Dit jaar bracht geen langspeler voor Horses, dus had Bert Vliegen veel tijd op plaatjes te beluisteren, of zoiets. Hoe dan ook, een geweldig lijstje met uitgebreide uitleg, vind je hieronder.
1. Sun Kil Moon – Benji
Mark Kozeleks gevoel voor humor bleek dit jaar een beetje tegen te vallen, maar dat doet geen afbreuk aan ‘Benji’, misschien wel de beste Sun Kil Moon-plaat tot dusver. Mijn album van het jaar omwille van de fantastische verhalen waarin Kozelek naar hartenlust afdwaalt en langs de kleine en grote kantjes van zijn leven slentert. De cast die hij opvoert bestaat onder andere uit zijn ouders, een resem seriemoordenaars, een verkoold achternichtje, Ben Gibbard van Death Cab For Cutie en een jeugdvriend die een cyste in zijn hand kreeg omdat hij op een vreemde manier gitaar speelde. En als u één van die mensen bent die zich iets aantrekt van wat flauwe moppen over The War On Drugs: zet dit album eerst nog eens op, en vergeet dat voorval daarna gewoon.
2. Grouper – Ruins
Een album dat aanvoelt alsof je per ongeluk binnenwandelt op Grouper haar zolderkamertje. Fantastische artieste die ergens in het braakland tussen ambieert, lo-fi en singer-songwriters manoeuvreert, maar elke plaat weer een ander gelaat toont. Op ‘Ruins’ speelt de piano een grotere rol dan in haar eerder werk (check zeker eens het fantastische ‘Dragging a dead deer up a hill”), maar het is wederom raak. Beangstigend goed.
3. Chad VanGaalen – Shrink dust
Sinds het heengaan van Mark Linkous is Chad VanGaalen mijn favoriete weirdo. Hij levert opnieuw een consequent album waarop zijn spookachtige, mooie stem doorheen folksongs vol weirdness fietst. De man neemt alles zelf op, maakt zijn eigen clips (prachtige animaties, ergens tussen een LSD-trip en de betere aflevering van Kulderzipken) en verzorgt z’n eigen artwork. Opener ‘Cut off my hands’ vind ik één van de mooiste songs van de afgelopen jaren.
4. Warpaint – Warpaint
Warpaint is naar mijn mening nog altijd één van de meest originele bands die er is. Hun tweede plaat werd wat minder gehyped dan hun debuut, maar ik vond deze net iets gedurfder, sfeervoller en tegelijkertijd speelser. Warpaint is zo’n band die zich niks lijkt aan trekken van wat er rond hun gebeurd en op een heel intuïtieve manier hun bevreemdende, maar bezwerend groovende nummers maken. Topband, ik kijk al uit naar hun volgende plaat.
5. Ought – More than any other day
Heel fijne debuutplaat van een stel Canadezen. Energiek en hoekig, primitief en oprecht, en bovenal: enorm moeilijk om iets zinnigs over te zeggen. Het is in ieder geval lang geleden dat ik nog zo’n frisse en urgente debuutplaat heb gehoord. Voor fans van Parquet Courts, Television en “die eerste van dEUS”.
6.Sharon Van Etten – Are we there
Ik volg haar al een tijdje, maar nu heeft ze voor mij pas echt een topalbum gemaakt. Een extreem persoonlijke plaat die erg spaarzaam gearrangeerd is, maar enorm warm en vol klinkt. Perfecte plaat voor in de wagen.
7.Cloud Nothings – Here and nowhere else
De band die met de onmogelijke opdracht zat om de opvolger te maken voor misschien wel het beste indierock-album van dit millennium. ‘Here and nowhere else’ is niet zo goed als ‘Attack on memory’, maar zeker niet veel minder. Er zijn weinig bands die zoveel pure energie in een plaat kunnen steken, en dat maakt ze in een landschap waar er uit iedere Macbook beats komen dwarrelen een te koesteren zeldzaamheid.
8.Nothing – Guilty of everything
Ik zal altijd makkelijk vatbaar zijn voor goede shoegaze, en deze heren kwamen met een dijk van een debuutalbum aanzetten. Gaat net iets harder en dieper dan de meeste bands in hun genre, en het zijn gewoon stuk voor stuk fantastische songs. Héél straf.
9.Amen Dunes – Love
Fantastische, weirde folkplaat. Er is iets americana-ish aan dit album, maar tegelijkertijd klinkt alles toch een beetje scheef. Soms rijk gearrangeerd, soms heel spaarzaam, soms redelijk klassieke songwriting, soms lekker raar. Wederom fijne worp van een in de gaten te houden label, Sacred Bones.
10.Eagulls – Eagulls
Band uit Leeds die het soort postpunk speelt waarvan ik altijd zin krijg om bakstenen in alle windrichtingen te gooien. Uitstekende frontman, geluidsmuur stevig dichtgeplamuurd en gewoon rammen. Heel fijne ontdekking en straffe liveband.