Dat White Denim nooit eigenhandig de rock-’n’-roll zou redden, wisten we al langer. Dat hoeft dan ook geen probleem te zijn; kijk naar bands als The War On Drugs, IDLES of Courtney Barnett, die muzikaal niets vernieuwend brengen maar wel garant staan voor kwaliteit. Dat is bij de Texanen deze keer niet het geval: ‘Performance’ is een behoorlijk irritante plaat.

Het is doorgaans leuk als een artiest openstaat voor veel verschillende invloeden, maar laat White Denim er nu net alle achterhaalde elementen van de gitaarmuziek uitpikken. Neem bijvoorbeeld het titelnummer, dat op hyperactieve wijze het wereldrecord ‘clichés aaneenrijgen’ probeert te verbreken. De overdaad aan goedkope gitaarlijnen wordt even onderbroken door een relatief aangenaam stukje psychedelica à la King Gizzard, maar vervolgens slingert White Denim weer enerverende tienerriffs naar je hoofd die van The Hives hadden kunnen zijn.

En zo gaat dat nog even door. Met ‘Fine slime’ doet de band een gooi naar het meest inspiratieloze nummer van het jaar – tot ze middenin de song weer omslaan naar de psychedelica. En ja, dié stukjes zijn best genietbaar, al maken ze uiteindelijk niet veel goed. De motorgeluiden die tussendoor opduiken zijn gewoon lachwekkend. Een poging tot spierballengerol, een in zwart leder geklede roadtrip bij zonsondergang over route 66. Maar wel elke avond een smsje sturen naar de mama om te laten weten dat ze een propere onderbroek hebben aangedaan.

De betere rock heeft altijd een beetje nonchalance en zelfspot in zich. White Denim neemt zichzelf doodserieus. Alles is bovendien heel erg doordacht. Er zitten op ‘Performance’ duizend-en-één tempowissels die switchen tussen eclectische invloeden – als ze die live even goed weten te brengen: respect – met als resultaat overdaad. Nu eens een classic rock-riff, dan weer blazers die overgaan in vuile garagerock, om vervolgens te belanden in geforceerde funk die onze spieren eerder onder stress zet dan losmaakt. Vermoeiend.

Trouwens: voor wat de Texanen doen in ‘Double death’ of ‘It might get dark’, wordt Greta Van Fleet meedogenloos neergesabeld. We kunnen niet ontkennen dat White Denim in het verleden reeds meer krediet heeft opgebouwd. Er is trouwens toch nog een beetje goed nieuws: ‘Sky beaming’ en afsluiter ‘Good news’ zijn wél aangenaam uitbollen – en niet alleen omdat ze het einde van de plaat inluiden. Bovendien denken we dat de nummers live misschien beter zouden kunnen werken dan op plaat.

‘Performance’ heeft twee grote problemen. Ten eerste staan er veel te veel ideeën op de plaat, waardoor het onmogelijk wordt om een aangenaam geheel te vormen. De goede passages worden weggevaagd door een stortvloed aan herkauwde fantasietjes. En dat is het tweede probleem: driekwart van wat White Denim probeert in te passen, hebben we al te veel gehoord of is gewoon enorm voorbijgestreefd. Of om zélf eens een cliché boven te halen: ‘meer’ leidt niet per se tot ‘beter’.

White Denim speelt vanavond in Trix (info & tickets).