Wallen onder je ogen zijn chique in Parijs. Je leest het in modebladen: ‘Why French girls skip concealer—and swear by the surprising charm of under-eye circles’. De Fransen zijn pioniers in het combineren van elegantie met je-m’en-foutisme. Zo ook het langspeeldebuut van Vendredi Sur Mer, al groeide Charline Mignot op in een Zwitsers dorpje en niet in Parijs.
In haar memoir ‘Girl in a band’ noemt Kim Gordon (Sonic Youth, Body/Head) Françoise Hardy haar muze. Ze bewondert hoe de Franse artieste sensualiteit met een coole je-ne-sais-quoi combineert. Niet alleen die combinatie – en de froufrou – heeft Mignot met Hardy gemeen. Ook de liefde. Vorige week bracht de ondertussen 75-jarige Françoise Hardy een reissue uit met een selectie nummers rond het thema: ‘Tant d’amour’. ‘Prémiers émois’ betekent zoveel als “eerste liefdes”. Meervoud. Mignot maakt het uit, houdt geliefden aan het lijntje, krijgt spijt, heeft seks en droomt. Met en over jongens en meisjes. Inclusief en polyamoreus. ‘La nuit’ is ieder van ons als de schrik het even overneemt wanneer je een openhartige sms stuurt en de telefoon erna prompt op vliegtuigstand zet: “J’avance/ je tremble/ je recule”. ‘Encore’ (“J’en veux encore/ toujours plus fort”) wanneer de algoritmen der sociale media erin slagen je crush steeds weer op het scherm te laten verschijnen.
Mignot zet haar emoties niet op vliegtuigstand, maar programmeert er dansbare electronica rond. Zoals wel meer Frans(talig)e artiesten doen, denk maar aan L’Impératrice, Muddy Monk, Agar Agar, Polo & Pan, Voyou, La Femme, Claire Laffut en Barbagallo – soloproject van Julien Barbagallo, de drummer van Tame Impala. Soms klinkt ‘Premiers émois’ zelfs clubby, onder meer in de outro van ‘La nuit’. Live volgen dansers de synthesizer, zoals in de opname van ‘Chewing gum’ hieronder. Ook Angèle houdt van die houterige dansstijl, naar eigen zeggen op aanraden van haar vriend en choreograaf Léo Walk. Net zoals de dansbare electronica, verlicht ook de rijm en het ongelofelijk groot aantal referenties naar de zee de inhoud.
Hopend op iets nieuw en beter reist Mignot naar de kust (‘Les filles désir’) en wordt ze wakker tussen dansende vrouwen (‘Lune est l’autre’). Het album is lang – met zeventien nummers duurt ‘Premiers émois’ net geen uur. De songs van haar eerste ep ‘Marée basse’ staan er ook gewoon integraal op, kriskras tussen de nieuwe nummers en vooral op het einde. ‘Marée basse’, met onder meer ‘Les filles désir’ en ‘Lune est l’autre’, heeft een dwingender narratief. Je houdt er je houterige danspasjes iets meer in en luistert naar hoe Mignot in parlando vertelt. Niet te vergelijken met de parlando van Kim Gordon in ‘Shadow of a doubt’, al zou Gordon, die als tiener de tweedehandswinkels van Los Angeles afschuimde om de tomboy-look van Hardy en Jane Birkin te imiteren, fan zijn van de coole erotiek van ‘Premiers émois’. Denk daaraan de volgende keer dat je na een korte nacht, al dan niet gerelateerd aan liefde of het gebrek eraan, de kringen onder je ogen wilt verbergen met concealer.
Vendredi Sur Mer speelt 27 april in de Botanique (info & tickets).
