Na twee jaar afwezigheid wegens corona vond afgelopen weekend BRDCST weer plaats. Het festival van de Ancienne Belgique toonde zich als een ontdekkingsfestival waar de namen van artiesten soms nog onduidelijker waren dan hun exotische genres.
Omstreeks half 9 ’s avonds werd de Anspachlaan getroffen door een zwaar gedonder. Het waren echter de staalharde beats van Debmaster die dit veroorzaakten. Keniaanse rapster MC Yallah rapte hier als een bezetene overheen in een mix van Luganda en Swahili. Ondanks dat iemand nauwelijks iets van de tekst begreep, werd er luidkeels meegezongen. Dit in combinatie met eigenzinnig zieke rapbeats legde de lat meteen hoog voor het verdere verloop van het weekend.
Jazzlegende Jamie Branch mocht daarna het podium van de AB box betreden. De set stond vol maatschappijkritiek, zoals het trieste verhaal van een 19-jarig meisje dat aan de Mexicaans-Amerikaanse grens werd teruggestuurd naar El Salvador, waar ze verkracht werd: “She was only 19, they crossed over at dawn. / Now her mother and brothers are safe in Chicago and she’s all alone / This is a warning honey / They’re coming for you.”. Toch was het vooral wanneer Branch zweeg dat de set een gevoelige snaar raakte, dankzij haar prachtige trompetlijnen. Ze bereikte alle soorten noten met haar koperblazer, van uiterst hoog, naar extreem laag, waarin in dat laatste de poorten van de hel leken open te gaan. Eindigen deed ze met ‘Fly or die’, wat ontaardde in een groot dansfeest doordat de band in het publiek kwam meedansen.
De eerste festivaldag werd afgesloten met een mini clubnacht. Jana Rush bracht een opvallend strenge footwork set. “Earn it bitch”, werd al meteen in reverb door de set gemixt. Naarmate de set vorderde was er meer plaats voor vrolijkheid, met een footworkversie van wereldhit ‘Sweet dreams’ als hoogtepunt. De 50-jarige DJ Marcelle sloot de eerste festivaldag af. De coolste grootmoeder van de BeNeLux, die Mark E. Smith als grootste voorbeeld ziet, bracht als vanouds “Another nice mess”, waarbij ze steeds -zonder te mixen- meerdere vinyls tegelijk liet afspelen.
De tweede festivaldag was op papier de minste. De grote zaal werd omgevormd tot theaterzaal waar artiesten als FUJI | | | | | | | | | | TA -met een zelf gemaakt orgel- of Circuit Des Yeux mochten optreden. Al moest die laatste helaas op het laatste moment afzeggen wegens stemproblemen. Een jammere zaak die buiten de machten van de festivalorganisatie lag.
De derde festivaldag was dan weer op interessantste en was dan ook uitverkocht. Zo verzamelde er veel volk voor Tirzah. De singer-songwriter beklom het podium als een spookachtige verschijning. Al was er in de set zeker plaats voor dansen. Zo toonde ze in ‘Affection’ haar r&b-invloeen, of zo weerklonken de beats op ‘Devotion’ strak. Naast beats hadden instrumenten een voorname plaats in de set, die vaak opdoken in vervormde context. Zo was er een heerlijke dwarsfluit onder dystopische geluiden of zo werden de instrumenten op het einde van ‘Holding on’ vervormd. Het paste in de spookachtige en creepy sfeer van de set, waarin ze zelf een nummer over haar slapende baby doodseng maakte.
Vervolgens mocht Jenny Hval de grote zaal van de ab betreden. Terwijl ze bij haar vorige passage in België nog voor een totaalperformance koos, bleef dat hier achterwege. Wel waren er videobeelden van onder meer haar hond of een ballonvaart op de achtergrond geprojecteerd. Haar set bestond quasi integraal uit nummers van haar laatste worp ‘Classic objects’ omdat ze naar eigen zeggen “Incapable of playing old songs” was. Toch was er in de set plaats voor een onuitgebracht nummer over dat ze tijdens de corona-uitbraak een hond aanschafte die bang was om de tuin te verlaten en dat ze daardoor heel goed haar tuin leerde kennen. Het nummer was, zoals de rest van de set, met groot oog voor detail gebracht door de voltallige band, met de prachtige stem van Hval in de hoofdrol.
Duma kreeg de eer om het festival af te sluiten. De Keniaanse noisegroep kwam laten zien hoe lelijk de wereld kon zijn. Met een mix van drummachine, samples van onmenselijke livedrums en satanisch gebrul wisten ze een ambient après la lettre te creëren. Tijdens de liveset kwamen de electronica invloeden meer tot hun recht dan op de plaat. Zo kregen we een relatief gestructureerde mix herrie op ons af gestuurd, waardoor er zelfs plaats was om te dansen.
En zo bewees BRDCST dat het een festival was waar de avontuurlijke muziekganger naar hartenlust aan zijn trekken kon komen. Het festival bood plaats aan een brede waaier aan genres en had zelfs een hele reeks internationale topacts in petto. Het us een festival met veel potentieel die we hopelijk in de toekomst benut zien worden.