Vijf weken lang krijg je iedere donderdag een artikel uit de nieuwe reeks ‘Atlanta’, waarin we uit de doeken doen waarom deze stad aan de East Coast een broeihaard van trap en hiphop is. Vandaag: deel twee, Migos en Metro Boomin.
Lees deel één hier.
Atlanta is hot. Zelden bepaalde de stad in de Amerikaanse staat Georgia zo het culturele beeld van een generatie als nu. Donald Glover, a.k.a. Childish Gambino, vernoemde zijn vermaarde tv-show naar de stad en muzikaal veroverde de sound de wereld. De trap, geënt op Roland TR-808-drums en synths, is overal. Wie de laatste jaren al eens een stapje in de wereld zette of de radio opzette kon niet ontsnappen aan de Migos’en en Futures van de wereld. De trapgame herdefinieerde de rapgame en de naweeën zullen we nog vele jaren kunnen voelen. Anno 2018 geeft niet langer Compton of New York hiphop een gezicht, maar Atlanta.
Van dab naar Beatles
Geen band heeft zich de voorbije jaren zo geprofileerd op cultureel vlak als Migos. In 2017 was er geen ontsnappen aan Takeoff, Quavo en Offset. Het driekoppige monster domineerde als familieonderneming de hitlijsten: Quavo is Takeoffs oom, die op zijn beurt de neef is van Offset. Na lange tijd een hype van de underground te zijn geweest, lukte het hen in 2017 eindelijk dat juk af te werpen met hun eerste echte studioalbum ‘Culture’. Donald Glover noemde Migos op livetelevisie ‘de nieuwe Beatles’ en links en rechts werden ze opgepikt om andermans tracks mee vorm te geven. “They reppin’ the culture” en ze waren er verdraaid trots op. Nog eens een ouderwetse American Dream. “Started from the bottom, now we’re here”, zoals dat heet.
Hun muziek berust op drie dingen: goeie trapbeats, threeflow en ad-libs. Ad-libs? Jup. Het herhalen van een woord of klank met een zodanige flow dat het een meerwaarde geeft aan je lines. De bekendste Migos ad-lib moet ‘Skrrt’ zijn, want hun muziek staat er vol van. Kleine statistiek? Van de 2262 lines op ‘Culture II’, waren er 1717 met adlibs. Een knappe 76%. En dat talent kent zijn bewonderaars. Jay Z en Beyoncé zagen wat die gimmicks waard waren en knalden Offset en Quavo op hun hitsingle ‘Apeshit’. Niet om te rappen, wel puur om de ad-libs. Het levert een knaller van formaat op.
Niet alleen muzikaal wisten ze het publieke bewustzijn te infiltreren. De befaamde (of beruchte) dab vindt eveneens zijn oorsprong in Atlanta. Sommigen wijzen Peewee Longway aan als de echte uitvinder, Migos exporteerde het product echter wereldwijd. In 2014 veroverde ‘Look at my dab’ met Drumma Boy op productie YouTube en bijgevolg adolescent Amerika. De dans veroverde de wereld tot de speelplaatsen van onze scholen hier. De connectie met Migos heeft het niet tot hier geschopt, maar daar legde het hen geen windeieren. De hypegevoelige hiphopgemeenschap ging voor de bijl en Migos werd een begrip.
Het begon rond die tijd echt te gaan voor Migos. De mixtape Y.R.N. bereikte voor het eerst echt een mainstreampubliek. Het gerenommeerde Pitchfork gaf het een 7.6 op 10, en vooral Drake deed hen echt boomen. ‘Versace’, hun catchy hitje, kon wel een extraatje gebruiken moet de Canadese ster gedacht hebben. The 6God kan nooit lang stilzitten en nadat ‘Nothing was the same’ het brede publiek veroverde, scoorde hij tevens in de trapcirkels van Atlanta. Het zal u niet verbazen dat Zaytoven de beats leverde voor deze monsterhit, wiens vingerafdrukken nu eenmaal als een rode draad door de plaatselijke scene lopen.
Het ging daarna alleen maar crescendo voor Migos. Hun eerste langspeler leverde de banger ‘One time’ op, en bewees dat de drie heren wel meer dan een kortstondig fenomeen waren. Dit jaar brachten ze het teleurstellende ‘Culture II’ uit, dus het is vooral het in 2017 uitgekomen ‘Culture’ dat de geschiedenis zal ingaan als het album dat het trapgeluid zal definiëren. Er valt wat voor te zeggen dat alle dertien nummers toekomstige klassiekers zijn, al is het vooral ‘Bad and boujee’ dat te boek zal staan als hun ‘Under the bridge’ of ‘Smells like teen spirit’. En laat dat nu toevallig een nummer zijn waarop Metro Boomin de productie in handen had.
