Vier dagen na wat de zeventigste verjaardag van The Screaming Eagle of Soul moest zijn, kwam het notoire soullabel Daptone Records op de proppen met het postume album ‘Black velvet’. Charles Bradley, wiens relaas gekenmerkt werd door het straatleven en de tragedie die het behelst, stierf iets meer dan een jaar geleden aan maagkanker. Hoewel de man pas ruim na zijn zestigste levensjaar opgemerkt werd door Daptone Records als de nieuwe vondst binnen het soulgenre, wist de zanger met rasse schreden een naam voor zich te maken.

In feite was het zijn label dat er in 2011 op stond dat hij het album ‘No time for dreaming’ uitbracht onder zijn geboortenaam. Daardoor hing de zanger zijn alter ego Black Velvet definitief aan de haak. Onder dat alias maakte hij eind jaren 90 furore als tribute act van James Brown in het Essence-café te Brooklyn. Gabe Roth, de labeleigenaar aan wie Bradley daar zijn kaartje overhandigde, besloot hem die bijnaam netjes terug te bezorgen als eindregel van een muziekcarrière die op zijn minst verbluffend te noemen is. Roth is geen debutant als het op postume albums aankomt. Zo leverde hij in 2017 nog ‘Soul of a woman’ ter nagedachtenis van Sharon Jones af, samen met producer Tommy Brenneck. Die bundelde eveneens Bradleys nalatenschap.

Net als bij gelijkaardige projecten leek de samenstelling van ‘Black velvet’ niet van een leien dakje te lopen, vooral omwille van alle emoties die terug aan de oppervlakte kwamen tijdens het rommelen tussen oude opnamesessies. Doordat Bradley op tournee te kampen had met complicaties en uiteindelijk de handdoek in de ring moest gooien, is het volledig nieuwe materiaal op ‘Black velvet’ gering. Toch wisten Roth en Brenneck tien nummers te compileren die de adelaar een moment lang als een feniks uit zijn as doen herrijzen. De laatste titel die Charles Bradley zijn naam mag dragen, legt bijgevolg drie onuitgebrachte nummers, een reeks b-sides en interessante covers bloot.

‘Black velvet’ viert Bradleys drie eerdere albums door van elke plaat een nummer voor te leggen dat nooit eerder tot het grote publiek kwam. Het eerder opgetogen ‘Can’t fight the feeling’, dat spat van hartstocht, komt bijvoorbeeld voort uit de befaamde Menahan Street-sessies waarmee de zanger geïntroduceerd werd binnen de muziekwereld. ‘I feel a change’ doet daarentegen de vraag rijzen waarom de productie het nooit schopte tot het tweede album ‘Victim of love’ uit 2013. De aangrijpende soul die daar wordt tentoongesteld, houdt moeiteloos een kippenvelmoment meer dan vier minuten in stand. De onmiskenbare gospelinvloeden van ‘Fly little girl’ daarentegen maken het nummer des te toepasselijker voor ‘Black velvet’. Hoewel de tekst over het verlies van een geliefde gaat, maak je al vlug de associatie met de dood van de zanger zelf. “You’ll always be a star / In my heart.”

Begeleidingsband The Menahan Street Band, die altijd getrouw achter Bradley stond, brengt het er ook solo goed van af, getuige hun twee muziekalbums. Toch weet de band eigenhandig de afwezigheid van Bradley niet op te vullen op het titelnummer van de plaat. Dat is natuurlijk niet verwonderlijk, aangezien ‘Blue velvet’ ingespeeld werd vooraleer Bradley zijn soulkreten eraan kon toevoegen. Daardoor kom je wel tot het pijnlijke besef wat een groot verlies het eigenlijk is om Bradley niet meer te mogen rekenen tot de levende zielen. Het funky duet ‘Luv Jones’ met LaRose Jackson rakelt echter opnieuw het plezierige karakter van het album op.

In het verleden bleek al dat Charles Bradley curieuze coverselecties de baas kon, zoals dat het geval was bij ‘Changes’ van Black Sabbath. Wie had ooit gedacht dat Nirvana ook ooit aan de beurt zou komen? Elektrisch geladen riffs voeren ‘Stay away’ aan terwijl de zanger het zijn eigen pasgeborene maakt met korte kreten. Onder de covers die Bradley ooit uitbracht, kroont deze zich probleemloos tot een van de meest zinderende. Neil Youngs bescheiden folk wordt in ‘Heart of gold’ opgesmukt tot een luchtig soulnummer, waar het heilige triumviraat bestaat uit Bradley, filmische blazers en achtergrondzangeressen die nauwelijks durven op te boksen tegen de zanger.

‘Black velvet’ bundelt gezwind ‘nieuwe’ muziek waarin het fenomeen Charles Bradley centraal staat. Een passend afscheid waarin zowel de hoogdagen als tragedie aan bod komen. Of hoe zijn nalatenschap zijn leven samenvat.