Wij durven het niet aan iedereen te vertellen, maar de laatste week hebben wij naar niet veel meer dan de nieuwe Ariana Grande geluisterd. Oeps. Als we binnenkort met onze extensions in je gezicht komen zwieren terwijl ‘7 rings’ op elk radiostation swingt, ben je daar bij deze al op voorbereid. Wat betreft de plonsjes: you want it, I got it. Elf prachtexemplaren die de volledige spanwijdte van nieuwe releases omvatten, van danspunk over techno tot klassieke indierock. De selectie komt deze week van Max, Martijn, Mattias, Free en Zeno. Onderaan vind je een handige spotifyplaylist.
Daniel Norgren – The Flow
Daniel Norgren, een Slowdive-fan? We hadden het ook niet verwacht, maar de eerste halve minuut van zijn comeback-single ‘The Flow’ doet een ode aan het hemelse ‘Blue skied an’ clear’ van de Britse shoegazemeesters vermoeden. Niet dat Norgren plots de esotherische ambient-toer op gaat, daar bedankt hij voor met een piano en zijn vertrouwde krakerige stem. Maar net als Pygmalion, de controversiële derde plaat van Slowdive, grijpt het nummer naar de keel met kabbelende schoonheid. (Max)
Double Mixte – Romance noire
Niet alles wat wordt uitgebracht onder Johnny Jewel’s Italians Do It Better-label is het luisteren waard, maar van z’n nieuwste aanwinst Double Mixte werden we toch wel erg blij. De retro synth-pop van het Franse duo past moeiteloos in het straatje van het befaamde label. Denk aan Anne Clark meets die sterke eerste ep van Agar Agar, maar dan volledig in het Frans. Uitkijken naar die debuutplaat. (Martijn)
Swimming Tapes – Pyrenees
Omdat we na concerten niet altijd met Real Estate of The Go Find op de achtergrond naar huis kunnen brengen, zijn we blij dat er in Londen nog gelijkgestemde zielen voor laatavondgitaarmuziek zorgen. In mei brengt het vijftal debuut ‘Morningside’ uit, en daaruit is ‘Pyrenees’ een eerste voorsmaakje. (Mattias)
Recondite – Silk
Sinds 2011 al maakt de Duitse producer Recondite aan een razend tempo begeesterende techno, ontdaan van elk grammetje vet. Op zijn nieuwe ep ‘Silk’ is dat niet anders, de bassen gaan tot op het bot, en in de slotminuten komt er op de titeltrack zelfs wat housey handgeklap bij kijken. Muziek om de ogen bij te sluiten en lichtjes te dansen. (Zeno)
Purple – Creepy Crawly
Purple verscheen enkele jaren geleden voor het eerst op onze muzikale radar als een mysterieus kleur bij het WIDIDIT-collectief van Shlohmo. Na een eerste ep bij het label kwam de Berlijnse Portugees scherp uit de hoek met een ijzersterk debuut. Op Silence & Remorse (2015) wist Purple perfect oprechte vocals te drapperen over donkere, soms onheilspellende r&b-beats. Na een hiatus van enkele jaren maakt Purple met Creepy Crawly een comeback die daar een feilloos vervolg aan breidt. (Free)
Doomsquad – General Hum
Buitenbeentjes vinden elkaar pas na lang zoeken, of zo gaat het cliché toch. Hebben die drie van Doomsquad even geluk: ze vonden elkaar al bij geboorte. De broer en twee zussen maakten in thuisstad Toronto al een naam voor zichzelf met hun weirdo danspunk en nieuwe single ‘General hum’ bewijst dat ze ook over de oceaan aandacht verdienen. Hun derde worp, ‘Let yourself be seen’, wordt opgepikt door Bella Union en zal in mei verschijnen. In het oog te houden! (Max)
Xeno & Oaklander – The Light, The Whisper
Vijftien jaar al blijven Sean McBride en Liz Wendelbo (NY-Brooklyn) trouw aan hun minimal synth wave sound, zonder daarbij te vervelen of in herhaling te vallen. Het grootste verschil met de beginperiode? Het duo klinkt minder lo-fi – door de eenvoudige verklaring dat ze sinds Topiary (2016) een ‘echte’ studio in trokken – en puurt de songs meer uit tot relatief toegankelijke synthpopnummers. De stevige beat op The Light, The Whisper doet wat denken aan Palms uit die vorige plaat en staat uiteraard bol van de analoge synthgeluiden, hoewel McBride aangeeft dat de nieuwe plaat een terugkeer is naar polyfonie na jarenlang enkel mono synths te gebruiken. Samen met Insomnia en het eerder gereleasde Angélique belooft Hypnos – hun debuut bij Dais Records en uit op 8 maart – hun toegankelijkste maar daarom niet minder complexe en oprechte plaat te worden. (Free)
Hand Habits – what lovers do
Ik heb Hand Habits ondertussen al zo vaak opgehemeld op deze site dat er binnenkort wel meme’s van zullen verschijnen. Maar wat kan ik zeggen: ‘what lovers do’ combineert wederom ingetogen aan meeslepend op een manier die rare dingen doet met het merendeel van mijn lichaamsbeharing. (Mattias)
Foals – On the luna
Toen Foals ineens twee opvolgers bekend maakte voor het matig onthaalde ‘What went down’ uit 2015, was er nogal wat scepsis binnen de Indiestyle-redactie. Maar kijk: twee singles ver en Foals klinkt frisser dan de februari-meiklokjes die de kop opsteken. (Mattias)
DJ Charme – Naïade
De eerste keer dat DJ Charme ons vizier passeerde (waarvoor dank, Pascal!), dachten wij dat het een nieuw alter ego van de experimentele legende Oneohtrix Point Never was. DJ Charme levert zijn illustere electronica echter af vanuit Brussel, en daar zouden we trotser op mogen zijn. ‘Naïade’ is de opener van zijn nieuwe ep ‘Opera’ en rammelt de MIDI-piano’s alle richtingen uit. Machinale emotie, bevreemdend én wondermooi. (Zeno)
Ladytron – Far from home
Acht jaar hebben we op nieuw materiaal moeten wachten, maar Helen Marnie en Mira Aroyo lijken ons op Far From Home zonder moeite mee te nemen naar een tijd nog daarvoor. Denk aan de electroclashhoogdagen van The Knife, Peaches of Ladyhawke en je weet wat we bedoelen. Het resultaat – van de hele plaat trouwens – blijkt geen flauw afkooksel van weleer te zijn, maar veeleer een urgente, diep donkere, grauwe indruk die deze tijd makkelijk bevat. (Free)
Broken Social Scene – Boyfriends
Enkele jaren terug hadden we nooit een comeback van Broken Social Scene durven voorspellen, en intussen zijn we al bijna aan een tweede plaat toe sinds het hiaat. ‘Boyfriends’ heeft alles waarvoor we bij het collectief op de knieën zouden smeken: een uitgeschreeuwde hook, ongelofelijke spanningsboog en jengelende instrumenten in elke hoek. (Zeno)