Op Les Nuits Botanique serveert de Brusselse concertzaal jaarlijks een kwalitatieve, heel uiteenlopende line-up met voor ieder wat wils. Na passages van onder andere Zeal & Ardor, Ho99o9, Yves Tumor en Sam Fender de voorbije dagen, was het nu de beurt aan Nilüfer Yanya. De Londense popartieste bracht vorige maand haar debuutplaat uit en de hype daarrond indachtig, was het niet verwonderlijk dat het museum van de Botanique (voor de gelegenheid omgedoopt tot ‘Grand Salon’) helemaal uitverkocht was voor haar komst.
Foto’s door Sanne Gommers.
Eerst mocht Connie Constance aan de bak, ook al uit Londen. Dat was niet het enige dat de jonge zangeres gemeen had met Nilüfer Yanya, want ook haar erg veelzijdige stem deed denken aan die van de headliner. De verschillende facetten van haar stem maakten indruk in onder andere ‘Grey Area’, dat schippert tussen zwoele soul en laidback hiphop. Helaas waren de songs van Connie Constance nog niet van hetzelfde niveau als die van haar stadsgenote. Daardoor zakte de set van de jongedame af en toe in, al waren er momenten waarin haar band verrassend uit de hoek kwam. Zo hoorden we trapinvloeden in ‘Fast cars’, lofi beats in ‘1st World tragedy’ en King Krule achtige-vocals in het tweede deel van ‘English rose’. Toen ze naar het einde aan het publiek vroeg om recht te staan, werden haar songs nog erg dansbaar ook. Nog niet al haar materiaal is van hetzelfde niveau, maar Connie Constance heeft nog veel potentieel.
Minstens even beloftevol is Nilüfer Yanya zelf. Op de tonen van het bandje van ‘Wway health’ betrad de Londense met Turkse, Ierse en Barbadiaanse roots de zaal met haar saxofoniste (op witte sloefjes met sokken!) om samen intiem van start te gaan met ‘Monster under the bed’. Onmiddellijk viel de nonchalante, lichtjes verveelde indruk van de Londense op, al hoort dat ook wel deels bij haar laidback hip hop-facet dat ze graag in haar nummers smokkelt. Toch leed de beleving en de kwaliteit van de show er in eerste instantie onder. Enkele ‘oudjes’ die niet op ‘Miss universe’ staan (‘Thanks4nothing’, Pixies’ cover ‘Hey’) passeerden weinig memorabel de revue en het was pas in ‘Melt’, waar de saxofoon en de veelzijdige stem van Nilüfer Yanya de hoofdrol spelen, dat er enige beterschap te bespeuren viel. Met sterke versies van ‘The unordained’ en ‘Safety net’ zette de 23-jarige zangeres daarna door en kreeg ze het publiek wel helemaal mee.
Naast haar stem, maakte Yanya ook indruk met haar flukse en technisch bekwame gitaarspel en haar teksten. Daarin beweert ze dat niemand echt vrij is omdat mensen zich constant laten beïnvloeden door andere mensen die impliciet zeggen hoe je je vooral wel en vooral niet moet gedragen. Knap, maar live was van die doorleefde filosofie geen sikkepit te merken. Nilüfer Yanya bleef namelijk veel te veel hangen in de albumversies van haar nummers. Die zijn heel goed, maar het gebrek aan verrassingen, uitgesponnen stukjes, improvisatie en spontaniteit zorgde voor sluimerende verveling. Verklaring is wellicht het feit dat de show in de Botanique de laatste was van haar tour en in interviews gaf de Londense al aan dat ze niet zo graag live speelt en zich voor elke show echt moet opladen. Wel, dat was niet helemaal gelukt. Niet dat het publiek zich daar iets van aantrok; dat reageerde laaiend enthousiast na en was muisstil tijdens de nummers van de Londense.
Jammer, want niemand kan heen om de charme van haar interessante, maar simpel opgebouwde nummers. Als ze dat in de toekomst weet te koppelen aan doorleefde en iets intensere liveshows, zal die grote toekomst die haar overal voorspeld wordt, zichzelf wel vervullen.
In de Botanique kan je de komende dagen nog Tirzah (02/05), Kate Tempest (03/05) en Weyes Blood (04/05) aan het werk zien. Het volledige programma vind je hier.