Fucked Up brak door met rockopus ‘David comes to life’, een druk verhalende, wilde rockopera die hen wereldfaam opleverde in de hardcore-wereld, maar ook ver daarbuiten. Hoog tijd om zich daar zeven jaar later nog eens aan te wagen, dachten de Canadezen. ‘Dose your dreams’ bezingt de vervelling van een suffe kantoorknuppel naar wereldse ruimdenker. Onderweg passeert een dakloze vrouw die hem voorziet van de nodige geestverruimende middelen en dat kritieke duwtje in de rug. Een rollercoaster van emoties het ware, en die wordt voorzien van de wildste mix aan stijlen die Fucked Up al probeerde.

‘Dose your dreams’ begint meteen met hoogtepunt ‘None of your business man’. Bijna twee minuten aan gelukzalige ambient glijden voorbij tot de band full force binnenramt met zanger Pinky Eyes’ vettige schreeuwen. Het spectaculairste is hoe natuurlijk het voelt, hoe de catchy en crunchy hardcore een logisch gevolg lijkt van de etherische pianotoetsen en koortje uit de intro. Als even later een saxofoon overneemt, voelt zelfs dat niet als overdaad. Fucked Up heeft het songschrijven zo onder de knie dat ze het breedste smakenpalet met laserfocus kunnen neerbranden op plaat. Hun laser staat echter niet altijd zo haarfijn afgesteld, soms worden gaatjes gebrand in een op het eerste zicht ijzersterk album. Neem nu ‘Mechanical bull’, waarin Fucked Up dicht bij Nine Inch Nails raakt, maar vergeet dat er ook een nummer hoort schuil te gaan achter de kille, industriële machinepompen. Of ‘Talking pictures’, dat vijf minuten nodig heeft om plots een discobeat binnen te raggen. Begrijp ons niet verkeerd: all-in Fucked Up-disco werkt ongelofelijk goed, alleen zonde van die vijf minuten ploegen door een hookloze wall of sound.

Op zijn best is Fucked Up echter een bikkelharde, ongelofelijk aanstekelijke en averechtse hardcoreband. Op ‘Raise your voice Joyce’ is de wisselwerking tussen de grauwe grunts en riffende gitaren fenomenaal, en dan is er nog dat fantastische vraag-antwoord refrein. Dit ís tenslotte een rockopera, dus de regels van de kitsch zijn hier niet van tel. Ook weergaloos is ‘Living in a simulation’, dat in handen van Brian Wilson een tijdloze surfclassic kon zijn, maar hier een sprintende rocksong over drugged out synesthesie wordt. Meezingbaar, brulbaar en luchtgitaarbaar, en vervolgens komt Pinky Eyes binnengevallen met dé oneliner van het album: “I don’t wanna live in this fucking world for one minute more” uit het gelijkgetitelde nummer. Misantropie over majeurakkoorden, het is op een absurde wijze aanstekelijk, therapeutisch en bijgevolg geniaal. Ook in de tweede helft liggen nog hoogtepunten gestrooid, zoals het indierockende ‘The one I want will come to me’ en de fijne collab met J. Mascis (Dinosaur Jr.) op ‘Came down wrong’, een fan die hen al eerder hielp op het fantastische ‘Sun glass‘.

‘Dose your dreams’ gaat van hardcore over disco, van industrial rock naar shoegaze en piekt meerdere keren met gelukzalige refreinen. Het blijft echter wel een rockopera: van tijd tot tijd lijken passages uitgerokken om lappen tekst kwijt te kunnen, er zijn belachelijk veel kleine interludes achter nummers aangeplakt en het tempo zakt soms als een pudding ineen. De torenhoge ambitie wordt dus niet altijd ingelost, maar Fucked Up is te belachelijk getalenteerd om dat niet door de vingers te zien.

Fucked Up speelt 26 januari in Zappa (info & tickets).