Ze leek wel uit een doosje te zijn gekomen toen ze in 2016 haar ‘Church’-ep uitbracht. De ep etaleerde haar vermogen op de cello die ze zich de afgelopen jaren eigen lijkt te hebben gemaakt. ‘Church’ werd opgenomen in een kerkje in Brooklyn waarbij niet alleen de naam en locatie maar eveneens de context van de opnames een verwijzing zijn naar haar vrij religieuze en gecontroleerde opvoeding als kind. Het staat in schril contrast met ‘Blood’, dat werd opgenomen in Los Angeles.

Hoewel Lu in bepaalde mate haar avant-klassieke achtergrond behoudt, zoekt ze zoveel mogelijk op wat de zonnige stad haar te bieden heeft. Op ‘Foreign car’, geproducet door Jamie xx, resulteert dat in een dreigend doch weelderig artpop nummer dat perfect op een Solange plaat had kunnen gestaan hebben. Of is het omgekeerd? Lu’s bekwaamheid op cello en artistieke inbreng bracht haar namelijk tot de van Houston afkomstige zangeres op ‘A seat at the table‘. Het nummer loopt daarna bijna geruisloos over in de strijkerssectie die het disco-getinte ‘Poor fake’ inluidt.

In het verleden deed Lu al eens een ouder nummer aan, toen met Sampha. Op ‘Blood’ covert ze op een ontstellende manier 10CC’s ‘I’m not in love‘ tot een geweldig meeslepend chamberpop nummer. De alsmaar echoënde stem van Lu doorheen het nummer zorgt ervoor dat het nummer niet alleen voller maar tevens aangrijpender klinkt. De betekenis achter het originele nummer past tevens als een puzzelstukje in het verhaal van dit album. “We live to die another day and in the end be hopeful of whatever there is to come or not come at all, and ultimately make love while doing it.”, vertelde ze in een statement over haar debuut.

Verder bouwt ‘Due west’ qua thematiek verder op haar vertrek thuis en de verhuis naar de westkust om er aan de muziekschool te gaan studeren. Ze klinkt hoopvol, lyrisch bijna wanneer ze meermaals “California” over haar tong laat rollen en haar nieuwe thuis een warm hart toedraagt. De percussie en gebruik van samples doet denken aan de eerder vermelde Sampha. De fluwelen beats kregen echter een iets meer popgetinte kleur door de hand van Skrillex aan de knoppen al blijkt die invloed slechts minimaal te zijn.

Lu lijkt dus nog steeds een beetje op zoek naar zichzelf al blijft ze bovenal hoopvol (“History has taught us hope / Hope is the answer“) op het mijmerende titelnummer dat het album in sereniteit afsluit. Het nummer kent een rijkelijke, bijna engelachtige strijkerssectie met strepen harp en viool in verwerkt die de gedachtegang van Lu perfect weet te begeleiden.

De cello blijft ook op ‘Blood’ haar belangrijkste wapenfeit maar kruist het eerder klassiek aangelegde instrument nu met een kleurrijke, bijna glossy productie. De verhuis naar het zonnige Los Angeles heeft een merkbare afdruk achtergelaten. De kracht van de cello is toch steeds prominent aanwezig maar Lu lijkt zich door de nieuwe uitvalsbasis zichzelf nog meer te kunnen ontplooien wat resulteert in een fraai dromerig debuut.