J Fernandez ergens op het muzikale spectrum plaatsen, lukt het best met een mengeling van een paar hypothetische en feitelijke weetjes. Zijn eerste muziek kwam uit nadat The Beach Boys een lofi baby gemaakt hadden met 2010-Tame Impala. Dat zijn debuutplaat uitkwam tijdens een tour als support van Unknown Mortal Orchestra en dat hij nu met de Japanse psychers van Kikagaku Moyo rondtrekt in Amerika, houdt perfect steek.
Maar genoeg met refererende namen gegooid want iedere vergelijking is slechts vluchtig. Tegen de tijd dat je een bepaalde sound kan thuisbrengen, ben je alweer weggegleden in het gevoelsmatige vacuüm dat J Fernandez creëert. Het is deze grootste sterkte die hem zeer herkenbaar maakt want muzikaal is alles uiterst minimaal. Baslijnen zijn uitgesproken maar beperkt tot het absolute minimum. Voorzichtige plukken aan gitaarsnaren worden afgewisseld met schijnbaar verloren gelopen akkoorden. Alles is aan elkaar gelijmd met wat samples die uit een Tiktak-aflevering hadden kunnen komen. De sensorisch gevarieerde stimulatie voor volwassenen wordt afgewerkt met Fernandez’ stem. Die wordt overgoten met de ‘permanent vermoeide panda’-filter en kronkelt overal gezellig tussen.
Het geheel hangt bijna kinderlijk aaneen maar is zo aandoenlijk dat je het zonder meer aan je koelkast wilt hangen. Charmant worden persoonlijke ergernissen, openbaringen en simpele observaties verwerkt in pseudofilosofische zinspelingen. Dit zonder ooit hoog van de toren te blazen. Justin Fernandez is een bescheiden figuur en dat uit zich in de muziek en bijhorende video’s. Verwacht geen overweldigende luisterervaring maar eerder een ontspannende implosie met een vaag 60’s-randje.
De leefwereld van ‘Occasional din’ is zo uniek dat het zich uitstekend leent tot het koppelen aan een memorabele onderneming. Ga je op roadtrip? Is er een specifieke route die je vaak te voet aflegt? Geef deze plaat op die momenten een kans en het zal je binnen tien jaar haarscherp herinneren aan de geur van het ontbijt dat je at op dag drie van die roadtrip.