Wie zich al eens graag in zelfmedelijden en melancholie wentelt, heeft dankzij Sad Sad Sad de ideale achtergrondmuziek. De weemoedige dreampop laat je ongewild sneller de voor de hand liggende referenties opsommen dan dat je schaapjes kan tellen, wat maakt dat de ingetogen nummers niet bijster lang nazinderen.

Centraal binnen Sad Sad Sad staat de androgyne stem van zangeres Niné Cipolletti (Greg Gonzalez van Cigarettes After Sex is nooit ver weg). Midden jaren negentig maakte ze een Vlaamse slowcore-adaptatie met Krakow. Binnen deze nieuwe formatie ligt het tempo wat hoger en is de instrumentatie rijker, geheel volgens de regels van de dreampop-kunst. De Antwerpse band dook in de studio met Pascal Deweze en nam daar dit debuut in al z’n zachte grijstinten op. De negen nummers worden grotendeels klein gehouden, al mag ‘Storm’ ruim zeven minuten donderen in de verte. Je echt wegblazen doet Sad Sad Sad nergens. Daarvoor klinkt alles te vertrouwd en veilig, alsof de band je een fleece deken aanreikt zonder er ooit eens een ruk aan te geven.

Opener ‘You & I’ bundelt de sterktes het best. Dat knappe begin maakt meteen dat de rest van het album dat niveau niet overklast en hoogstens evenaart met dezelfde ingrediënten: Cipolletti’s mijmerende zang, de subtiele gitaren en bas van Wim Smets en Gert Cools, hier en daar aangevuld met piano of belletjes. Dat glijdt allemaal zachtjes voorbij, met hier en daar een uitschieter (het uptempo ‘Gone forever’ en met harmoniezang ingekleurde ‘We’re done here’). Iets te weinig om over de hele lijn te boeien, al is dat (helaas) ook wat eigen aan het genre.

Sad Sad Sad maakt muziek met beetjes, al gaan die beetjes samen nooit groots klinken. Dat hoeft niet, want het resultaat is een intiem en knus geheel. Alleen is het zoals met de meeste aangename dromen ook snel weer vergeten.

Sad Sad Sad stelt z’n debuut zaterdag 19 januari voor in FiniX Hasselt samen met ILA (info).