Sommige weken zijn beter dan andere. Je moet het Future niet vertellen. Hij moest wachten tot vrijdag om zijn album op de wereld los te laten, maar kon gelukkig in de marge al een klein feestje bouwen. Het is tenslotte niet elke dag dat Apple Music een exclusief interview met je afneemt en uitzendt. En niet iedereen weet zichzelf op gelijke hoogte met Taylor Swift te hijsen eens we het over de meeste noteringen in de Billboard 100 hebben (77 godbetert, goed voor een gedeelde tiende plaats). Laat staan dat ‘Future Hndrxx presents: The wizrd’ nog het verschil zal uitmaken tussen een goeie en heel goeie week.

Twintig nummers telt het album, geen anomalie in tijden van streamingcijfers. Een far cry van het gebalde ‘Beast mode 2’ dat verleden jaar het levenslicht zag. Opgeblazen middelmatigheid zijn we geneigd om te zeggen. Future is echter een van die zeldzame artiesten die gedurende twintig nummers niveau kan blijven halen. ‘DS2’ mag dan al enkele jaren oud zijn, het label klassieker wordt steeds meer en meer uit de kast gehaald om het beschrijven. En ook het tweeluik ‘Hndrxx’ en ‘Future’ uit 2017 blijft nog steeds stevig overeind staan.

Aan het beproefde recept wordt amper gemorreld. Future zijn stem wordt nog immer ondersteund door de nodige autotune en de ouwe getrouwe Southside mag weer heel wat beats leveren. Tot zo ver wat we al kennen. Inhoudelijk is er echter wel het een en ander veranderd. Weg zijn de eindeloze reeks referenties naar het drugsdrankje lean en andere narcotica. Ook deze boy lijkt ondertussen gekozen te hebben voor het ietwat nuchtere bestaan. De geboorte van zijn kleine spruit en de confrontatie met Juice WRLD, met wie hij vorig jaar een album uitbracht, bleken de druppels. Plots zag de onoverwinnelijke gewaande rapper zichzelf veeleer als een idool die de jeugd aanspoorde om drugs te doen. De kentering klinkt mooi natuurlijk, maar laten we voorlopig nog even enkele kanttekeningen maken. Hij zou de eerste niet zijn die hervalt.

Het zorgt dus wel voor een lichtjes andere thematiek, een ietwat kritischere blik. Ondanks dat het eindeloze vertellen over het partyleven en alle perks van een dikke bankrekening wel erg aanwezig blijven, is het deze keer al bij al vrij sober. De krenten in de pap zijn te vinden in de technische hoek. Wie iet of wat vertrouwd is met het genre, weet dat de rapper als het op producers aankomt al met Jan en alleman heeft samengewerkt. Metro Boomin’, Zaytoven… allen leverden ze in het verleden al de beats voor klassiekers. Telkens opnieuw weet hij echter te verbazen door van zijn platgetreden paden af te wijken. Hier worden we verwend met beats van rijzende ster Tay Keith, die met ‘Promise u that’ en ‘Temptation’ twee nummers wist in elkaar te boksen waar Future heerlijk over weet heen te gaan. Sterke tracks, en daar hebben we er op ‘The wizrd’ misschien wat te weinig van.

Echt begeesteren weet de tovenaar niet meer altijd. Zijn favoriete elfje Southside weet af en toe wel nog wat magie tentoon te spreiden, zoals op de fijne single ‘Jumping on a jet’, anderen laten het ietwat afweten. De jonge producer ATL Jacob, vanop Future zijn eigen Freebandz-label, neemt een album high van zeven nummers voor zijn rekening. ‘Never stop’ en ‘Rocketship’ mogen dan nog vrij goed in elkaar gebokst zijn, hetzelfde valt niet echt te zeggen over ‘Stick to the models’ en ‘Unicorn purp’. Op die laatste krijgt Future het gezelschap van Gunna en Young Thug, wat het extra zuur maakt dat er niet voluit geknald wordt. Een vlieger die in mindere mate opgaat voor ‘First off’, waar wederom ATL Jacob er niet helemaal in slaagt om met Travis Scott eentje voor de eeuwigheid te maken.

Southside levert, buiten de puike single, gewoon doordeweeks werk af. Good not great zoals we het hier zeggen. Het nieuwe, opwindende is er wat af en onderhand weten we al wat we kunnen verwachten. Dat maakt dat pakweg ‘Baptize’ en ‘F&n’ best aardig zijn én weer rap vergeten zullen worden in het licht van Future zijn immense oeuvre. Wel een onbetwiste aanwinst: ‘Crushed up’. De tweede single die het levenslicht zag is een puik stukje producerswerk van Wheezy, die vorig jaar al mee hielp bouwen aan zijn joint album met Juice WRLD. De tekst gaat voorspelbaar weer over de liefde voor diamanten en een luxueuze levensstijl, echter, als Future op kruissnelheid komt, is er weinig dat hem niet ontzettend meeslepend maakt.

Dat vat misschien nog het best ‘The wizrd’ samen: groundbreaking is het allerminst, een ijkpunt in zijn carrière evenmin, maar als de juiste mensen achter de knoppen plaatsnemen en Future los kan gaan, komt hij overal mee weg. Als Tay Keith later dit jaar een mixtape aan elkaar lijmt waarop de rapper afwisselend een recept van Pascale Naessens en Jeroen Meus door de autotune kreunt, zullen we nog blijven luisteren. De aantrekkingskracht van een fenomeen, de mythe van Future. Blijven luisteren zullen we toch. Al zal het in tussentijd misschien toch wat meer zijn oudere werk zijn.

Future staat in juni op het nieuwe urban-festival Vestiville (info & tickets).