“In the future, everyone will be world-famous for fifteen minutes“, het zijn gevleugelde woorden uit de mond van Andy Warhol. Stel je nu voor dat je die vijftien minuten kan vatten op plaat. Op ‘Kill the lights’ verleidt Tony Molina de wereld alvast een kwartier lang om minutieus te focussen terwijl hij zijn verloren liefde bezingt.
Tien nummers passeren er op die korte tijdspanne en toch maakte Molina zijn langste soloplaat tot nu toe. Met een verleden in het hardcoremilieu is hij gewoon om gebald uit de hoek te komen. Zijn slacker-houding vanop ‘Dissed and dismissed’ heeft hij achter zich gelaten om zijn geluid te laten evolueren naar geladen powerpop. Weliswaar met een knipoog, want was een popnummer niet voorbestemd om drie à vier minuten te duren? Dat was namelijk de lengte die men beschikbaar had op een vinylsingle. En zocht datzelfde genre niet naar een soort van herkenbaarheid onder de vorm van een terugkerend patroon?
Molina doet ook op ‘Kill the lights’ niet mee aan ongeschreven (pop)conventies en speelt daarmee een van zijn grootste troefkaarten uit. Hij slaagt erin de essentie van zijn emoties en van de muziek te vatten in gemiddeld anderhalve minuut. Het is vertederend hoe hij op zo’n korte tijd zijn onvermogen om zijn relatie te redden bevattelijk maakt tijdens ‘Nothing I can say’. Molina vertelt veel meer dan wat we in dit schamel ogenblik te horen krijgen: tussen de regels in zit er een enorme witruimte die je moeiteloos zelf kan vol kladderen.
Zich herhalende patronen onder de vorm van refreinen of strofen zijn in de wereld van Molina een soort allergie. Al is het vooral zijn eigen verdienste en kunde dat hij het niet nodig heeft om de zaken opnieuw te moeten aanhalen om zijn boodschap duidelijk te maken. ‘Look inside your mind/losin’ touch’ is met zijn twee minuten zesentwintig seconden het langste nummer op de plaat maar maakt slechts gebruik van twee strofen van vier korte zinnen. Ze dienen eens te meer als introductie van het verhaal, waarvan de muziek een canvas vormt voor de rest van de invulling.
We verkiezen mensen die veel kunnen zeggen met zo min mogelijk woorden, net daarom ligt Tony Molina in onze bovenste schuif. “When she leaves/ Where am I to go?/ If it’s over/ I’m old enough to know/ I know I always let her down/ But I can’t live without her now/ I know she tried to help me see/ I could not find the way to be”. Het zijn de enige 46 woorden uit ‘When she leaves’ die een verhaal vertellen waarover je een boek zou kunnen schrijven.
De verrassing blijft telkens opnieuw groot. Er is het gevoel van herkenbaarheid, maar door de korte duur van de nummers blijft de dynamiek van de ontdekking en verbeelding telkens overeind. Ons besluit is duidelijk: ‘Kill the lights’ omhelst vijftien minuten die er misschien meer toe doen dan enkele back catalogues in je bezit.