Boy wonder
Het is moeilijk om de invloed van Metro Boomin te minimaliseren. Leland Tyler Wayne is 25 jaar oud en al enkele jaren geleden wist hij met een concert Londen op zijn kop te zetten. Niet vanzelfsprekend voor een prille twintiger die niet eens rapt. Hij producet. Maakt beats. Voor de groten der aarde. Het valt moeilijk vast te pinnen wat hem juist zo goed maakt. Zijn ongelofelijk gevoel voor timing van wat ‘hot’ is, dat zal het dichtst in de buurt komen. Je hoort de verbluffende kwaliteit van zijn kunnen in de omkadering van een middelmatige rapper als NAV. Of hoe hij op ‘Savage mode’ dan weer 21 Savage liet grommen zoals hij het tot op vandaag nog niet heeft kunnen evenaren. Én hij zat ook achter ‘Mask off’, de zomerbanger van vorig jaar.
Maar zijn invloed reikt verder dan enkel het maken van de beats. Hij hielp om de tag te populariseren. Het watermerk van de DJ zo je wil. Het kindje dat “Zaytoven” zegt, de zware stem die “Murda on da beats so it’s not nice” keelt of dus in dit geval Future die mompelt “If Young Metro doesn’t trust you i’m gonna shoot you“, ze zijn alomtegenwoordig geworden. Nog iemand die er niet van kon blijven was Kanye West op zijn ‘The life op Pablo’.
Al zal een credit op een Kanye-album wel nog een verre droom geweest zijn toen hij als zestienjarig broekventje uit zijn geboortestad Saint Louis naar Atlanta trok om zijn beats aan de man te brengen. OJ Da Juiceman moet zowat de eerste grote naam zijn die hem oppikte, maar algauw maakte hij de oversteek naar Gucci Mane. En het adagium luidt: wie door Laflare gespot wordt, die maakt een mixtape met hem. En zo geschiedde. In 2013, toen young Metro net geen 20 was, verscheen ‘World war 3: Molly’. Het zal niet bepaald de geschiedenis ingaan als een meesterwerk, maar het was wel een bevestiging. Metro Boomin was gearriveerd.
Het hield daarna niet meer op. De stad Atlanta adopteerde hem in geen tijd. Nadat 2013 hem vooral aan de zijde van Guwop furore zag maken, dook hij in 2014 plots op bij Future. Dé Future. De legende gaat dat de rapper uit een stel nachtelijke beats van Metro ‘Karate chop’ maakte, zonder dat de twee elkaar ooit ontmoet hadden. De rest leest als een succesgeschiedenis. ‘Honest’, Futures tweede studioalbum, bracht vier samenwerkingen met Metro Boomin voort. Naast ‘Karate chop’ bleek ‘I won’, die met de Kanye West feature, eveneens een schot in de roos.
Later dat jaar bracht Future nog de mixtape ‘Monster’ uit, waarop Metro alweer een prominente plek kreeg en tussendoor leverde hij ook tunes aan de rest van Atlanta’s elite: Migos, Young Thug en Peewee Longway, om er enkele te noemen. Zelfs een jonge Travis Scott kwam piepen voor ‘Days before Rodeo’ en Nicki Minaj nam hem op in de credits van ‘Want some more’.
De grote doorbraak, voor zo ver dat nog nodig was, kwam in 2015. ‘DS2’, het geroemde album van Future, werd grotendeels vorm gegeven door Metro. Elf van de achttien nummers bleken deels van zijn hand, van de ongewoon harde knaller ‘I serve the bass’ tot ‘Where ya at’, de hit waar Drake ook op is gesprongen. Het begin van iets moois, dat triumviraat, want later dat jaar zag ‘What a time to be alive’ het levenslicht. Naast een prachtige Instagramquote (een specialiteit van Drake) bleek het album misschien toch niet geheel de krachttoer die beide rappers voor ogen hadden. Wel was het wederom een kunststukje van de jonge producer. ‘Jumpman’ ging viraal, een hit die zelfs in de mix gegooid werd op (opnieuw) ‘The life of Pablo’. Zeven van de elf nummers kwamen uit zijn koker. What a time to be alive, inderdaad. Weinig tweeëntwintigjarigen kunnen zeggen dat twee van de grootste rappers van het moment hen zo hoog in het vaandel droegen.
Orkaanseizoen
Over naar 2017. Migos’ ‘Bad and boujee’, de voorloper van ‘Culture’, komt eind oktober 2016 uit en haalt prompt de eindejaarslijstjes van onder andere The Fader en Complex, geen onbelangrijke spelers in de hiphopcultuurmarkt. De shout out van Donald Glover op de Golden Globes deed evenzeer wonderen en aangedreven door een eindeloze reeks memes en vette ad-libs, prijkte het nummer zowaar op de eerste plek in de Billboard top 100 in de week van 27 januari. Er leek geen einde te komen aan de Migosgekte.
