Cate Le Bon bracht begin dit jaar met ‘Pompeii’ haar zesde album uit. Het album werd door zijn vintage art-pop, strakke bas- en saxofoonlijnen en vindingrijke lyrics enthousiast onthaald. De band mocht het album in de Ancienne Belgique komen voorstellen. Hoewel het oorsponkelijk gepland stond in de AB box, moest het wegens een tegenvallende ticketverkoop verhuizen naar de -welliswaar uitverkochte- club.
Wat meteen opviel in de set is dat de basgitaar en saxofoon net zoals op de plaat een prominente rol kregen. Hierbij werd de saxofoon dan ook echt gebruikt als gitaar doordat er allerlei effecten werden opgezet die deden denken aan pedaaleffecten. Niet alleen deze instrumenten kregen een prominente plaats, zo was er bijvoorbeeld de prachtige pianomelodie op ‘Daylight Matters’. Naast saxofoon, bas en piano, sprong ook de meerstemmigheid uit het oog. Zo werden in het refrain van ‘Home to you’ vlot drie stemmen door elkaar gemengd die “Last time for all time” zongen.
Een brede waaier aan Invloeden waren op te merken in de set. Zo was er ‘Moderation’ dat een eigenzinnige new wave beat had. Le Bon’s stem op ‘Running away’ deed op zijn beurt dan weer denken aan Talking Heads. Zelfs invloeden van David Bowie’s ‘Low’ waren voelbaar door de met momenten erg surrealistische productie. Tegelijkertijd voelden bepaalde nummers psychedelisch aan, zoals het einde van titeltrack ‘Pompeii’.
De set bestond uitsluitend uit nummers van haar twee laatste worpen, ‘Pompei’ en ‘Reward’. Met uitzondering dan van slotnummer ‘Do you dream in colour’, wat een cover was van Bill Nelson. Door deze nummerkeuzes kregen we een opvallend dromerige set. Zeker op het gebied van lyrics, die zelfs wat weg hadden van Virginia Woolf. Zo zong Le Bon op ‘Sad Nudes’: “Sad promises from all the clowns you used to soothe / Like fools we moved”.
En toch was de set zeker niet helemaal zacht. Le bon toonde zich met momenten streng en uiterst zelfzeker: “I do not think that you love yourself / I’d take you back to school / And teach you right / How to want a life”. Het zijn de woorden van iemand die met veel durf haar muziek brengt, zonder veel rond de pot te moeten draaien. Hierdoor hield ze het publiek gedurende de anderhalf uur volledig in haar greep.