Tot voor kort schreef Marc Puyol-Hennin voor Skyline Reviews, we vroegen hem naar zijn tien favoriete platen van het voorbije jaar.
10. Grouper – Ruins
Kwestie van Stef Claes (n.v.d.r.: Skyline-schrijver en Grouper-fanboy die ook een lijstje voor ons maakte) een plezier te doen.
9. Warpaint – Warpaint
Minimalistisch, hypnotiserend en alsnog dansbaar. Warpaint veroorzaakt geen kippenvel, maar blijkt uiterst doeltreffende muziek te maken op een tweede plaat die zowel pragmatischer als consistenter is dan hun debuut. (foto)
8. Flying Lotus – You’re dead!
Een sequel van wat misschien wel de beste plaat uit 2012 was. Goed genoeg voor een top-10 plek, met andere woorden.
7. Goat – Commune
Nog zo’n sequel die weliswaar niet meteen omver blaast, maar zich na meerdere luisterbeurten ontpopt tot een subtieler en diepgaander plaat dan ‘World music’.
6. Iceage – Plowing into the field of love
Een vreselijke live-act die momenteel op eenzame hoogte staat als studio-band. Nog steeds rond de 22, maar met minstens één lid die over een absoluut gehoor en dito gevoel voor allesoverheersende melodieën bezit. Ik gok op dat rotjoch van een zanger, waarvoor ik een wonderlijke toekomst voorspel als poëet/junk/alcoholicus (schrap één van de laatste twee) van de 21e eeuw. Een beetje zoals Robe Iniesta, voor wie enigszins vertrouwd is met de Spaanse rockgeschiedenis. Nee? In elk geval niet Pete Doherty. Mocht je aan hem gedacht hebben, dan hoef je mijn top-5 niet eens te lezen.
5. Einstürzende Neubauten – Lament
De beste plaat sinds mensenheugenis van een legendarische groep die uitgerekend een stukje van onze geschiedenis uitkoos als inspiratie. En die van hen. En die van de Turken en de Russen en de Japanners en… ‘Lament’ overstijgt 14-18 en mag alleen al daardoor beschouwd worden als één van de meer betekenisvolle herdenkingsoefeningen.
4. Ben Frost – A U R O R A
Is er zopas een Boeing 777 van Malaysia Airlines gecrasht op de set van David Guetta en kwamen daarbij niet enkel Guetta maar ook enkele tienduizenden mensen om het leven? Rustig maar, het is enkel A U R O R A, ofte Frosts meesterwerk waarin de dunne grens tussen elektronische provocatie en oprecht verontrustende muziek als nooit tevoren wordt geëxploreerd.
3. Sun Kil Moon – Benji
Een nieuwe maatstaf voor liedjesschrijvers. Met name omdat Sun Kil Moon er helemaal géén is en er toch in slaagt om meer te ontroeren en te inspireren dan welke hedendaagse Nick Drake-wannabe dan ook.
2. Thee Silver Mount Zion Memorial Orchestra – Fuck off, get free. We pour light on everything
Deze band uit Montréal besliste kennelijk om niet langer als de spin-off van Godspeed door het leven te gaan, en meteen maar als een wereldband te gaan spelen. Zowel op plaat als live is Fuck off! een spectaculaire ode aan verzetsvormen tegen het alles overheersende neoliberalisme. Dit album ontroert even goed als het aanzet tot actie.
1. Swans – To be kind
Er is geen andere keuze mogelijk. Een band die zich heruitvond, vervolgens de beste jaren moeiteloos overtrof en nu op een hoogtepunt van zowel reputatie als invloed staat. Michael Gira is 60 en was nog nooit zo belangrijk. Swans toont hoe muziek in constante beweging concreet moet klinken en spaart daarbij geen enkele conventie. Op ‘To Be Kind’ wordt alles uit de kast gehaald. Ja, zelfs St. Vincent.
Volg (mp-h) op Twitter