Verwacht je evenwel niet aan diepzinnige teksten. Het grote thema is je geld spenderen aan vrouwen met een dure smaak. Ach ja, het is niet dat ‘Smells like teen spirit’ op zoek gaat naar de innerlijke mens. Wel is het een oorwurm om u tegen te zeggen. Trap, als we de producers mogen geloven, draait om het geluid van de straat naar muziek te vertalen. Ze doen het altijd voor “hun broeders in de straten”, of voor ‘The Culture’. Dat lukt hier wonderwel. De beats klinken ietwat vuil, donker en heerlijk 2017. Het klinkt exact zoals je wil dat rap/pop klinkt. Tel daar de geniale flows van Quavo en Offset en die verslavende ad-libs bij en je zou haast vergeten dat ze Takeoff vervangen hebben door Lil Uzi Vert. Takeoff mag wel opduiken in de videoclip, maar naar verluidt had hij het te druk om toen mee te werken aan ‘Bad and boujee’. Een gemiste kans, want Uzi pikte de spotlight gretig in en scoorde zijn eerste nummer één hit. Offset en Quavo surften na de hit op een verdraaid hogere golf dan Takeoff, die voordien al niet aanzien werd als de beste van de drie.
Quavo wist die golf het meest te kapitaliseren. De orkaan van aandacht bracht hem dat jaar op singles van 2 Chainz, Post Malone, Drake en naast Justin Bieber bij DJ Khaled. Om alles dan nog eens goed af te sluiten bracht hij eind 2017 ‘Huncho Jack, Jack Huncho’ uit, het felgehypte album met Travis Scott. Ook Offset zat niet stil – zijn hits reikten helaas iets minder hoog. Naarmate de zomer voorbij kroop, ondernam hij nog een poging om zijn succesrun te verlengen: ‘Without warning’. Het album met 21 Savages en Metro Boomin wist zijn publiek te vinden, maar net als ‘Huncho Jack’ maakt het niet de indruk die de rappers graag hadden gezien. Takeoff wist echter geen noemenswaardige hit te scoren. Als Migos hadden ze wel nog prijsbeesten ingeblikt als Calvin Harris zijn ‘Slide’ naast Frank Ocean, ‘Gucci on my’ van Mike WiLL Made It en ‘I get the bag’ van Gucci Mane, maar zelf imponeren zat er voor hem niet in. Hij moet de enige zijn die niet van het megasucces geprofiteerd heeft.
Metro deelde mee in het succes. 21 Savage kwam na het succes van ‘Savage mode’ opnieuw aankloppen voor ‘Issa album’, Gucci Mane liet hem heel ‘Droptopwop’ onder handen nemen, Lana Del Rey stond op zijn stoep en zelf bracht hij samen met Big Sean nog de langspeler ‘Double or nothing’ uit. Zijn voornaamste wapenfeit blijft echter ‘Mask off’. De single van Future werd een megahit, om nog maar te zwijgen van de remix waarop Kendrick Lamar verzen kwam droppen.
De harde realiteit
Met het omslaan van de kalender dook echter een nieuwe realiteit op: de hype was voorbij. Tenminste wat Migos betrof. ‘Culture 2’ was een megalomaan en ondermaats project, duidelijk bedoeld om te concurreren met de Drakes en andere Lil Yachty’s van de wereld die om de streamingrecords vochten. Nog opvallender: plots maakte het publiek een shift. Quavo en Offset werden niet geheel van het voorplan geduwd, maar de spraakmakende features blijven verdacht lang uit dit jaar. Offset is niet eens meer de grootste ster in zijn eigen huis, dat is nu vrouwlief Cardi B. Takeoff daarentegen, oogstte niets dan lof voor ‘Culture 2’. Plots wist heel de twitterende wereld dat de derde, ondergewaardeerde Migos altijd al de betere schrijver was. Ongetwijfeld de waan van de dag in een wereld waarin we allen specialisten zijn, al blijft het zo dat hij inderdaad een stap voorwaarts gezet heeft.
Ook Metro Boomin verdween dit jaar. Na hier en daar nog wat producties, kondigde hij in april dit jaar aan dat hij op pensioen ging. Recent dook hij nog op in de credits van Lil Waynes ‘Tha Carter 5’, een album dat ettelijke jaren op zich liet wachten, dus wie weet van wanneer die beats zijn? Feit is dat het onrustwekkend stil is rond een van de masterminds van het huidige raplandschap. De heruitgebrachte soundtrack ‘Superfly’, voor de gelegenheid gecureerd door Future, deed het zonder hem en op zijn ‘Beast mode 2’ was hij evenmin te bespeuren. Zelfs een aanbod van Gucci Mane om voor één miljoen dollar terug uit pensioen te komen werd op stilte ontvangen.
‘Bad and boujee’ was een splinterbom en hoe langer hoe meer lijkt die in plaats van winnaars vooral een slagveld achter te laten. De straat misschien te veel in de muziek gebracht. Bittere ironie die perfect zou passen over een Metro Boomin beat en een befaamde threeflow.
Volgende week: het verhaal van Future en Mike WiLL Made-It.