gastbijdragen van onder andere Thom Yorke, Erykah Badu, Kendrick Lamar en Snoop Dogg zetten zijn status van sterproducer nog eens extra in de verf.

Ook nu, vijf jaar later, liegt de gastenlijst er niet om. Of wat dacht je van Anderson .Paak, Solange, George Clinton, Denzel Curry, Shabazz Palaces en David Lynch? Verder liet Ellison zich omringen door een reeks topmuzikanten, waaronder vaste waarde Thundercat, die als geen ander de schwung er weet in te houden met zijn vingervlugge, virtuoze baslijntjes.

FlyLo had zich er gemakkelijk vanaf kunnen maken door zich te beperken tot een tiental op z’n sterrencast afgestemde tracks, maar dat is dan weer buiten Ellison gerekend, die geen blijf zou weten met z’n overvloed aan ideeën. Afklokkend op 67 minuten en bestaande uit 27 nummers, is ‘Flamagra’ nog meer dan z’n voorgangers een vette kluif geworden. Zeker als je weet dat er in zowat elk nummer wel iets interessants te beleven valt.

Zo is er een hele reeks instrumentale liedjes met voldoende ingrediënten om de aandacht van de luisteraar erbij te houden. ‘Flamagra’ steekt alvast sterk van wal met een openingstrio (‘Heroes’ – ‘Post requisite’ – ‘Heroes in a half shell’) waarin tempowisselingen, gejaagde baslijnen en opeengestapelde keyboards voor spanning zorgen. Het bijna zes minuten durende ‘Takashi’ is dan weer het meest uitgewerkte nummer op de plaat en verdient meerdere luisterbeurten om al z’n geheimen prijs te geven.

Het valt natuurlijk niet te ontkennen dat nummers met gastmuzikanten het meest in het oog springen. Naast de altijd aanstekelijke Anderson .Paak, die getrakteerd wordt op een moddervette groove in ‘More’, mag Denzel Curry zich verheugen aan een door Madlib geïnspireerde beat, waarvoor FlyLo een sample ging zoeken bij de soundtrack van de psychedelische animatiecultfilm ‘La planète sauvage’. Curry doet dat met verve, in z’n gekende assertieve stijl. Ook George Clinton, peetvader van de P-funk, weet op z’n oude dag nog steeds hoe het moet. ‘Burning down the house’ werd een koortsachtige dansvloertrip.

Op de tweede helft van de plaat – ingezet door een onheilspellende David Lynch – gaat het er doorgaans iets gemoedelijker aan toe. Saai wordt het echter nooit. De heren van Shabazz Palaces weten ons opnieuw te bezweren in ‘Actually virtual’ en Solange bewijst net als op het eerder dit jaar verschenen ‘When I get home’, dat ze als geen ander weet een intieme, zwoele sfeer te scheppen. Op meesterlijke wijze worden haar woorden extra kracht bijgezet door een stel strijkers.

Naast de vele hoogtepunten, blijven enkele nummers over die Ellison ons had mogen besparen – kwestie van de lange trip iets in te korten. Zo hadden nummers als ‘Capillaries’, ‘Pilgrim side eye’ en ‘Pygmy’ misschien beter als bonus tracks op een deluxe-editie verschenen. Enkel voer voor de echte fans dus. Het doet echter weinig afbreuk aan de opmerkelijke verwezenlijking van Ellison. Met meer dan een uur aan materiaal zal het even duren voor alle geheimen van ‘Flamagra’ zich prijsgegeven hebben. Flying Lotus zet zichzelf weer op de kaart als een van de meest spannende, eigenwijze en ruimdenkende producers van het moment, zonder daarbij aan toegankelijkheid te moeten inboeten.