Eerder dit jaar schopte het nieuwgevormde jazzgezelschap rond Mattias De Craene het nog tot in ons lijstje van meest spraakmakende ep’s van de eerste helft van dit jaar. Nu staat het trio daar opnieuw, deze keer met een eerste langspeler. ‘Dreamhatcher’ is net zoals De Craenes laatste project met Nordmann,‘The boiling ground’ een onontbeerlijke luisterervaring.

Het album begint eerst nog kabbelend op het water met iets dat doet denken aan een grimmig zeemanslied. Tijdens het ontzagwekkende ‘TinniT’ duiken we dan weer de jungle in. De tien minuten durende reis verloopt op een opzwepende cadans van drummers Lennert Jacobs en Simon Segers. De Craene lijkt ondertussen loze bezweringen op je los te laten, geducht en bijna hypnotiserend. Na die eindeloze trip is het donker geworden en maakt het hemelblauw plaats voor een prachtig fonkelende sterrenhemel op ‘Miniature I’. En De Craene? Die probeert ons ondertussen te verleiden met z’n saxofoon terwijl we onszelf verliezen onder de betoverende hemel. Op het tweede deel van het nummer, iets verder in de tracklist, krijgen die zachtaardige toetsen van de xylofoon een iets prominentere rol en horen we een kind enkele keren vrij onverstaanbaar aan het woord.

Op ‘Voices’ keren we terug naar het water maar dit keer dreigender en donkerder. De percussie gaat vooruit als een ronkende stoomboot en we krijgen te maken met een gure bijna metaalachtige, wind vol in het gezicht. Verder kent het album naast die heerlijke ‘TinniT’ nog een aantal fraaie langere nummers zoals ‘Sandman’ of ‘The overthrow’. Beiden zouden als soundtrack kunnen dienen voor een of andere succesvolle avonturenfilm, al krijg je tevens het gevoel dat elk nummer ook echt zijn eigen verhaal heeft. Dat ze de inspiratie voor MDC III bij Coltrane’s ‘Interstellar space’ vonden, heeft er natuurlijk ook wat mee te maken.

De laatste troef op de plaat is een stukje poëzie van De Craenes overleden nonkel Wim in ‘Harry’. Het eerbetoon is een vrij bizar verhaal over Harry die op een vrij lugubere manier rattenhersenen onder z’n schedel krijgt geduwd. De zware stem van de kleinkunstenaar deed me af en toe zelfs een beetje denken aan Leonard Cohen op diens laatste plaat ‘You want it darker’.

Na ‘Migration’ van Bonobo vorig jaar zou ‘Dreamcatcher’ wel eens de ideale plaat kunnen zijn voor onderweg. Het album is snedig, verrassend en tegelijkertijd aangrijpend, en doet wegdromen naar andere oorden.

MDC III speelt op 6 oktober op 20//18 Plays in Muziekodroom in Hasselt, op 24 oktober in de Handelsbeurs in Gent, op 16 november in Concertgebouw in Brugge en op 12 december in Het Depot in Leuven.