Popveteraan Paul McCartney, intussen al 76 jaar jong, bewijst zich andermaal als een onmisbaar figuur in het land der gitaren en rocksterren. ‘Egypt station’, inmiddels zijn 17de solo-album en 25ste album tout court, bevat maar liefst 16 songs waaronder een medley en de twee instrumentals ‘Opening station’ en ‘Station II’. Veel cijfers om te onthouden, maar belangrijker is dat Macca zo goed als alle songs zelf schrijft, een kleine tiental instrumenten bespeeld én meehelpt bij het producen. En de collagehoes? Geschilderd door McCartney. Producer van dienst was Greg Kurstin, die je kent van van Adele, Foo Fighters, Beck en veel meer.
McCartney is zo één van die muzikanten wiens album meteen een Wikipedia-pagina ‘krijgt’, en ieder zichzelf respecterend muziekmagazine schrijft een obligatoir artikel. Hoewel hij voltijds zou kunnen rentenieren, gaat McCartney de uitdaging aan, releaset hij nog steeds albums en kondigt hij een, al dan niet laatste, wereldtour aan. ‘Egypt Station’ volgt ‘New’ uit 2013 op en doet die ongelukkige collaboratie met Rihanna en Kanye West op ‘FourFiveSeconds’ in evenveel seconden vergeten.
Open dagboek ‘I don’t know’ en flirterige rocker ‘Come on to me’, beiden singles, openen ‘Egypt station’ zelfzeker en veelbelovend. Derde single ‘Fuh you’ is echter dé teleurstelling van de plaat, maar meteen ook de enige. De reden: het is McCartneys getelefoneerde worp naar een hitsingle, geschreven met, en geproducet door Ryan Tedder (co-writer van ‘Halo’ van Beyoncé en zanger van OneRepublic). Wat missen we wijlen George Martin en zoon Giles aan de knoppen. Gelukkig is dit een uitzondering. Het speelse en lyrisch fijne ‘Dominoes’ blaast je omver, helpt je recht en vraagt dan vriendelijk om mee te zingen, met als outro een voorzichtige soundscape à la Sgt.Pepper. Volgend hoogtepunt is het politieke ‘Despite repeated warnings’ met een duidelijke anti-Trump boodschap: “how can we stop him? Grab the keys and lock him up”. In bijna zeven minuten weet Macca ons continu te boeien en trekt hij alle registers open. De medley en tevens laatste nummer(s) ‘Hunt you down/naked/c-link’ stelt de episodische songwriting tentoon die de grondslag bood voor ‘Carry that weight’ (The Beatles) of ‘Band on the run’ (Wings). Een ware, geslaagde songsuite: steeds complex, maar nooit gefragmenteerd. De akoestische ballade ‘Confidante’, het bossa nova-geïnspireerde ‘Back in brazil’ en het barokpoppy ‘Do is now’ zijn zeker ook vermeldenswaardig. ‘People want peace’ mag dan geen vredesanthem zijn zoals Lennon die schreef, maar is opnieuw catchy zonder fake te klinken. Het zijn net die typische McCartney-nummers, zoals ook ‘Happy with you’, die de plaat fris maken.
Terwijl de muziekindustrie waarin McCartney’s songwriting nog steeds weerklinkt rondom hem verandert, verliest hij geen greintje authenticiteit. Echo’s van The Beatles, en nog meer van Wings, zijn volop aanwezig en klinken bijzonder relevant. “He doesn’t need to strive for contemporaneity in order to sound contemporary”, liet Alexis Petridis optekenen. ‘Egypt station’ neemt je mee langs verschillende treinstations vol excentrieke klanken, complexe melodieën en vooral die warme, klassieke Paul McCartney vibes.
‘Egypt station’ is uit sinds 7 september via Capitol Records. Luister op Spotify.
