De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Met Verse Vangst gaan we wekelijks op zoek naar recente Belgische releases die het beluisteren meer dan waard zijn, zonder daarbij oogkleppen op te zetten. Support your local scene!
We bundelen we onze vangsten ook in een Spotifyplaylist. Zo is er altijd een staalkaart van Belgisch talent binnen handbereik.
Twee albums en enkele impressionante live-wapenfeiten ver, en toch was het de voorbije jaren stil rond Geppetto & The Whales. De Antwerpenaars overdachten intussen wél hoe ze die volgende plaat wilden aanpakken: ze gingen immers aankloppen bij de in Wisconsin residerende Brian Joseph, producer van onder meer Bon Iver en Sufjan Stevens. Dat hij het karakteristieke indiefolk-geluid van Gepetto perfect zou kunnen vatten, bleek geen foute inschatting als je de singles als maatstaf neemt. Zo ook wordt op nieuwste worp ‘Tall leaves’ fijn het evenwicht bewaard tussen fragiele melodie en rake, gelaagde arrangementen. De zang mijdt steeds nét het bombastische, gitaarlijnen zitten vol dynamische verrassing, en nergens hangt ook maar één druppel stroperigheid aan. Klasse.
David Poltrock is al jarenlang een ware duizendpoot in zijn sessie- en studiomuzikantenbestaan, maar als pianist/multi-instrumentalist/electronica-goochelaar maakt de man ook eigen composities. Als Poltrock waagde hij zich dit jaar aan iets bijzonders: om de 88 dagen kwam er een album ter wereld, tesamen gebundeld als de trilogie ‘Mutes’, ‘Moods’ en ‘Machines’. Elke worp geheel heeft dezelfde pianomelodieën als basis, met het laatste luik als meest (drum)computer- en elektronisch gestuurde. Dat bewijzen de pulserende synths en geraffineerde klanktapijten op single ‘Titanus’ – al mag je je gerust nog aan een laagje klassiek verwachten. Nils Frahm is nooit veraf, zij het met een Soulwax-mantel om. Meer zulke ‘Machines’ komende vrijdag, wanneer Poltrocks drieluik officieel publiekelijk rondgemaakt wordt.
Waarschuwing: de komende minuten draaien je nekspieren overuren, en daar zit de nieuwe single van Page Down voor zowat honderd procent tussen. Als waren ze de Kortrijkse erfgenamen van Wallace Vanborn beukt, knalt, scheurt, blaast en rakt het trio erop los doorheen ‘One little sting’, al hoeft al dat gitaargeweld niet te betekenen dat er ook geen vette portie groove in te ontwaren valt. Hoekige ritmes, sidderende riffs en een klepel van een vocal wisselen elkaar af, tot de grand finale nét voor het ontstaan van een pure noisebrij toch nog die laatste sonische kopstoot uitdeelt. Pittig. Héél pittig.
Bleak doopte z’n eigen geluid ooit spacegrunge, maar doet naar ons aanvoelen doorgaans eerder aan als een melodische mix van gruizige indie en shoegaze. Het viertal uit Antwerpen kwam in 2017 al met enkele losse tracks en een ep, en loste vorige week een nieuwe single. ‘Breathe’ klokt af op exact twee minuten – met veel dank aan een strak (strak!) tempo – waardoor die punky grunge-vibe wel aanzienlijk in de nek begint te hijgen. Vrees echter niet: meteen – en vooral – wordt alles netjes uitgediept door een resem boeiende details (cowbell! IJle gitaarsolo’s!). Geen Slowdive, geen Nirvana, maar Bleak.
Nog een band die onmiskenbaar met invloeden dweept, maar ze meteen naar z’n hand zet: You May Leave The Island. ‘Luminescence’, de debuutsingle van het viertal uit Brugge, knipoogt zo vanaf seconde één naar The Doors, The Cure en Joy Division, maar wil eveneens losbreken uit elk patroon en voorzichtig ook enig experiment opzoekt. Uitgepuurde blueslijnen haken zich immers snel aan een kordaat drumpatroon, terwijl een vrolijke riff en een glibberige synthgeluid (?) tot wat catchy afwisseling leiden.