Voor wie het nog niet kende: DJ-Kicks is een platform dat jaarlijks een reeks mix-albums uitbrengt. Four Tet, Apparat en Mount Kimbie zijn enkele doorluchtige namen die eerder pootje baadden in de DJ-Kicks-vijver. De eerste compilatie van dit jaar is van de hand van Britse house-dj Leon Vynehall. Vorig jaar sloeg zijn album ‘Nothing is still’ ons nog met verstomming. Met dat uitermate persoonlijke en narratieve album maakte hij even een ommetje langsheen de dansvloer.

Op ‘DJ-Kicks’ lijkt hij aanvankelijk niet naar die persoonlijke setting terug te keren. Het eerste deel van de mix lijkt alle kanten op te gaan en Vynehall lijkt als nooit tevoren binnen te treden in alle krochten van zijn artistieke dromen en vermogens. De DJ-Kicks-plaat heeft hem een kans gegeven om te experimenteren. Het is wel niet altijd duidelijk wat hij wil en waar zijn eigen input ligt, iets dat sowieso al moeilijk te beoordelen valt bij een mixplaat. Enkel de intro ‘Who loved before’ en het eerder uitgebrachte ‘Ducee’s drawbar’ zijn van hem. Die laatste is goed voor in de club, maar klinkt door onze hoofdtelefoon als een erg vlakke en onpersoonlijke uitvoering die ons verder niet kan omverblazen.

Daartussen vinden we, in zijn experimenteerruimte, eerder smerige en donkere nummers. ‘Giant bitmap’ en ‘Loopy’ zenden gedempte elektronische zoomgeluiden uit die klinken alsof je in het hart van het moederbord van je computer zit. Wanneer we daaruit geraken, zingt de zorgeloze stem van Haroumi Hosono ons toe met het groovende ‘Rose & beast’. Hier schuilt Vynehalls truc: voortdurend wisselen akelige nummers af met lichtvoetige popnummers. Zo betrekt het opnieuw met het irriterende ‘Force to’ van dgoHn en klaart het op met ‘Set me free’ en ‘August is an angel’. Toch klinkt het overwegend duister: denk maar aan het afgrijselijke geroep op ‘Moving forward’, gevolgd door de elektronische eighties-beats van ‘Nuws’ en het buitenaardse gejammer op ‘Sex & the married frog’.

Genoeg aangemodderd. Bij ‘Mellow vibe’ keert Vynehall terug naar zijn vertrouwde habitat: downtempo, house, dub, drum-‘n-bass, EBM en alle andere genres die je wel eens in een club hoort. Hierbij springt ‘Fushigi’ het hoogst met z’n bedwelmende dubby bas. Hoewel house snel kan gaan vervelen, blijven we graag doorstampen op het dansbare ‘Kilimanjaro’ en het bonzende ‘Faxing Jupiter’. Na wat house is het de beurt aan drum-‘n-bass met ‘Unsung hero of irrelevance’ en ‘Deep rage’, waar we even verblijd worden door de legendarische Amen break (de door Gregory Coleman van The Winstons meest gebruikte sample van een drum loop in hiphop, jungle en drum-‘n-bass, nvdr).

Op ‘DJ-Kicks’ verwachtten we een selectie van Vynehalls’ favoriete tracks en keken we vooral uit naar hoe hij die aan elkaar zou weten te rijgen. In zijn korte experimenteerronde lijmt hij vanalles aaneen, maar lijkt het pas in de tweede helft te blijven plakken. Zijn leest ligt duidelijk op de dansvloer. Wij blijven vooral zitten met honger naar meer persoonlijke kunstwerkjes zoals zijn vorige ‘Nothing is still’.

Op 8 maart 2019 komt Leon Vynehall ‘DJ-Kicks’ voorstellen in de AB. Info en tickets vind je hier.