Juice WRLD pikt de draad op waar Lil Peep en XXXTentacion hem lieten liggen. Als de poulain van de emorap mikt hij op de tedere hartjes van emotionele tieners, schietend met rauwe trap beats waar de kicks en snares nauwelijks gemixt klinken. Sinds zijn succesvolle debuutmixtape ‘9 9 9’ stuurt de jongeling gemiddeld elke zes maanden een nieuw project de wereld in. Deze keer was dat in de vorm van het album ‘Death race for love’, een plaat waar hij liefde als een vitaal onderdeel voor geluk beschouwt. Tekstueel wil Juice WRLD de liefde van zijn leven ontmoeten, vormelijk zoekt hij vooral naar de liefde van het grote publiek.

Die indruk wekt hij al vanaf de eerste drie noten van ‘Empty’, de opener van de plaat. Tekstueel gezien heeft het lied dezelfde levensloop als Juice WRLD’s meeste songs: een meisje breekt zijn hart en de pijn is alleen te helen met drugs. ‘Empty’ lijkt vooral een geheime boodschap te zijn naar de inhoud van zijn teksten: “Bein’ me, I rock, PnB / These hoes actin’ like gossip, TMZ”. De eerste nummers dragen allemaal dezelfde depressieve boodschap, waardoor de interlude ‘Demonz’ van Brent Faiyaz al opkikkerend werkt na slechts drie songs.

‘Robbery’ is de meest succesvolle single van ‘Death race for love’, maar is ook de minst opvallende. Vasthoudend aan zijn huisstijl vult Juice WRLD de track met melige smeekbedes aan een harteloze dame, dansend op de rand van wat als cringy kan beschouwd worden. Het enige deuntje dat na de eerste helft van het album in ons geheugen gebrand staat, is ‘Syphilis’. Experimenterend met een Ski Mask The Slump God-achtige flow verzekert Juice zich van moshpits op toekomstige shows. Een schoolvoorbeeld van hoe hij met de rest van zijn album had kunnen klooien.

Jammer genoeg verdwijnt het flintertje hoop op beterschap snel met ‘Who shot Cupid’, een fijn op zich staand liedje waar Post Malone jaloers op zou zijn, maar een ware drag met nog tien nummers voor de boeg. Juice gaat verder op dat elan met ‘Ring ring’ en ‘Desire’, tot we wakker worden geschud door ‘Out my way’. Zonder pakkende melodie grijpt de Amerikaan de aandacht met ruwe bars waar Jay-Z trots op zou zijn. Wat volgt zijn drie van de beste nummers op de plaat. De beat change in ‘The bees knees’ komt uit het niets en sleept je mee in Juice WRLD’s verhaal over hoe hij zich geen zorgen maakt, en zich tegelijkertijd nooit compleet zal voelen. ‘ON GOD’ is dan weer een vlotte samenwerking met Young Thug waar de twee rapper/zangers het beste van zichzelf geven.

’10 feet’ heeft de beste van alle ellenlange outro’s en toont wederom dat Juice het rappen wel degelijk in zijn genen draagt. De zwoele sample schept een tedere sfeer die andere songs wat missen, en draagt het slotoffensief op zijn schouders. Dat is ook nodig, want ‘Rider’ en ‘Make believe’ zijn losse flodders.

Juice WRLD’s grootste troef is zijn leeftijd. De jongeman heeft met twintig jaar op de teller nog meer dan genoeg tijd om echte classics te maken. Als uithangbord van een nieuw megagenre hadden we op meer gehoopt, want ondanks enkele uitschieters is ‘Death race for love’ niet meer dan een middelmatig, overmaats elpeetje.