De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Met Verse Vangst gaan we wekelijks op zoek naar recente Belgische releases die het beluisteren meer dan waard zijn, zonder daarbij oogkleppen op te zetten. Support your local scene!
We bundelen onze vangsten ook in een Spotifyplaylist. Zo heb je altijd een staalkaart van Belgisch talent binnen handbereik.
Stikstof bewoog zich nog voornamelijk in de Brusselse underground (en bestond nog uit vijf leden) toen Zwangere Guy met ‘Dokter guy’ z’n eerste (succes)single dropte. We zijn een dikke twee jaar verder en intussen stond het collectief op zowat elk groot festival, brachten ze met ‘Overlast’ een van de beste én relevantste albums uit 2018 uit en heeft ZG zelf een halve cultstatus te pakken. Z’n grootste troef daarbij is ongetwijfeld die pure zweem van oprechtheid die de man steevast tentoonspreidt. Hoe fel of grof het taalgebruik, des te eerlijker de boodschap, lijkt het wel. Het intense ‘Gorik pt. 1’ bezorgde menige Vlaming daarbij een brok in de keel, maar met het nieuwe ‘R.À.F. (Rien à foutre)’ richt de rapper zich eerder op turn up vibes. Opnieuw niet vrij van autobiografische en sociale insteken, maar de dreigende track wil toch vooral hard gaan. En dat doe jij ook, geloof ons.
Aaah, The Germans. Steeds weer zo ongrijpbaar vernieuwend en zichzelf uitdagend, dat we niet zelden met tintelende vingers op play drukken als er iets nieuws uitkomt. Met ‘Animals are different’, het conceptuele ‘één-lang-nummer’-album uit 2015 wisten de Gentenaars zich een soort machinaal-psychedelische krautrock volledig eigen te maken, en die sferen lijken ze met hun binnenkort te verschijnen vierde langspeler gretig verder te exploreren. Gedrenkt in héél wat funkiness stuitert leadsingle ‘William’ hitsig door, zij het subtiel volgepropt met ietwat vreemde bouwstenen. Een gongslag als binnenkomer? Is dat een dronken banjo, daar ergens op de helft? Wat doen die schijnbaar kapotte synths toch allemaal? En waarom klinkt dat manisch-sjamanistisch gehijg en geschreeuw toch zo sexy?
Nog zo’n intrigerend doch licht waanzinnig collectief: Borokov Borokov. Dat ze zich noemden naar bedenkelijke Colruyt-vodka zegt in principe al genoeg, maar als je daarbij weet dat hun nieuwe plaat ‘Los bollen’ zal heten en ze vier kleurige vuilnisbakken als promopic gebruiken, begint zich pas echt een mooi plaatje te vormen. Kort door de bocht is het electronica all over the place bij het Antwerpse viertal, maar neem je de lange weg, dan valt op hoe ingenieus ze knutselen met techno, breakbeats, experimentele downtempo en opgepompte ambient. ‘VIER’ zet dat alvast mooi in de verf, al zijn wij niet verantwoordelijk voor mogelijke mentale verwarring na het bekijken van dat clipje.
In de lente van vorig jaar kruisten de onvoorspelbare Brusselaars van BRNS al een keer de degens met hun Franse tegenpolen Ropoporose als BRNSRPPRS. Die samenwerking moet beide bands dermate bevallen zijn, dat ze beslisten om in 2019 volwaardig te fuseren met een nieuw bandproject, Namdose gedoopt. Vijfkoppig – dubbele drum incluis – duikt de supergroep dieper in hun grillige altrock en hoekige postpop van weleer, waarbij indringende synths en een boeiend en breed vocaal spectrum duidelijk de focus kregen, weet ‘You can dance’ ons te vertellen. Benieuwd naar meer, op z’n minst!
We trappen niet graag open deuren in, maar hoe komt een mens anders tot een deftige inleiding? Hier komt-ie: de Belgische garagescene blijft zichzelf jaar na jaar op de kaart zetten. In Antwerpen beweegt er vanalles rond Belly Button Records, Gent heeft Mind Rays en The Tubs en Oostende gaf ons Alpha Whale en The Glücks. Breng een telg uit elk van die steden samen, sleur ze door een poel lofi, en Kookaburra ontspruit als vanzelf. Het jolige jonge drietal komt weldra met een tweede ep – via Gazer Tapes – en wist die met ‘Psychomind girl’ al netjes te teasen op de valreep van het nieuwe jaar. Ergens op de kruising tussen stoner, postpunk en grungy pop twijfelde band duidelijk geen seconde over de hoeveelheid fuzz en distortion die nuttig kon zijn, en laat ze zien dat dertien-in-een-dozijn ook vandaag nog steeds te mijden valt als je op een gitaar rammelt.