Hey, dat is weer even geleden zeg! Ach juist, mijn schuld, vorige week lag ik zielig te snotteren in mijn bed, zoals dat hoort wanneer je als volwassen man een klein griepje hebt opgedaan. Ik heb dan maar mijn discipelen op pad gestuurd over de weidse velden van het digitale net, en Tobias, Michelle en Yannick kwamen terug met een puike vangst op hun twee weken lange dodentocht. Ze vonden verdomd beukende Franse techno, maatschappijkritische r&b en ijle indie. Onderaan vind je een handige spotifyplaylist met alle plonsjes van het voorbije jaar. Gezondheid!
Molly Sarlé – This close
Molly Sarlé ken je misschien als een derde van Mountain Man, met als ander derde onder andere Amelia Meath (beter bekend als de helft van Sylvan Esso). Een aanvankelijk vreemd aanvoelende mix van gitaargebruik gaat al snel licht verslavend werken. Het potentieel achter Sarlés stem zegt ons dat hier wel eens een bijzonder mooie plaat uit zou kunnen volgen. (Michelle)
Jamila Woods – Baldwin (Ft. Nico Segal)
Genoemd naar de zwarte en openlijk homo zijnde burgerrechtenactivist, schrijver en poëet James Baldwin opent Woods de debatten over racisme. Ze pent hoe zwarten in de V.S. nog steeds niet gelijk worden bekeken door blanken en hoe weinig empathie er heerst tegenover hen. Segal begeleidt Woods op trompet waarbij de gracieuze klanken in schril contrast staan met haar krachtige boodschap. (Yannick)
Injury Reserve – Gravy n’ biscuits
Hoe zeer wij ook houden van een beetje korrelig geschuur door onze hiphoptracks, we zijn toch blij dat de nieuwe Injury Reserve niet enkel bestaat uit staaltjes noiserap als ‘Jailbreak the Tesla’. ‘Gravy n’ biscuits’ doet denken aan de gouden hiphopdagen, met een zuiders pianoriedeltje en aanstekelijk onstemde zang. De aangekaarte problemen zijn ouder dan de straat, van het zware tourleven, over fake phonies tot de klassieke ‘keepin’ it real’. De flow vloeit echter soepeler dan het volledige buizenstel van Aqualibi, wat van ‘Gravy n’ biscuits’ een instant-classic maakt. (Zeno)
I Hate Models – Romantic psycho
Technoartiesten lijken zich meer en meer aan de overgang naar het albumformaat te wagen, en ook het Franse I Hate Models kon niet achterblijven. Met ‘Romantic psycho’ krijgen we al een eerste voorsmaakje te horen uit ‘l’Age des métamorpheses’ dat 21 juni uitkomt. De tracknaam klinkt als een titel die een deelnemer uit Ex on the Beach: Double Dutch zichzelf had kunnen toewijzen, maar het nummer zelf is vooral een genadeloos salvo aan industriële beats zoals het de artiesten op label Perc Trax betaamt. (Tobias)
Tyler, The Creator – EARFQUAKE
Wij moeten Tylers nieuwe album ‘IGOR’ nog verwerken, we zijn nog niet eens beginnen verwerken welke nieuwe richtingen de kreatoor ons uit slingert. ‘EARFQUAKE’, met bijhorende lolbroekclip, is geen uitzondering op het album, eerder een prima blauwdruk voor wie erin wil stappen: Tyler zingt meer dan ooit, de productie glittert in honderd discoballen en de bassen staan als een huis dat menig aardbeving kan weerstaan. (Zeno)
Denzel Curry – Ricky
2018 was het jaar van Denzel Curry. Met ‘Ta13OO’ leek de jonge rapper eindelijk de erkenning te krijgen die hij verdiende. Dat wil echter niet zeggen dat Denzel dit jaar op zijn lauweren blijft rusten. Zo plaatste hij een harde cover van ‘Bulls on parade’ online, is hij te horen op de nieuwe van Flying Lotus en met ‘Ricky’ dropte hij zelf ook een heerlijke banger. (Tobias)
Flying Lotus – More feat. Anderson .Paak
De koning van de haperende beats hakkelt er weer lustig op los, ditmaal met Anderson .Paak onder de vleugels. Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden dat Flying Lotus het prachtig freejazzende ‘You’re dead’ uitbracht, maar ‘More’ bewijst dat er in de tussentijd niet veel veranderd is. Prima wat ons betreft. (Zeno)
The Empire Line feat. Merzbow – Nothing is forgiven, nothing is forgotten
De Zweedse Varg staat erom bekend om “makkelijke” technobeats in 4/4 zoveel mogelijk te vermijden op zijn albums, maar met zijn groep The Empire Line lijkt dat toch wel even anders te liggen. De keuze voor een simpele maar harde beat kan natuurlijk ook het gevolg zijn van de ontstaansreden van het nummer. ‘Nothing is forgiven, nothing is forgotten’ is volgens de youtubebeschrijving geschreven nadat een vreedzame antifascistische betoging gewelddadig onderbroken werd door de politie. Voeg daar nog een Merzbow feature aan toe, en je weet dat je een brutale ACAB-stamper voorhanden hebt. (Tobias)
Skepta – Bullet from a gun
Met ‘Konnichiwa’ wist Skepta het grimegenre in 2016 bijna eigenhandig op de internationale kaart te zetten. Sindsdien zijn mensen als Stormzy in zijn voetstappen getreden en ook Dizzee Rascal is terug naar zijn roots gekeerd, dus de vraag was hoe Skepta in 2019 nog verrassend uit de hoek kon komen. Op ‘Bullet from a gun’ lijken we daar een antwoord op te krijgen: de beat is veel hazier dan die van zijn gebruikelijke grimebangers en zo serveert de rapper ons een laidback vibe die we nog niet vaak van hem gehoord hadden. (Tobias)
The National – Rylan
Tot voor kort durfden wij ons tot de harde kern van The National fans rekenen, tot bleek dat een vroege versie van ‘Rylan’ al sinds 2011 circuleerde tussen de fanaten. Intussen voelen wij ons buitengesloten, teniet gedaan én niet serieus genomen, maar we hebben nu wel een ongelofelijk prachtig nummer om in onze playlists voor vallende bladeren bij te voegen. (Zeno)
Aïsha Devi – I’m not always where my body is
Wie binnenkort ook met een nieuwe ep komt is Aïsha Devi, en als we deze single mogen geloven zal ze lustig blijven om ravemuziek met spirituele invloeden te combineren. Tijdens dit nummer kan je je laten begeesteren door de magische melodieën, maar je kan eveneens losgaan op de harde bassen. (Tobias)
Mac Demarco – Preoccupied
Verdorie wat keken wij uit naar de nieuwe Mac. Vooruitgestuurde singles ‘Nobody’ en ‘All of our yesterdays’ toonden een contemplatieve slacker met ongezien oog voor melodie, tot plots titeltrack ‘Here comes the cowboy’ een grap bleek zonder pointe (maar mét heerlijke video). Het album bleek een gemengde zak met evenveel lekkere zure snoepjes als ranzige drop, ‘Preoccupied’ alleen al is echter de bijhorende drop waard. (Zeno)
Cult Of Luna – The silent man
Drie jaar geleden kregen we een samenwerking met Julie Christmas te horen, maar het is eigenlijk al van ‘Vertikal’ in 2013 geleden dat er een album uitkwam dat 100% Cult Of Luna was. Nu lijkt daar eindelijk verandering in te komen, en met ‘The silent man’ stellen ze ons alvast gerust. Het lijkt erop dat we weer een flinke dosis epische post-metal mogen verwachten. (Tobias)